Με αφορμή τα 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Προς όσους 45 χρόνια τώρα ισχυρίζονται πως οι αγωνιστές του Νοέμβρη του 1973 εξαργύρωσαν και πουλήθηκαν, έχω να πω ότι με την νοοτροπία αυτή δεν κάνουν τιποτ' άλλο από το να προσπαθούν με ένα χαζό επιχείρημα...... να δικαιολογήσουν τους λόγους για τους οποίους απουσίαζαν ανέκαθεν από κάθε κοινωνική κι αντιστασιακή δράση .
Εκείνη τη νύχτα της απίστευτης βίας στους δρόμους της Αθήνας είχαν κατέβει χιλιάδες κόσμος , φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι, όλες οι ηλικίες .
Εσείς όμως τόσα χρόνια συνεχίζετε ν' αναφέρεστε στον Λαλιώτη , στην Δαμανάκη , στον Λαζαρίδη, στον Παπουτσή, κλπ...
Ξέρετε πόσοι είναι όλοι αυτοί; Καμιά πενηνταριά; Εκατό, άντε διακόσιοι Και λοιπόν ; Τι είδους επιχείρημα είναι αυτό?
Κι οι άλλοι όμως; Οι χιλιάδες εκείνοι που είτε αποσύρθηκαν σιωπηλά, είτε εξακολουθούν να συμμετέχουν με συνέπεια στα κοινωνικά δρώμενα χωρίς να περάσουν ποτέ από το ταμείο για να εξαργυρώσουν ;

 Εμείς δεν αλλάξαμε . Αυτοί πρόδωσαν .
 Γιατί σημασία έχει να πολεμάς , να διαφυλάσσεις ιδανικά και αρχές , να επικοινωνείς το δίκιο με τον τρόπο της ζωής σου .  

Και να θυμάστε πάντα αυτό το Αφρικανικό παραμύθι : 

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν εκτός από ένα κολιμπρί, το πιο μικρό πουλάκι του δάσους , το οποίο παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά…
- “Πού πας ; Τι νομίζεις ότι κάνεις; του φωνάζει ένας ελέφαντας . "Είσαι τρελός; δεν θα σταματήσεις την φωτιά!”,
- “Το ξέρω”, απαντά το κολιμπρί, “κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί”.

Αν ο καθένας μας έκανε αυτό που του αναλογεί ........

Ν.Σ.

(αντί μνημοσύνου, κατάθεσης στεφάνου ,και κάθε επικοινωνιακής φιέστας)