άτακτα και ανέστια - Δημήτρης Φαφούτης

ΛΟΥΚΑΣ ΔΗΜΑΚΑΣ

Μικρο ή μεγάλο το παράπονο,
την ίδια πίκρα δίνει.
----------------

Ούριος, ξεούριος ο άνεμος,
όποιος την Τροία αποζητά,
ξέρει και την κουρσεύει.
------------------
Το πιο βαρύ αμάρτημα
είναι να λησμονήσεις.
-----------------
Τίποτε τελικά δεν πνίγεται
κι ας λέει άλλα η θάλασσα.

Είναι 4 από τις ΓΡΑΜΜΕΣ (Συνθήματα) που περιέχονται στην νέα ποιητική συλλογή <<άτακτα και ανέστια>> του - δικού μας- και φίλου Δημήτρη Φαφούτη που κυκλοφόρησε πρόσφατα.''Συνθήματα'' που τωρα που τις διαβάζω από το αντίτυπο που μου έστειλε εδώ στο Δίστομο, νιώθω ότι με ακουμπούν...
Είναι ίσως και η ώρα...

<<Δικός μας>> για πολλούς λόγους: Για την ευαισθησία και ευστοχία του στα ποιήματά του και για άλλους πιο ...πεζούς λογους: Γιατί γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μενδενίτσα Λοκρίδας/Φθιώτιδας, πήγε γυμνάσιο στην Λαμία και σαν σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο ΕΜΠ και μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία, εργάστηκε επί 35 χρόνια στο εργοστάσιο της ''Αλουμίνιον της Ελλάδας'' στα Άσπρα Σπίτια της Παραλίας Διστόμου. Γιατί ως συνιδρυτής και διευθυντής επί σειρά ετών του λογοτεχνικού περιοδικοί Εμβόλιμον το οποίο παρουσίασε, μεταξύ άλλων, και ένα σημαντικό αφιέρωμα στην Σφαγή του Διστόμου.
Έχει εκδώσει 6 ποιητικές συλλογες και δυο βιβλία δοκιμίων.
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ένα ακόμα δείγμα - με εικόνες και ήχους- από την συλλογή <<άτακτα και ανέστια>>, των Εκδόσεων Βεργίνα :

…Σήκωσε γιομάτο το ποτήρι του και το κατέβασε με τα παλιά του
βάσανα, μέχρι τον άσπρο πάτο. Μες απ’ το στριφτό τσιγάρο, του

ψιθύρισε «Σπάστο, ρε Τάσο, το κλαρίνο σου!»

Τρία κομμάτια το ’κανε εκείνος κι άδειασε μέσα την ψυχή του.

Δεν ήταν καημός που έπαιζε αυτός, ήτανε η ψυχούλα του που

μοιρολογούσε για το κακό που ερχόταν…