ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ! "Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα , μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα , ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα... ".

"Τι να μου κάνουν δάκρυα δυο  και στεναγμοί σαραντα δυό, μανούλα μου  τι κι αν το δάκρυ μου νωπό  βουβό το στόμα και πικρό, μανούλα μου".

Γιορτή της  Μάνας σήμερα και εμείς της αφιερώνουμε τέσσερα  εξαιρετικά  και  ευαίσθητα τραγούδια γραμμένα από έξι σημαντικούς Έλληνες  ,  τον Εθνικό μας Ποιητή Διονύσιο Σολωμό , τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη,  τον  Νίκο Γκάτσο, τον Μάνο Χατζηδάκη τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τραγουδισμένα εξαίσια από τους ,  Νίκο Ξυλούρη, Πασχάλη Τερζή ,  Λάκη Παππά και Σωκράτη Μάλαμα.......

Ένας ευαίσθητος ληστής

Στίχοι. Νίκος Γκάτσος
Μουσική. Μάνος Χατζηδάκις
Τραγούδι . Πασχάλης Τερζής

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει

Στην ερημιά που `χα βρεθεί
με το `να χέρι στο σπαθί
και τ’ άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο

Μα τώρα που `φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά

και να με συγχωρέσει;

Μανούλα μου.

Στίχοι. Ιάκωβος Καμπανέλλης.
Μουσική. Μάνος Χατζηδάκις.
Τραγούδι Λάκης Παππάς.

Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή
μάνα μου και πως βγαίνει
όσο κι αν τρέξει ο ποταμός
μάνα μου δε την πλένει

Τι να μου κάνουν δάκρυα δυο
και στεναγμοί σαρανταδυό, μανούλα μου
τι κι αν το δάκρυ μου νωπό
βουβό το στόμα και πικρό, μανούλα μου

Και τρέχω κάποιον για να βρω
να με ρωτάει και τον ρωτώ
τι θα γενεί, τι θα γενεί
ποιος θα πονεί, ποιος θα πονεί

μανούλα μου, μανούλα μου

Μητέρα μεγαλόψυχη

Ποίηση : Διονύσιος Σολωμός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Ερμηνεία : Νίκος Ξυλούρης - Μικτή χορωδία Πρέβεζας
Βίντεο. Γιώργος Βιδάκης.
Από το Δίσκο «ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ» 1977

Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,
Κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σού 
Με λογισμό και μ' όνειρο, τι χάρ' έχουν τα μάτια,
Το μάτια τούτα, να σ' ιδούν μες το πανέρμο δάσος,
Που ξάφνου σου τριγύρισε τ' αδάνατα ποδάρια 
(Κοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα του Βάίώνε! 
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα,
Ατάραχη σαν ουρανός μ' όλα τα κάλλη πώχει,
Που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη ναι κρυμμένα-
Αλλά, θεά, δεν ημπορώ ν' ακούσω τη φωνή σου,
Κ ευθύς εγώ τ’ Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα 'χ' η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης 
Στὴν Μητέρα του
(1874, Λυρικὸ ποίημα ἀφιερωμένο στὴ μάνα του )Μουσική - Τραγουδι. Σωκράτης Μάλαμας.  

 Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽  ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι 
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει. 
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽  ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽  ἀφρισμένη, 
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι 
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽  ἀράξω 
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω 
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽  ἀγναντέψω. 
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω 
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου 
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο 
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη 
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεμος δὲν θά ᾽βρει.

Κι ἐκείνη μ᾽  ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη: 
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ  γεννήθης 
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες 
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.