ΑΡΧΕΙΑΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΑ. Α' Παλασσοπούλιοι Πανελλήνιοι Αγώνες εν Ελατεία 1959.

Παναγιώτης Δημάκης

Τις ημέρες αυτές, τήν 10ετια τού 1958+, αναστάτωση επικρατούσε στήν Ελάτεια, όχι μόνον, λόγω τών Αγίων Ημερών τού Πάσχα, αλλά και τήν προετοιμασία, τών Πανελληνίων Αθλητικών Αγώνων,....

 πού εμπνεύστηκε, ο συμπατριώτης μας, φλογερός πατριώτης και φίλαθλος, στρατηγός Σπύρος Παλασσόπουλος, και, εκτελούσε, ακολουθώντας το όραμα του, μία μικρή ομάδα, αφοσιωμένων ανθρώπων, τού Γυμναστικού Συλλόγου Ελατειακός, υπό τήν αιγίδα τού ΣΕΓΑΣ, υποστηριζόμενη όμως σθεναρά, από το σύνολο σχεδόν, τών συμπολιτών μας, με όποιο τρόπο, μπορούσε καθένας να προσφέρει. Αυτό είναι ένα παράδειγμα, συμμετοχής σε κοινή προσπάθεια, κοινό σκοπό, κοινό όραμα, πού απέσπασε τότε, τα κολακευτικά σχόλια, τού Αθλητικού Τύπου, πού απέδωσε εύσημα, στο μικρό περιφερειακό αθλητικό Σωματείο, πού κατάφερε με ίδιες δυνάμεις, χωρίς οικονομικές ενισχύσεις και χορηγίες, να παρουσιάσει Αθλητικούς Αγώνες Πανελλήνιας εμβέλειας, με ανάλογη τών καιρών επιτυχία, χάρις στήν αφοσίωση, τήν εργασία, και, τήν αμέριστη συμπαράσταση τής τοπικής κοινωνίας, μάλιστα και με συμμετοχή γυναικών, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο, για τήν επαρχία και τήν εποχή. Όμως οι σημαντικές στιγμές, μίας μικροκοινωνίας, οπού με κάποια ευτυχή συγκυρία, συνέβησαν, πρέπει να υπερβαίνουν τον χρόνο, και, να παραδίδονται στις νεώτερες γενιές, ώς ζώντα προγονικά παραδείγματα. Όμως όλα αυτά, χρειάζονται μία πρόνοια, για τα Αρχειακά κατάλοιπα, τρέχοντα και πρόσφατα, πού συνήθως οι Σύλλογοι, δεν διαθέτουν, με αποτέλεσμα πολύτιμα τεκμήρια τής τοπικής κοινωνικής και αθλητικής δραστηριότητας, να χάνονται, ή στήν καλύτερη περίπτωση, η ανακάλυψη τους, να είναι προβληματική και κοπιώδης. Αυτό βέβαια είναι μία Γενική αρχή, πού αφορά όλες τις δραστηριότητες, πού δεν είναι προσωρινά στιγμιότυπα, αλλά δράσεις και επί πλέον το έντυπο υλικό όπως φωτογραφίες, βιβλία πρακτικών κ.λ.π., πού πρέπει να διαφυλάσσονται. Παραταύτα, η καλή τύχη, παραμονεύει και μάς χαρίζει απροσδόκητα ντοκουμέντα, έγγραφα και τεκμήρια, πού και μείς, υπεύθυνοι τότε, δεν μεριμνήσαμε, δεν πράξαμε όπως έπρεπε και έχουμε, αναλογικό μερίδιο ευθύνης για αυτό. Ο συμπατριώτης μας, Χριστόδουλος Λ. Δημακιδης (φωτό 5), εξαίρετος αθλητής τότε, διακεκριμένος δικηγόρος Αθηνών σήμερα, δεν μάς χάρισε μόνο, μοναδικές αθλητικές στιγμές και επιτυχίες, στούς πρώτους Αγώνες, αλλά φρόντισε με αγάπη και σεβασμό, να διατηρήσει, σε καλή κατάσταση, τα πρωτόλεια διπλώματα, φωτογραφίες και μετάλλια, μάλιστα μάς τα παρεχώρησε, με τήν άδεια δημοσίευσης και σχολιασμού, η οποία ακολουθεί στήν συνέχεια (φωτό 2-3-4). Ευχαριστούμε τον αγαπητό μας Χριστόδουλο !!! Η φωτο 1 είναι ενδεικτική, περιλαμβάνει και συλλαμβάνει, το πνεύμα τής στιγμής, και, ορισμένα, μερικά πρόσωπα, πού μετείχαν τότε στα δρώμενα, ενώ λείπουν οι περισσότεροι, πού είχαν τήν ίδια, ή και μεγαλύτερη προσφορά, επελέγη όμως για σήμερα αυτή, από τήν οποία αρκετοί έχουν" φύγει". Άς χαρούμε όμως σήμερα, τήν αναμόχλευση, τήν επαναφορά στην μνήμη, τών τεκμηρίων τών αγώνων, με τήν ίδια ένταση και ανυποκριτη χαρά, πού καθρεφτίζεται, στήν ματιά, στήν ένταση και στήν γλώσσα, τού σώματος, τών συμπατριωτών μας, θεατών, τότε, στον ίδιο τόπο και χώρο και σκηνικό, όπου περπάτησαν ένδοξοι κατά πάντα αθλητές και πολίτες, ο Ολυμπιονίκης Μνησίβουλος, πού ηγούμενος λόχου Ελατειέων ανδρών, έπεσεν ενδόξως στο πεδίο τής μάχης, κατά τών βαρβάρων Κοστοβώκων και ο παις Αυρήλιος Νικείτης σε Πανελλήνιους Αγώνες, κρατώντας τήν αλληλουχία τών γενεών, στήν ένδοξη τοπική παράδοση, ζώσα. Και οι δύο ετάφησαν στεφανωμένοι με χρυσούς στεφάνους στήν γενέθλια γή.

Υ.Γ. Στούς Αγώνες αυτούς, αναδείχθηκαν και πρώτευσαν, πολλοί και καλοί και μεγάλοι αθλητές, για τούς οποίους θα υπάρξει, πληρέστερο αφήγημα, εδώ όμως, εν κατακλείδι, θα μνημονεύσουμε, πρίν, ώς φόρο τιμής οφειλόμενο και αυτούς, πού αγωνίστηκαν, για τήν χαρά τού Αθλητισμού και μόνο, χωρίς βραβεία και πρωτιές, τούς αφανείς και ταπεινούς. πού κέρδισαν μόνο, τον ακριβό έπαινο, τήν συγκατάβαση και τήν αποδοχή, τού βουερού πλήθους τού Δήμου τών πολιτών, πού δύσκολα απονέμεται δημόσια...και αυτό λίγο δεν είναι....αφού βρίσκεται στον πυρήνα, τού ευ αγωνίζεσθαι, ύψιστη προγονική παρακαταθήκη.