Το όνειρο του Μπενίτο-Βαμβακάρης-Χατζηχρήστος

Γιώργος Βιδάκης

Οι ρεμπέτες «παρόντες» στο έπος του ’40, αλλά και στην κατοχή

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, τα μόνα επετειακά τραγούδια που ακούγονταν τις μέρες του ΟΧΙ, ήταν αυτά των δημιουργών του ελαφρού τραγουδιού και της επιθεώρησης.....

ΕΧΟΥΝ γραφεί πολλά εξυμνητικά κείμενα για το ’40. Πανηγυρικοί λόγοι, δοξαστικά ποιήματα και μυθιστορήματα από λόγιους. Αλλά και μαντινάδες, αφηγήματα, εξιστορήσεις κι ανέκδοτα από λαϊκούς δημιουργούς.
ΕΧΟΥΝ λεχθεί από σημαίνοντα ιστορικά πρόσωπα της εποχής εκείνης κολακευτικά λόγια για τους Έλληνες και την πρωτοφανή, ανέλπιστη αντίστασή τους στον Άξονα.
ΜΙΑ, όχι πολύ γνωστή, πτυχή εκείνου του έπους παραμένει ο αντίκτυπός του στους θεωρούμενους μεν περιθωριακούς αλλά πολύ αγαπημένους στο λαό συνθέτες. Τους ρεμπέτες.
Το Ρεμπέτικο Τραγούδι της Κατοχής, όπως και το αγωνιστικό τραγούδι εκείνων των χρόνων, φυσικά, δεν εγγραφόταν σε «πλάκες γραμμοφώνου», αλλά μεταδιδόταν από στόμα σε στόμα και φτερούγιζε ελεύθερο σε μέρη που δεν είχε κατακτητές ή χαφιέδες. Ορισμένα από τα τραγούδια αυτά ηχογραφήθηκαν αργότερα, ή πολύ αργότερα, ενώ άλλα έμειναν ακυκλοφόρητα στη δισκογραφία και έφθασαν ως εμάς μόνοι οι στίχοι τους, ως ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής, ιστορημένης από λαϊκούς δημιουργούς, αρκετοί από τους οποίους «έφυγαν» στα μαύρα εκείνα χρόνια.

Afthentikos42

Συνθέτης Περιστέρης Έτος ηχογρ. 1941 Στο χαβά του «Αντώνη του βαρκάρη». Ο Μπενίτο κάποια νύχτα ζαλισμένος, είδ' όνειρ' ο καημένος, πως βρισκόταν στην Αθήνα σε μια φίνα λιμουζίνα. Μα σα ξύπνησε και ρίχνει ένα βλέμμα, είπε κρίμα να' ναι ψέμμα, ένα τέτοιο μεγαλείο, βρε παιδιά δεν είν' αστείο. Φέρτε πένα διατάζει και μελάνι, τηλεσίγραφο μας κάνει, μα του λέμε εν τω άμα, αν βαστάς κάνε το τάμα. Δεν περάσανε παρά ολίγες μέρες κι οι θαυματουργές μας σφαίρες, το τσαρούχι κι η αρβύλα κάνουν στο Μπενίτο νίλα. Βρε Μπενίτο μη θαρρείς για μακαρόνια τα ελληνικά κανόνια, τα 'χουν χέρια δοξασμένα παληκάρια αντρειωμένα.