Το αφιέρωμα που είχε κάνει το "Πολύδροσος Παρνασσού " στον σπουδαίο Στέλιο Βαμβακάρη, που είχε συμμετάσχει και στις εκδηλώσεις "Εβδομάδα Χωριού" στην Πολύδροσο το 1982.

"Είμαι έξω από το σύστημα  εδώ και τόσα  χρόνια / κι από κανέναν δεν  ζητώ  παράσημα γαλόνια "....

Τον  Μάρτη  του  1947, στα  μαύρα  χρόνια  για  την Ελλάδα γεννιέται  στον  Πειραιά ο  λαϊκός μουσικός συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και  δευτερότοκος γιος του Μάρκου Βαμβακάρη,   Στέλιος  Βαβακάρης.....

Απο  τα  δώδεκά  του  χρόνια  ασχολείται  επαγγελματικά  ως  μουσικός  μουσικός στο  πλευρό του πατέρα του Μάρκου, και συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς του ρεμπέτικου, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Παγιουμτζής και ο Περπινιάδης.

Ο αμετανόητος

Μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης

Στίχοι: Πάνος Ηλιόπουλος

Είμαι έξω από το σύστημα

εδώ και λίγα χρόνια

κι από κανένα δεν ζητώ

παράσημα γαλόνια.

Εγώ δεν θέλω ζήτω

από τα πτώματα

γιατί είμαι εθισμένος

στα παραπτώματα.

....................................

Αλλά  και  με εκπροσώπους της λαϊκής και έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Καίτη Γκρέυ, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Νταλάρας

            Στο κέντρο «Φαληρικόν» (Τζιτζιφιές) το 1967 με τον πατέρα  του και το Στράτο Παγιουμτζή .

 Δεξιά του ο Δομένικος, αριστερά του ο Στέλιος στ' αχνάρια του. Παίζουν μπουζούκι

Ο Στέλιος  Βαμβακάρης είχε  τραγουδήσει  και  στο  χωριό  μας, στις πολιτιστικές   Εκδηλώσεις  "ΕΒΔΟΜΑΔΑ  ΧΩΡΙΟΥ"   που  πραγματοποιήθηκαν  στη  Σουβάλα  την  πενταετία  1978-1982. Μάλιστα  τόσο πολύ  του  άρεσε  το  χωριό  μας, πού  παρά τις υποχρεώσεις  του,  έμεινε  δύο  ημέρες στο  Ξενοδοχείο  τότε  "Παναγιώτου".

Στη  συναυλία  και  στο  γλέντι  που  ακολούθησε  στο προαύλιο χώρο  του Δημοτικού  Σχολείου,  παρουσία  πλήθους  κόσμου, τραγούδησε μαζί  με  τη γνωστή  λαική  τραγουδίστρια  Χαρά  Πομώνη  .

Ο  Στέλιος      Βαμβακάρης εκτός από τη δουλειά του στο λαϊκό τραγούδι,  είναι από τους πρωτοπόρους μουσικούς που ασχολήθηκαν με τις κοινές ρίζες των Αμερικάνικων blues και του μπουζουκιού. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά κουρδίσματα του τρίχορδου μπουζουκιού, τα λεγόμενα καραντουζένια έγραψε και συνεχίζει να γράφει τραγούδια με αυστηρά προσωπικό στυλ που μοιάζει με ένα ιδιαίτερο κράμα πειραιώτικου ρεμπέτικου και blues.

Μιλάω για τόπους ξεχασμένους απ' το χρόνο
για ωραίους τύπους που τραβούν δικό τους δρόμο
μιλάω γι' αυτούς που προσκυνούν άγραφο νόμο
μιλάω για 'κείνους που γιατρέψανε τον πόνο

Μιλάω γι' αυτούς που ψάχνουν στ' άχυρα για ψύλλους
μα και γι' αυτούς που δεν αγάπησαν αλλήλους 
μιλάω για 'κείνους που μας φάνηκαν μεγάλοι 
μα ήταν μικροί και με σκυμμένο το κεφάλι

...............................................

 Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1988 ηχογράφησε με τον Louisiana Red το δίσκο/CD "Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο"(εταιρία: "Έβδομη Διάσταση"), που περιέχει 8 blues κομμάτια με μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1994 έγραψε μουσική για τον δίσκο Ρομαντικοί Παραβάτες - Η Φαντασία στην Εξουσία ο οποίος ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο ήχο του.

 Ο Μάρκος Βαμβακάρης στην καθολική εκκλησία, στον γάμο του γιου του Στέλιου (με παπιγιόν)

Το  ιδιαίτερο  ύφος  της  μουσικής  του  και  η  καλλιτεχνική  του έχουν  αναγνωριστεί και από τη διεθνή blues κοινότητα. Σε  φεστιβάλ στη  Σουηδία  έπαιξε τον Τζον Λι Χούκερ και το 2003, στο φεστιβάλ World Got The Blues στο Λονδίνο με τον Taj Mahal και την Cesaria Evora. 

To 2010 έπαιξε στο Palais des Beaux Arts στο Βέλγιο μπροστά σε δύο χιλιάδες άτομα στο φεστιβάλ Balkan Trafik.

Έχει ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου όπου παρουσιάζει τα τραγούδια του αλλά και τραγούδια του πατέρα του Μάρκου. Έγραψε  μουσική  και  για  τον  κινηματογράφο, όπως για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου "Μια μέρα τη νύχτα". 

Ζωντανά στο Σταυρό του Νότου, ο Σωκράτης Μάλαμας ερμηνεύει μοναδικά το κορυφαίο τραγούδι του Στέλιου Βαμβακάρη σε στίχους Πάνου Ηλιόπουλου. Το τραγούδι πέρασε στη δισκογραφία με το δίσκο ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ και τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Οι μπαγλαμάδες να παίζουν Ντύλαν
κι ο Πίτερ Γκάμπριελ διπλοπενιές
ο Τομ Γουέιτς με τα κλαρίνα
και τα νταούλια να παίζουν Γιες
να παίζουν Γιες

Βάλ’ το παράθυρο στην πρίζα
κάλεσε το καλοριφέρ
δώσ’ τη μπουγάδα στην εφορία
γράψ’ ένα σύνθημα στο ασανσέρ
στο ασανσέρ

Άνοιξε γκάζι με το μυαλό σου
βάλε ταχύτητα με την καρδιά
η φαντασία στην εξουσία
δώσε τα ρέστα σου για μια βραδιά
για μια βραδιά

Υπάρχουν  όμως  και  πολλά   αξιόλογα τραγούδια του, σε στίχους δικούς του, του πατέρα του αλλά και σημαντικών ποιητών και στιχουργών όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, και ο Λευτέρης Χαψιάδης  που  δεν έχουν κυκλοφορήσει στη δισκογραφία

Με  το  Χρήστο  Κωσταντίνου  που  έφυγε  κι αυτός

Τα  συμπυκνώνει  όλα  ο  Στέλιος  για  τη  ζωή  του  σε  μια     συνέντευξή  του  σε  μουσικό  περιοδικό   

"… Παιδάκια είμαστε μικρά και κάναμε το σφουγγαράκι  γιατί τότε, εκεί πέρα συμβαίνανε πολλά πράγματα. Ήταν μια στιγμή πολύ άσχημη στη ζωή του. Κάθε φορά ήταν με το αχ και το βαχ και αυτό έλεγε πολλά πράγματα….

… Και του λέγανε να πούμε Μάρκο έλα εδώ ρίξε μας καμιά πενιά. Και παίζανε εκεί πέρα κι εγώ έβγαζα το πιατάκι… ….και πήγαινα από πάνω και μου δίνανε και κονομάγαμε και βγάζαμε τα μακαρόνια….

Το χειμώνα του 1957 βρίσκονται  και  οι  δυό  σε μια ταβέρνα  στον Αγ. Ιωάννη το Ρέντη. Ήταν μια ταβέρνα  όπου έχει  ο  Μάρκος καλή σχέση με τον καταστηματάρχη,αφού  παίζει  συχνά  εκεί .Η ταβέρνα  όμως   πρόσφατα έχει προμηθευτεί τζουκ μποξ.Λέει  ο  Στέλιος....

"… Μας λέει το βράδυ ο καταστηματάρχης “Σήμερα δεν θα παίξετε. Και ήτανε η μέρα μια χαρά γιατί θα βγάζαμε χρήματα από το γυρολόι. Και όταν τράβηξε την πρίζα και μετά την ξανάβαλε την πρίζα τσαντίστηκε ο πατέρας μου και λέει "Πάμε να φύγουμε" και στο δρόμο που πηγαίναμε από την Παλιά Κοκκινιά στα Άσπρα Χώματα έκλαιγε με ένα βουβό κλάμα κι όλο το δρόμο προχώραγε κι έλεγε στιχάκια(του  κόστησε  πάρα  πολύ  αυτό!) και έλεγε το τραγούδι.....

Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου, όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου

Απελπίστηκα, μανούλα μου, να υποφέρω, κουράστηκα μες στη ζωή τον Χάρο να γυρεύω…."

Τι πάθος ατελείωτο

που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή
κι εγώ το θάνατό μου

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω

Όσο είναι η νύχτα σκοτεινή
έτσι `ναι κι η καρδιά μου
και σαν τη σιγανή βροχή
τρέχουν τα δάκρυά μου

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω

Θα πά’ να εύρω μια σπηλιά
με πέτρες και με χώμα,
εκεί θ’ αφήσω κόκαλα,
ζωή, ψυχή και σώμα

"Γ"