Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

(ΚΑΘΕ 2^Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ)

ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΑ Ο ΒΙΚΤΩΡ ΣΑΜΠΩ

Μάνες των ανθρώπων, πως σας νιώθω εντός μου

Μακαρισμένα πλάσματα ιερά

Όλη τη θλίψη κρύβετε του κόσμου

Κι όλου του κόσμου είσαστε η χαρά

 .....

   Μάνα είναι το πρόσωπο που η θύμησή του μας γεμίζει σύγκορμους με συγκίνηση και γλυκιά ανατριχίλα.

Είναι αυτή που μας ανάστησε μέσα στα σπλάχνα της. Αυτή που μας έδωσε τη ζωή κόβοντάς την από τη δική της. Αυτή που έφτιαξε το σώμα μας με τις σάρκες της και γέμισε τις φλέβες μας με το αίμα της.

Και αφού μας έφερε στον κόσμο, μας έθρεψε με το γάλα της και μας ζέστανε στη θερμή της αγκαλιά.

Με άδολη στοργή και ανυπόκριτη αγάπη, με αμέτρητους κόπους και απλόχερες θυσίες. Η μάνα μας είναι η πρώτη μας σχέση με τον κόσμο και αποτελεί ένα σταθερό πρόσωπο αναφοράς, που με το οποίο ανταλλάσσουμε ενδόμυχα σήματα επικοινωνίας.

Η μάνα φροντίζει για τα παιδιά της. Σαν φύλακας άγγελος τους παραστέκει παντού και πάντοτε. Όλη μέρα και όλη νύχτα πασχίζει για το καλό και την προκοπή τους. Μοιράζεται μαζί τους χαρές και λύπες. Τα λατρεύει και η καρδιά της μαντεύει και τους πιο κρυφούς πόθους και τις πιο κρυφές λαχτάρες τους.

Για χάρη των παιδιών της τα δίνει όλα και την υγεία της ακόμη και την ίδια της ζωή. Και η φύση τα έχει πλάσει έτσι, ώστε ο πιο στενός δεσμός να μην είναι ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό, αλλά ανάμεσα στην μάνα και στο παιδί.

Η μάνα γίνεται στα παιδιά της ο πρώτος και καλύτερος δάσκαλος και αληθινός παιδαγωγός. Χωρίς να της το μάθει κανείς, από ένστικτο, ξέρει τον τρόπο που μαλακώνει την καρδιά και πείθει το μυαλό. Γιατί ο λόγος της μπαίνει ίσια μέσα στην ψυχή των παιδιών της. 

Μωρά τα νανουρίζει και τα ησυχάζει με το φιλί της. και σαν μεγαλώσουν, με την καλοσύνη της και την αγάπη της τα καθοδηγεί στη ζωή τους, τα παρηγορεί στις αποτυχίες τους και γλυκαίνει τη ζωή τους , όταν τούτη ποτίζεται με φαρμάκια. Ανεξάλειπτα είναι τα ίχνη της επιδράσεως κάθε μάνας στην ψυχή των παιδιών της.

Η σωστή μάνα βάζει τα γερά θεμέλια, που πάνω σ’ αυτά χτίζεται το οικοδόμημα της προσωπικότητας των. Με θέληση και υπομονή, με συμβουλές και – πάνω απ’ όλα – με το δικό της παράδειγμα η μάνα οδηγεί τα παιδιά της στον ίσιο δρόμο, τον καλό, τον ηθικό και τον ωραίο. Στον δρόμο της αρετής.

Στη μάνα μας όλοι και όλες χρωστάμε όχι μόνο τη φυσική, μα και την ηθική και την πνευματική μας υπόσταση. Στη μάνα τους ανεγνώρισαν και διαλάλησαν, πως χρωστάνε πρώτα τη μεγαλοσύνη τους όλες οι μεγάλες από τους αρχαίους χρόνους προσωπικότητες της ανθρωπότητας. Με τις λέξεις «μάνα μου» που προφέρουμε αναγνωρίζουμε την επίδραση της μάνας μας και νιώθουμε ανακούφιση σε κάθε μας πόνο.

Έχοντας τη φυσιολογική αυτή αίσθηση πιστεύουμε πως η μάνα μας, μας συντροφεύει παντού, και μπορεί να μοιραστεί μαζί μας τους καημούς και τους πόνους μας, και ότι μαζί μας μπορεί να παλέψει σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας.

Αυτή η φυσιολογική αίσθηση γεννιέται μέσα μας και όταν ακόμη η μάνα μας είναι μακριά, η έχει φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο! …Ο αόρατος ίσκιος της μάνας μας, μας συντροφεύει σ’ όλη μας τη ζωή.

Πολλοί λογοτέχνες και ποιητές έγραψαν και γράφουν, υπέροχα διηγήματα, λογοτεχνήματα και ποιήματα, που μέσα σ’ αυτά ψάλουν το μεγάλο ρόλο και την υψηλή αποστολή της μάνας στη ζωή. Η λαϊκή μας μούσα στον τομέα αυτόν είναι ανυπέρβλητη. Με υπέροχους και συγκινητικούς στίχους, που εκφράζουν λατρεία, σεβασμό και αφοσίωση τραγούδησε ο λαός μας την μάνα.

Στα κλέφτικα τραγούδια η μάνα κατέχει επίζηλη θέση, και ο νέος που πάει να γίνει κλέφτης στη μάνα λέει το μυστικό του:

Μάνα, σου λέω, δεν μπορώ στους Τούρκους να δουλεύω!

Θα πάρω το ντουφέκι μου να πά’ να γίνω κλέφτης.

Οι συνθέτες στα «νανουρίσματα» και σε πολλές άλλες συνθέσεις τους με γλυκύτατες μελωδίες μας έδωσαν το πλούσιο ξεχείλισμα της αγάπης και της στοργής της μάνας. Μα και άλλοι μεγάλοι γλύπτες και ζωγράφοι με υπέροχα καλλιτεχνήματα μας έδωσαν την ιερή μορφή της μάνας.

Ανάμεσά τους άπειρα είναι εκείνα που θεοποιούν τη μάνα στο πρόσωπο της Παναγίας. Τούτη τη ιερότητα της μητρότητας από πολύ παλιά την αισθάνθηκε ο άνθρωπος. Οι αρχαίοι είχαν θεοποιήσει όλες εκείνες τις φυσικές δυνάμεις που σχετίζονταν με τη γονιμότητα.

Η Γη (Γη Μητέρα), η Δήμητρα και η Κυβέλη, ήταν θεές – μητέρες των προγόνων μας. Όμως και  εμείς σήμερα αγκαλιάζουμε με τη μεγαλοσύνη της έννοιας, που έχει η λέξη ΜΑΝΑ, κάθε τι το σπουδαίο, ό,τι είναι κύριο και βασικό. Τη Γη την αποκαλούμε «Μάνα όλων μας». «Νερομάνα» την πηγή του νερού.

 Τη σημερινή μέρα την αφιερώνουμε και στην γιαγιά, που όταν οι κόρες τις ή οι νύφες της βγαίνουν στην βιοπάλη, αυτή τις αναπληρώνει γενόμενη πάλι, με όσες δυνάμεις διαθέτει, νοικοκυρά και μάνα και με απέραντη αγάπη συμμετέχει στα προβλήματα μικρών και μεγάλων της οικογένειας. Από τα πανάρχαια χρόνια βοηθάει τα παιδιά της να γίνουν άξια, να διατηρήσουν τις θρησκευτικές και εθνικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα μας.

 Και όταν οι δυνάμεις τις δεν την βοηθούν, δεν την πληγώνει τίποτε περισσότερο από την αγνωμοσύνη, τον παραμερισμό και την μοναξιά.

Είναι η μάνα που μας έμαθε ν’ αγαπάμε. Η ρίζα της ζωής της στην γιαγιά βυθίζεται, και στα βάθη της γέρικης καρδιάς της αναπαύεται η αιώνια αγάπη, που μαζί της γεννήθηκε, μαζί της θέριεψε, μαζί της πεθαίνει και ξανά ανασταίνεται με την μάνα.