Πίσω στα παλιά .........ΑΓΟΡΑΖΩ ΚΑΙ ΠΩΛΩ

Παρουσιάζει:  ο Βίκτωρ Σαμπώ

 

Αθήνα αρχές του ΄50 στο Μοναστηράκι δεν πήγαινες σαν συλλέκτης αλλά για να πουλήσεις ή να αγοράσεις.

Θα "σκότωνες" κανένα κοστούμι ...

θα αγόραζες καμμιά καρέκλα ...κανένα τραπέζι σπαστό που είχαν άλλοι πουλήσει πρίν από εσένα και κάπως έτσι γινότανε τζίρος.

Οι οικοδόμοι θα πήγαιναν για εργαλεία...σκερπάνια...μυστριά...βαρύδια για ζύγια...αλφάδια κ.λπ.

Παλιατζήδες περνούσαν και από τις γειτονιές και αγόραζαν παλιά για να τα πουλήσουν στη συνέχεια στο Μοναστηράκι.

Άκουγες τότε και έβλεπες σκηνές για γέλια αλλά και ζόρικες....

Φώναζαν με τρόπο τον παλιατζή ...ντρεπόντουσαν την γειτονιά.
Είχαν ανάγκες όμως οικογένεια και έπρεπε να ζήσουν...

Τι μπορεί να είχε τότε ένα σπίτι μιας λαϊκής γειτονιάς για να το "σκοτώσει";
Το χρυσαφικό του γάμου θα το πήγαινε στους σαράφηδες με τις ξύλινες υπαίθριες βιτρινούλες με τα ροδάκια αρχές Αθηνάς στην Ομόνοια και στην Σοφοκλέους έξω από το Χρηματιστήριο.

Θα έβαζε στο μάτι τον μεγενθυτικό φακό ο σαράφης θα έπαιρνε ύφος κατοχικού μαυραγορίτη  θα ξερόβηχε θα έδειχνε ότι κάνει χάρη και άλλα τέτοια και θα πέταγε μια τιμή της ξεφτίλας για να την ανεβάσει κανένα κατοστάρικο ...καθ΄ότι "φιλάνθρωπος".

Οπότε στον παλιατζή θα πρότειναν κανένα ρούχο κανένα χαλί από αυτά που πουλούσαν οι τσιγγάνοι δηλαδή....κανένα ζευγάρι παπούτσια αν δεν ήταν σολιασμένα δηλαδή λόγω χρήσης είχαν βάλει νέες σόλες στον τσαγκάρη ή μπάλωμα.

Και θα έπεφτε το μάτι του γυρολόγου σε κανένα παλιό κάδρο στον τοίχο
με την φωτογραφία σε μεγένθυση παππού ή γιαγιάς και θα ρωτούσε αν τον πουλάνε.

Είχε σουξέ ο παππούς με το στριφτό μουστάκι στα υπαίθρια παλιατζίδικα της Ευρώπης και θα έφευγε αμέσως από την Πλατεία Αβησσυνίας.

Στην μεγάλη ανάγκη και στην επιμονή του παλιατζή ο πρόγονος θα θυσιαζότανε και στην θέση του θα έμπαινε ο Γιάννος και η Παγώνα αφίσα πρόχειρη και οικονομική της εποχής σε πρόχειρο οικονομικό καδράκι με το βουκολικό ζευγάρι τα αρνάκια και τους αγρούς.

Μόδα της εποχής.