Έφη Θάνου στο koutipandoras.gr
Όταν είσαι από άλλο τόπο, δεν έχεις ούτε παρόν ούτε μέλλον.
Είσαι αυτός ο Ξένος. Ο πρόσφυγας. Ο μετανάστης.....
Είσαι κάτι κακό για τούτη εδώ την κοινωνία. Κάτι νοσηρό που
αλλοιώνει τον πολιτισμό της. Η Ζωή σου δεν έχει καμία απολύτως αξία. Δεν έχεις
κανένα δικαίωμα ελεύθερης βούλησης και επιλογής. Μια βάρκα σε ξέβρασε
εδώ. Ήρθες εδώ όχι γιατί το επέλεξες αλλά γιατί οι συνθήκες σε
ανάγκασαν. Τώρα παλεύεις μόνος. Μόνος, με τον ίδιο σου τον εαυτό, την
οικογένεια σου, για να μπορέσεις να ζήσεις. Να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια
σου. Να μπορέσεις να ελπίζεις ξανά σε κάτι.
Το όνομα του ήταν Εμπουκά Μαμασουμπέκ. Η
ελπίδα για κείνον και την οικογένεια του χάθηκε μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα.
Το όνομα του ήταν Ζακ Κωστόπουλος. Η ελπίδα του χάθηκε κάπου στην Γλαδστώνος.
Πέθανε στο δρόμο, λόγω ισχαιμικού επεισόδιου που προκλήθηκε από πολλαπλά
τραύματα.
Αν με ρωτούσες για τον υπαίτιο θα σου λεγα πως δεν
είναι ένας. Ήταν πολλοί περισσότεροι. Από την μια αυτός
που τον σάπισε στο ξύλο μέχρι θανάτου αλλά και όλοι εμείς οι Κυρ Παντελήδες που
κοιτούσαμε να αργοπεθαίνει και γύρίσαμε στα σπίτια μας σαν καλοί νοικοκυραίοι.
Μπορεί να μην ήρθε από άλλο τόπο. Ήταν όμως ενα αλλοιώτικο παιδί.
Ο Θάνατος του, όπως και ο θάνατος του Εμπουκά, του Σαχζάτ
Λουκμάν, του Παύλου, του Αλέξανδρου, της Κανελλοπούλου, του Κουμή, του Καλτεζά,
του Σωτήρη Πέτρουλα, του Νίκου Τεμπονέρα, της Βασιλακοπούλου, του Μπελογιάννη,
του Τάσσου Τούση (ποιός μπορεί να βγάλει άλλωστε από τη μνήμη του, εκείνη τη
μάνα, που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της).
Τότε, είναι που ο Γιάννης Ρίτσος εμπνέεται και ξεκινά να
γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο». Είναι η έκφραση του εκφασισμού
μιας κοινωνίας που σαπίζει. Ξέρεις, η μόνη απάντηση στον σκοταδισμό, το
φασισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία είναι να αναζητάμε τον άνθρωπο όπου
και αν βρίσκεται.
Στον Κεμάλ, ο Γκάτσος έγραψε οτι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει
ποτέ. Και όμως, αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει Κεμάλ. Για
κείνη τη θηλιά που μας πνίγει,για το παρόν αλλά και το μέλλον. Πρέπει να
αλλάξει και θα αλλάξει!
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε
στο hlektrikosthiseas.blogspot.com
Συγχαρητήρια για μια φορά ακόμη Εφούλα. Μακάρι να αλλάξει ο κόσμος , αλλά....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚεμάλ
Μάνος Χατζιδάκις
https://www.youtube.com/watch?v=kdsFTNfVuog
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
Υπέροχο το κείμενό σου Εφη. Συγχαρητήρια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμητρα Μουλαρά