Πίσω στα παλιά .....ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΠΑΛΙΕΣ “ ΔΙΑΚΟΠΕΣ “

Παρουσιάζει:  ο Βίκτωρ Σαμπώ

Την επόμενη ημέρα που έκλειναν τα σχολεία πήγαινες στην δουλειά...
Στο μπακάλικο λοιπόν...καλημέρα ήρθα και οι απαραίτητες οδηγίες...

Τάξη στα ράφια...καθαριότητα ...κυρίως αυτή...και έλα στο υπόγειο εδώ είναι τα όσπρια...εκεί τα κονσερβικά και κάτω στην σειρά οι ποντικοπαγίδες και  θα βάζεις τυράκι...καθημερινά να είναι ετοιμοπόλεμες...

Μόλις έβλεπες και κάποιο θύμα σε αυτές και άρχιζες να κιτρινίζεις περισσότερο από το φυσιολογικό σου καθ΄ότι το υγιές το ερυθρόν ήταν σπάνιο...εκεί έμπαινε μπροστά το αφεντικό και σε έβγαζε από την δύσκολη θέση. "...θα με φωνάζεις να τα βγάζω εγώ..."
Και πώς να το πείς στην μάνα να ψωνίζει από άλλο μπακάλη όταν τον έβλεπες φουριόζο να κατεβαίνει στο υπόγειο να παραλαμβάνει τα πτώματα να τα πετάει στον ανοιχτό τενεκέ σκουπιδιών από φέτα και να ανεβαίνει επάνω να κόψει μουρταδέλα σκουπίζοντας στην λερή πάλαι ποτέ λευκή ποδιά του...τα χέρια του. "...εδώ δεν πάθαμε τίποτα στην Κατοχή θα πάθουμε τώρα;"
Μου έλεγε όταν τον κοίταζα με το στόμα ανοιχτό.

Η καθημερινότητα της δουλειάς....

Όλοι γνωστοί οι πελάτες από την γειτονιά με το τεφτέρι αναμάσχαλα και το διχτάκι για να βάλουν τα ψώνια.... "...βοήθησε την κυρα Μαρία μέχρι το σπίτι..."
Εκεί θα έπαιρνες και πουρμπουάρ κανένα διφραγκάκι ή κανένα γλυκό τυλιχτό.
Στην ζυγαριά δεν πλησίαζες το ζύγισμα ήταν αποκλειστικότητα του αφεντικού που συνήθως μετά το αποτέλεσμα έλεγε και το περίφημο....βαρύ-βαρύ.
Το κλέψιμο στο ζύγι ανέβαζε σημαντικά το κέρδος....ισοφαρίζοντας την χασούρα από τα χαλασμένα τρόφιμα...αυτή ήταν η δικαιολογία.
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα γι αυτό και στις επόμενες διακοπές στο μπακάλικο του τσιφούτη όπως ήταν γνωστός ο ιδιοκτήτης καθ ΄ότι φραγκοφονιάς έβλεπες και καινούργιο βοηθό....μπακαλόγατο.

Στο βιογραφικό σου μέτραγε η μπακαλοπροϋπηρεσία για τις επόμενες σχολικές διακοπές που θα έψαχνες για δουλειά.