Πέντε χρόνια χωρίς τον σπουδαίο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Του Παναγιώτη Ιατρόπουλου

Τη μεγάλη  Πέμπτη στις 17/4/2014, τη μέρα των μεγάλων αναλήψεων διάλεξε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ν ’ακολουθήσει την ωραία Ρεμέδιος εκεί ψηλά όπου δεν θα μπορούν να τους φτάσουν μήτε τα πιο υψηπετή πουλιά της μνήμης. ....

Προηγουμένως, πιστός στο δόγμα του πως ζωή δεν είναι αυτό που ζεις αλλά εκείνο που θυμάσαι για να διηγείσαι, ρούφηξε άπληστα από κάθε πτυχή της και μας παρέδωσε επεξεργασμένο και όχι, τον μαγικό του ρεαλισμό,  όχημα για να ταξιδεύουμε απορημένοι μεταξύ αίσθησης και παραίσθησης με τον κόσμο του Μακόντο που ίσως και να ήταν η δική του Αρακατάκα.

      Σαν ο τελευταίος και ο μικρότερος γιός του συνταγματάρχη Αουρέλιο Μπουενδία πέρα και μετά από τους 17, ασημάδευτος από τον στάχτινο σταυρό  και  γι’αυτό αθέατος και επιζήσας, κατέγραψε σχολαστικά  τη δραματική ιστορία μιας οικογένειας που δεν είναι άλλη από αυτή της ματωμένης ηπείρου, της Λατινικής Αμερικής. Έγραψε για τον κύριο Μπράουν, τους  γκρίγκος και την καταραμένη εταιρεία της μπανάνας που αγόραζαν τις αρχές και  δολοφονούσαν  τους πατριώτες, μαζί  και  τα παιδιά του Συνταγματάρχη που σήκωναν  εύκολα το ντουφέκι, για να σαρώσουν το καθεστώς της διαφθοράς και  των σκανδάλων που υποστήριζε ο ξένος εισβολέας.

Ο ηρωϊσμός, το δράμα, το πικρό χιούμορ μαζί με υποδόρια φιλοπαίγμονα και αιρετική των ηθών διάθεση, απογειώνουν  τα έργα του μαζί με τους αναγνώστες τους  σε περιοχή όπου συνυπάρχουν φυσικό, μεταφυσικό και μαγικό σε συνθήκες αρμονίας. Το αριστούργημα  του ’’εκατό χρόνια μοναξιάς’’ παραμένει κατά την άποψη μου το πιο ευγενικό  παραλήρημα για ένα ταραγμένο  συλλογικό συνειδητό  και  ασυνείδητο μαζί  που γράφτηκε  ποτέ  στη λογοτεχνία των ανθρώπων.

 Αν τα ‘’εκατό χρόνια μοναξιάς ’’είναι η αφήγηση  της ζωής και του αγώνα των ανθρώπων του Μακόντο, ο ‘’ Έρωτας στα χρόνια της χολέρας’’ είναι ο ύμνος στον ανυπόκριτο και παθιασμένο έρωτα και την ατιθάσευτη  δύναμη του. Τη θέση του Αουρελιάνο και της Αμαράντα Ούρσουλα που εκδικούνται την ερωτική αναμονή εντελώς αχαλίνωτα, εδώ παίρνουν ο φλορεντίνο  Αρίσα και η φέρμινα Δάσα που χρειάζονται 53 χρόνια, εφτά μήνες και έντεκα μέρες μαζί με τις νύχτες τους, προπάντων αυτές, για να μάθουν, πως είναι η ζωή κι’ ο  έρωτας περισσότερο  απ ’το  θάνατο που δεν έχουν όρια. Πάνω στον ποταμό Magdalena στη προεδρική σουίτα με υψωμένη τη κίτρινη σημαία του κινδύνου χολέρας, για την απροσπέλαστη μακαριότητα, παραδίδονται στην αιωνιότητα που έχει το σχήμα του ερωτικού  κρεβατιού. Η πλανόδια γιορτή των ονείρων αποκτούσε στέγη.

GABO, σε υμνούμε και σ ’ευχαριστούμε για τις δοξασμένες  περιπλανήσεις που μας  πρόσφερες  στα όνειρα, τις ψυχές των ανθρώπων και την ανελέητη μοίρα τους. Πέτα στον κόσμο των πνευμάτων από τον οποίο δραπέτης έζησες την ευκαιρία που είχες σ ’αυτή εδώ τη γη.                                                                                                              iatpan@hotmail.com