Του Δημήτρη Φαφούτη
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Θέλω να γράψω ακόμα ένα ποίημα,
ίσως το τελευταίο να είναι
Μα πάλι το σκέφτομαι.......
τι θα ωφελήσει
όταν απ’ τα χρειώδη τίποτα
να προσκομίσει δεν μπορεί.
Ας μείνω μες το σπίτι μου λοιπόν
καλά μανταλωμένος.
Έξω περνά το πλήθος των αμφισβητιών,
τα κουρασμένα άλογα της ιστορίας,
που απώλεσαν τη σέλα και τον καβαλάρη τους
κι αναζητούν της ενοχής τη σωτηρία.
Ψωμί παιδεία ελευθερία
Έρχεται που και που η επανάσταση
να μας θυμίσει το άγιο χρέος
Δικαιοσύνη, άνεμος,
καινούργιες θάλασσες και πόντοι μακρινοί.
Θολές σκοτούρες απόμερα παρατημένες
στην πρώτη αναποδιά της Ιστορίας
Είδα το ερημωμένο βλέμμα των εξόριστων
μέσα στο μαύρο της περηφάνιας τους σκοτάδι.
Όταν κατέβαιναν απ’ το πλοίο της επιστροφής,
με της μετάνοιας τη σκληρή δήλωση
στο τσακισμένο χέρι.
Δεν έχει νόμο η επανάσταση
μονάχα αίμα και περίσσια λεβεντιά
Δεν έχει φιλαρμονικές και ρέκβιεμ
Έχει μονάχα το βόγγο των οροσειρών
Απ’ το πνιγμένο κλάμα των αρματωμένων
Αίμα να στάζει από παντού
Απ’ τη βαθιά πληγή του σώματος
αίμα απ’ τη βαθιά πληγή της σκέψης
Να βάφει το πρόσωπο του φεγγαριού
με το βαθύ παράπονο των προδομένων.
Θέλω να γράψω ακόμα ένα ποίημα,
ίσως το τελευταίο να είναι
Μα πάλι το σκέφτομαι.......
τι θα ωφελήσει
όταν απ’ τα χρειώδη τίποτα
να προσκομίσει δεν μπορεί.
Ας μείνω μες το σπίτι μου λοιπόν
καλά μανταλωμένος.
Έξω περνά το πλήθος των αμφισβητιών,
τα κουρασμένα άλογα της ιστορίας,
που απώλεσαν τη σέλα και τον καβαλάρη τους
κι αναζητούν της ενοχής τη σωτηρία.
Ψωμί παιδεία ελευθερία
Έρχεται που και που η επανάσταση
να μας θυμίσει το άγιο χρέος
Δικαιοσύνη, άνεμος,
καινούργιες θάλασσες και πόντοι μακρινοί.
Θολές σκοτούρες απόμερα παρατημένες
στην πρώτη αναποδιά της Ιστορίας
Είδα το ερημωμένο βλέμμα των εξόριστων
μέσα στο μαύρο της περηφάνιας τους σκοτάδι.
Όταν κατέβαιναν απ’ το πλοίο της επιστροφής,
με της μετάνοιας τη σκληρή δήλωση
στο τσακισμένο χέρι.
Δεν έχει νόμο η επανάσταση
μονάχα αίμα και περίσσια λεβεντιά
Δεν έχει φιλαρμονικές και ρέκβιεμ
Έχει μονάχα το βόγγο των οροσειρών
Απ’ το πνιγμένο κλάμα των αρματωμένων
Αίμα να στάζει από παντού
Απ’ τη βαθιά πληγή του σώματος
αίμα απ’ τη βαθιά πληγή της σκέψης
Να βάφει το πρόσωπο του φεγγαριού
με το βαθύ παράπονο των προδομένων.
Δημήτρης Φαφούτη
«ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»
https://www.youtube.com/watch?v=Xv9mVh8xJVk
ΑπάντησηΔιαγραφήΉρθαν ντυμένοι φίλοι (Άξιον Εστί) - Οδυσσέας Ελύτης
Ήρθαν
ντυμένοι φίλοι
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα υποταγή και δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε
το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδι
ούτε ζέφυρος καν, τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς και επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους νόμους τους θεσπίζοντας
τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν...
έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού
στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς
τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Ο.Δ.Ξ (Ο ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ )