"ΕΡΠΟΝΤΑΣ ΓΛΕΙΦΩΝΤΑΣ...... ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΜΟΥ" . Δεν μπορεί στις εποχές μας η φράση όλο και κάτι θα σας φέρνει στο μυαλό....

Ένας αετός έβαλε στοίχημα  να φτάσει στην κορυφή του ψηλότερου βουνού.Έτσι όταν κατάφερε με τα.....

χίλια ζόρια να φτάσει στην κορυφή, είχε κυριολεκτικά καταρρεύσει, από την κούραση.

Η βροχή του είχε σπάσει τα φτερά, το κρύο του είχε κόψει την ανάσα, αλλά ακόμα και εξουθενωμένος ένοιωθε πολύ περήφανος!!!! Τα είχε καταφέρει είχε πατήσει την κορυφή, ΝΑΙ είχε πατήσει την κορυφή ήταν το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο που είχε πατήσει στην ψηλότερη κορυφή. Αυτό του έδινε δύναμη ξεπερνούσε την εξουθένωση τις κακουχίες και την πείνα, θα έδινε ακόμη και τη ζωή του για τις στιγμές υπερηφάνειας που ζούσε.

Ξάφνου ακούει ένα σούρσιμο……… έναν ανεπαίσθητο θόρυβο ανάμεσα από τους βράχους. Τρομοκρατήθηκε. Οι Θεοί σίγουρα θα εκνευρίστηκαν με το κατόρθωμα του, και σίγουρα θα προκαλούσαν μία φυσική καταστροφή, έναν σεισμό, μία κατολίσθηση για να σβήσουν το μεγάλο του κατόρθωμα που τον μεταμόρφωνε από ένα μεγάλο πετούμενο του Ουρανού  σε Ημίθεο.

Όμως παρόλο τον φόβο του, η κορυφή έμενε σταθερή στη θέση της εξουσιάζοντας την πλάση.

Ο Αετός αναθάρρησε. «Θα είναι προπομπός των Θεών και των Ημίθεων που ήρθε να με συγχαρεί» σκέφθηκε. Η κούραση πέρασε με μιας. Όλο περηφάνια κορδώθηκε και περίμενε τον ήχο του άγνωστου ταξιδιώτη που πλησίαζε, να μετατραπεί σε ιαχές και επαίνους. Το χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο του, και η πομπή των Θεών  ήταν πλέον σε απόσταση αναπνοής.  Αλλά αντί για αυτό……………………………………. ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ….. ναι το αηδιαστικό σκουλήκι, το οποίο κανένας υγιής άνθρωπος, κανένα περήφανο  ζώο  ή πτηνό, δεν καταδεχόταν ούτε να το φάει. Πόσο μάλλον να του μιλήσει, και ακόμα πιο αηδιαστικό να το βλέπει σιμά του τη στιγμή της πιο περήφανης στιγμής του.

Το αηδιαστικό είναι και θρασύτατο και ξέροντας ότι ο Αετός δεν καταδέχεται ούτε να το φάει, μιας και το αηδιάζει, πλησίαζε έρποντας και χαμογελώντας προς τη μεριά του. Απολάμβανε το αηδιαστικό την εικόνα του εμβρόντητου και καταρρακωμένου Αετού.
Καλώς ήρθες Αητέ μου, έγνεψε το αηδιαστικό και Θρασύτατο. Ευτυχώς που κουτσά στραβά ανέβηκες ώστε να έχω και εγώ μια παρέα εδώ στην κορυφή.

Τι είπες ρε σκουλήκι…….. βρόντηξε ο Αετός και σείστηκαν τα πάντα. Πως είναι δυνατόν εγώ το περήφανο δημιούργημα του πιο ψηλού Αγέρα, να σπάω τα φτερά μου , να τσακίζω τα κόκκαλα μου, και είμαι εδώ ημιθανής στην κορυφή, σιμά με τους Θεούς, και να συναντώ εσένα, απόβρασμα του υπόνομου και του οχετού. Και να με υποδέχεσαι με θράσος και ειρωνεία αντί να κρύβεσαι από φόβο. «Πως έφτασες εδώ πάνω σίχαμα;;; ποιός Δαίμονας σε κουβάλησε στην πλάτη του, για να με προσβάλεις, και να με αηδιάσεις με την παρουσία σου;» - «Κανείς δεν με έφερε αητέ μου, μόνος μου ήρθα, και όση ώρα εσύ πάλευες με τον αέρα το χιόνι και τη βροχή, εγώ ανέβαινα στην κορυφή τραγουδώντας και γελώντας»- του αντιμίλησε του σκουλήκι

Πως; Μα πως το έκανες αυτό;
Απλούστατα με τον τρόπο που μόνο ΕΝΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ, και  με κάνει να είμαι μόνιμα στην κορυφή.
Και πιός είναι αυτός ο τρόπος; Που σε έφερε ξεκούραστα εδώ πάνω;;;;;

Απλούστατος!!!!! Ο τρόπος μου να ανεβαίνω είναι ΕΡΠΟΝΤΑΣ ΓΛΕΙΦΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΜΟΥ!!!!!