Το ραντεβού ήταν για τις 25 Ιουλίου του 1983, βραδάκι στη Βουλιαγμένη και αυτός ήταν ο στόχος για τους Αθηναίους.......
Να φτάσουν με κάθε μέσο στην πρωτόγνωρη, για την εποχή συναυλία, με λεωφορεία, μηχανάκια, αυτοκίνητα, ότο στοπ και πολλοί από αυτούς να γυρίσουν με τα πόδια, παρέες παρέες στην άνοδο της Συγγρού, «μεθυσμένοι» από τα τραγούδια του.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης διοργάνωσε το περίφημο πάρτι στη Βουλιαγμένη, που έμελλε να μείνει ιστορικό.
Η μεγάλης κλίμακας συναυλία του συγκέντρωσε πάνω από 70.000 άτομα, ενώ πολλοί που το έζησαν από κοντά, μιλούν για 100.000 κόσμου.
Επί σκηνής είχε μαζέψει όλους τους φίλους του που έφταναν με κάθε μέσο, από στεριά και από θάλασσα.
Ο ίδιος είχε δηλώσει για αυτή τη βραδιά: «Πάντα για τα πάρτι μου έψαχνα το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας ή το απέραντο γρασίδι αυτών των κήπων, πάντα ήθελα να φαίνονται όλα χαλαρά και απρόβλεπτα για να αισθάνονται όλοι σαν το σπίτι τους, όση δουλειά κι αν κρυβόταν από πίσω, πάντα με κρατούσε στην αγκαλιά της η Αθήνα μας, οπότε νοιώθω πολύ οικεία σε αυτό τον υπέροχο χώρο και ελπίζω να σημάνει το ίδιο και για σας».
Από τις αρχές του 1983 άρχισε να υλοποιεί την ιδέα του, κλείνοντας την πλαζ του ΕΟΤ στη Βουλιαγμένη, η οποία έπρεπε να μεταμορφωθεί σε συναυλιακό χώρο με εξέδρα πάνω στη θάλασσα.
«Πηγαινοερχόμουν έξι μήνες» έλεγε. Μέτρησα τα πάντα. Το μόνο που δεν προέβλεψα ήταν η μεγάλη προσέλευση του κόσμου» έλεγε την επόμενη μέρα σε δηλώσεις του.
Στο πάρτι αυτό εμφανίστηκαν διαδοχικά οι Διονύσης Σαββόπουλος, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βαγγέλης Γερμανός, Γιώργος Νταλάρας, Αφροδίτη Μάνου και Μαντώ, αποβιβαζόμενοι πολλοί απο αυτούς με ταχύπλοα στην πλωτή εξέδρα.
Ο Βαγγέλης Γερμανός στο πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη με τον Γιάννη Γιοκαρίνη στο πιάνο:
Σε μια εποχή που ο όρος beach party δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός, αυτό το πάρτι κατάφερε να δημιουργήσει το αδιαχώρητο σε όλη την παραλιακή λεωφόρο, από τη Βουλιαγμένη μέχρι τη Λεωφόρο Συγγρού.
Όχι άδικα, το Πάρτι στη Βουλιαγμένη θεωρήθηκε το ελληνικό Woodstock και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης με αυτήν την εκδήλωση ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που έβγαλε τις συναυλίες από τα γήπεδα και τα θέατρα, σε φυσικούς χώρους.
Όταν την επόμενη μέρα κάποιοι έκαναν λόγο για ταλαιπωρία του κόσμου από τη μαζική συμμετοχή, έλεγε με χιούμορ. «Το επόμενο πάρτι θα γίνει στον κάμπο της Θεσσαλίας».
ΤΟ ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ ( ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΤΗΣ.ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΓΙΩΤΑ ΜΑΡΡΕ).ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν μεροληπτώ επειδή την είχα μαθήτρια, αλλά αυτό το κείμενο με άγγιξε περισσότερο απ` όσα γράφτηκαν σήμερα για το Λουκιανό.
" Ήταν από εκείνους τους απατεώνες της ζωής που στέκονται πάντα στην ίδια στάση, νέοι και όμορφοι με τα άσπρα τους μαλλιά και που σε πείθουν ότι εκεί θα μείνουν για πάντα... Κι έτσι δεν τρέχεις ποτέ να τους προλάβεις... Ούτε ροκ, ούτε ποπ, ούτε λαϊκός, ούτε ρεμπέτης, ούτε τζαζ... όλα και τίποτα... ο Λουκιανός ήταν μόνο ο Λουκιανός..
Ήταν ένα βράδυ κάπου στα '90. Κάποιος σύλλογος από το χωριό μου είχε μια εκδήλωση εδώ στην Αθήνα. Θα τραγουδούσαν διάφοροι. Ανάμεσά τους κι εκείνος. Ήμουν 16, ίσως 17 δεν μπορώ να θυμηθώ... Πήγα καθυστερημένη... Και δεν τον πρόλαβα... Είχε πει λίγα τραγούδια στην αρχή κι ύστερα ξεκίνησαν οι χοροί και τα κλαρίνα. Καθόταν ήσυχος και χαμογελαστός σε μια γωνιά. Με το μνημειώδες εφηβικό μου θράσος τον πλησίασα και του είπα "γαμώτο άργησα και δεν πρόλαβα, για σένα ήρθα, ήθελα τόσο πολύ να σε ακούσω να λες τον καουμπόη...". "Πως σε λένε;" μου λέει, "Αργυρώ" του λέω. "Και πόσο χρονών είσαι, Αργυρώ;". Του απαντώ. Κι εκείνος λέει "έλα δω" και με καλεί να σκύψω το αυτί μου στα χείλη του. Μου σφύριξε όλο τον καουμπόη στο αυτί... Από τότε δεν τον ξαναείδα... Κάθε φορά που έβλεπα μια αφίσα που ανακοίνωνε ότι εμφανιζόταν κάπου, κανόνιζα να πάω κι όλο κάτι τύχαινε και δεν τα κατάφερνα. Κι όλο έλεγα "έλα μωρέ, του χρόνου" και του χρόνου πάλι τα ίδια... Όταν ξεκίνησα δημοσιογραφικές σπουδές ήταν η πρώτη συνέντευξη που ονειρεύτηκα να κάνω σε κάποιον. Και δεν την έκανα... Όταν έδινα εξετάσεις υποκριτικής δικό του ήταν το τραγούδι που είχα προετοιμάσει να πω... δεν το είπα, δεν πέρασα στο δεύτερο γύρο εξετάσεων. Και μόλις χτες το θυμήθηκα... το θυμήθηκα και το τραγούδησα σχεδόν όλο... "Η μέρα μιας Μαίρης". Σήμερα είχα μια τέτοια μέρα... σαν αυτή της Μαίρης... η τηλεόραση ήταν στο σιωπηλό... και ξαφνικά τράβηξε το βλέμμα μου ένας τίτλος στο βραδινό δελτίο ειδήσεων... "Έφυγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης". "Μα που να πάει, δεν πρόλαβα" σκέφτηκα και ξέσπασα σε λυγμούς. Μερικοί δεν καταλαβαίνουν το γιατί. Ο Λουκιανός είχε όμως στη ζωή μου μια μοναδική θέση. Τη θέση εκείνου που με έχει σώσει άπειρες φορές όταν έμπαινα στο αυτοκίνητό μου γεμάτη θλίψη κι έβαζα στη διαπασών ένα σι ντι του κι η μέρα μου άλλαζε. Τη θέση εκείνου που θαυμάζω για όλη εκείνη τη γενναιοδωρία με την οποία έφτιαχνε τα τραγούδια του μετατρέποντας πράγματα τιποτένια σε μεγάλα και σπουδαία. Και που για αυτό πάντα θα τον νιώθω φωτισμένο δάσκαλο... Για τη ζωή μου ο Λουκιανός υπήρξε εκείνος ο άνθρωπος που γέμιζε πάντα το χώρο και ήταν πάντα παρών ακόμη κι όταν δεν ήταν φανερός... Ήταν από εκείνους τους απατεώνες της ζωής που στέκονται πάντα στην ίδια στάση, νέοι και όμορφοι με τα άσπρα τους μαλλιά και που σε πείθουν ότι εκεί θα μείνουν για πάντα... Κι έτσι δεν τρέχεις ποτέ να τους προλάβεις... Ούτε ροκ, ούτε ποπ, ούτε λαϊκός, ούτε ρεμπέτης, ούτε τζαζ... όλα και τίποτα... ο Λουκιανός ήταν μόνο ο Λουκιανός... Εκεί που λένε πως έφυγε να πάει, θα ήθελα να με περιμένει και πάλι να τον ακούσω εκτός προγράμματος, θα ήθελα να ξέρει ότι δε θα σταματήσω ποτέ να γράφω, όπως με έμαθε, για πράγματα μικρά σαν να ήταν μεγάλα, πως ο ρυθμός της μέρας μου ακούγεται σαν "ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ" και πως για μένα μουσική είναι το χνώτο "ενός φτωχού και μόνου καουμπόη" που σφυρίζει στο αυτί μου...Argyro Lytra
ΠΑΡΤΥ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ 1983 !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν εκεί οι , Σαββόπουλος, Κηλαηδόνης, Νταλάρας, Βαγγέλης Γερμανός, Αφροδίτη Μάνου, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Λία Βίσση , Μαντώ,κ.α.
https://www.youtube.com/watch?v=05w2Y8jKLL4
ΤΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗ...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.lifo.gr/team/music/56251
https://www.youtube.com/watch?v=LUE4J-qG5ac
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι θα πει δε φταίμε εμείς
τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι
τι θα πει πως φταίνε αυτοί
τι θα πει ρε σεις τι θα πει;
Θα πει πως φταίμε κι εμείς,
φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
φταίει κι ο Χατζηπετρής.
Τι θα πει μας τα ‘παν αλλιώς
τι θα πει τα φάγαν οι άλλοι
τι θα πει πως φταίει ο χοντρός;
Φταίει κι ο χοντρός κι ο λιγνός.
Θα πει πως φταίμε κι εμείς,
φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
να σου κι ο Χατζηπετρής.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
ναι, φταίει κι ο Χατζηπετρής.
Τι θα πει θα φάτε καλά
τι θα πει δεν έχουμε μία
τι θα πει χρωστάγαν πολλά
ήτανε στημένο αλλά...
Θα πει πως φταίμε κι εμείς
φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
φταίει κι ο Χατζηπετρής.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι οι τρεις, φταίμε κι οι τρεις,
άντε κι ο Χατζηπετρής.