ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ Ο ΤΡΥΓΗΤΗΣ. ...."Θεός που την πολυχρονεί την αμπελοκουτσούρα / που κάμνει το γλυκό κρασί και τα ξεχνούμε ούλα / όρτσα μια και έλα γιομάτα για τα σένα μαυρομάτα /όρτσα μια και δυο σου λέω μην με τυραννείς και κλαίω." ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ .

Μήνας του τρύγου ο Σεπτέμβρης και εμείς σας λέμε καλημέρα και καλή εβδομάδα με το Ικαριώτικο παραδοσιακό τραγούδι "Αμπελοκουτσούρα",  με  ένα εκπληκτικό

εθιμογραφικό  βίντεο του Γιώργου Βιδάκη  αλλά και μια μικρή ιστοριούλα για τον "Πράμνειο οίνο " από τον Αριστοφάνη.  Καλημέρα  και καλά κρασιά αφού , "οίνος ευφραίνει καρδίαν"....

Από το δίσκο "Ικαρία Μέθεξις", 2010  Επιμέλεια , ενορχήστρωση : Alexander Spitzing. Από την "ομάδα κόραξ"

                           

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ. Χριστίνα Μέτσικα -Άρτεμις Ματαφιά -Μαρία Σταυριανουδάκη - Μαρία Θεοδώρου - Ιωακείμ Αλωνεύτης -  Γιάννης Ζωϊτάκης - Γεράσιμος Ανδρεάτος  .

                        

Θεός που την πολυχρονεί την αμπελοκουτσούρα

που κάμνει το γλυκό κρασί και τα ξεχνούμε ούλα
όρτσα μια και έλα γιομάτα για τα σένα μαυρομάτα

όρτσα μια και δυο σου λέω μην με τυραννείς και κλαίω.

Σιφούνι μου στραβοραδο παλιά καταβολάδα
Κρασάκι που με κέρναγες ούλη την εβδομάδα
Θωρείς ετούτο το κρασί που'ναι μες το ποτήρι
Καριώτες το πατησασι μέσα στο πατητήρι.

Έλα, έλα πέρδικα μου στα αγκαλάκια τα δικά μου
έλα έλα που σου λέω μη με τυραννείς και κλαίω.
Ξύπνα Λευτέρη κι άνοιξε και βάλε το βρακί σου
κι άνοιξε τι πιθάρι σου να πιουμ απ’ το κρασί σου.

Έλα, έλα που σου λέω μη με τυραννείς και κλαίω
έλα έλα μετά `μένα να περνάς χαριτωμένα.
Βάλε κρασί στο μαστραπά και βγάλτο στον αέρα,
κι αν δεν το πιω την Κυριακή το πίνω τη δευτέρα.

Παίρνω βρε τον τοίχο- τοίχο δεν μπορώ να σε πετύχω
παίρνω βρε τον φράχτη-φράχτη και σε βρίσκω με `ναν ναύτη.
Κρασί σε πίνω για καλό μα εσύ κακό μου κάμνεις,
από τον δρόμο μ’ εξορείς και στον γκρεμό με βγανεις.

Βάρια καρδιά είχα σήμερα μα πάλι πέρασε μου,
γιατί είδα το συμπέθερο κι εχαμογέλασεν μου.
Τεσσερακανουντος σταυρός κρέμεται στο λαιμό σου
κι αυτοί φιλούνε το σταυρό μα εγώ το μάγουλο σου.

Στο παραθύρι που θωρείς γαρούφαλο εν πρέπει
γιατί είσαι εσύ γαρίφαλου κι ΄ος έχει μάτια βλέπει.
Έχω τραγούδια να σας πω ένα σακί γιουμάτο

μα ηξεκολωθην το σακί και πέσαν ούλα κάτω

                                    

                    

Ένα τέτοιο κρασί, (Πράμνειος Οίνος *) δεν θα μπορούσε να μην πέσει στην προσοχή του Αριστοφάνη. Η μαρτυρία που έχουμε στους ΙΠΠΗΣ είναι αποκαλυπτική. 

                    

Δυο δούλοι συζητούν, παραπέμποντας στον μύθο του Ικάριου και των δούλων του που ήπιαν το κρασί. Ωστόσο, οι δούλοι κρατούν μάσκες και παίζουν θέατρο, κοροϊδεύοντας τους πολιτικούς. Ο ένας φοράει το προσωπείο του στρατηγού Δημοσθένη και ο άλλος του στρατηγού και πολιτικού Νικία, και διαμαρτύρονται για το ξύλο που τρώνε από τον Κλέωνα.
Β’ Δούλος (Νικίας): Το καλύτερο λοιπόν για μας είναι να πεθάνουμε.
Α’ Δούλος (Δημοσθένης): Σκέψου τότε πώς θα πεθάνουμε σαν άντρες.
Β’: Πώς αλήθεια; Πώς θα πεθάνουμε σαν άντρες; Ας πιούμε αίμα ταύρου! Ο θάνατος του Θεμιστοκλή είναι ο προτιμότερος από όλους.
Α’: Όχι μα το Δία! Κάλλιο να πιούμε άκρατο οίνο για το αγαθό δαιμόνιο. Ίσως έτσι μας κατεβεί καμιά καλή ιδέα..
Β’: Ά ναί, άκρατο οίνο! Το πώς θα πιούμε τώρα λογαριάζεις! Και γίνεται μεθυσμένος άνθρωπος να σκεφτεί κάτι σωστό;
Α’: Αληθινά το λες φίλε; Είναι ένας μωρολογονεροκανατάς! Τολμάς να αρνηθείς στο κρασί την έμπνευση; Και μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο από το κρασί γι αυτό; Τάχα Δε βλέπεις πως όταν οι άνθρωποι πίνουν, τότε πλουτίζουν, πετυχαίνουν, κερδίζουν τις δίκες τους, γίνονται ευτυχισμένοι και βοηθούν τους φίλους τους; Έλα, τρέχα και φέρε μου γλήγορα μια κανάτα κρασί, για να ποτίσω το μυαλό μου και πω κάτι ξυπνό!
Β’: Δυστυχία! Τι τάχα να μας μαγειρεύει αυτό σου το πιοτί;
Α’: Κάτι καλό. Φέρε το όμως...
(ο Β’ δούλος πάει και κλέβει κρασί από το αφεντικό)
Α’: Χύσε μου μπόλικο άκρατο οίνο, όπως αν ήταν για σπονδή.
Β’: Πάρε και πρόσφερε σπονδή στο αγαθό δαιμόνιο.
Α’: Ρούφα, ρούφα το Πράμνιο δαιμόνιο! (έπειτα που άδειασε το ποτήρι:) Ω αγαθό δαιμόνιο, δική σου είναι αυτή η ιδέα όχι δική μου!”
Είναι εντυπωσιακή η παρομοίωση του Πράμνειου Οίνου με το αίμα του ταύρου. Επίσης, ότι άκρατος οίνος και Πράμνειος οίνος είναι συνώνυμα. Τέλος, ο συντηρητικός Νικίας δεν μπορεί να νοιώσει ελεύθερος και χαλαρός, ενώ ο Δημοσθένης τον προτρέπει να πιει και να ευφρανθεί, να αισθανθεί το πνεύμα του Πράμνειου οίνου και να ξεχάσει τον πόνο του.

*Ο Πράμνειος οίνος είναι ποικιλία κρασιού, μαύρο και βαρύ από άποψη αλκοολικών βαθμών, γνωστό από την εποχή ακόμη του Ομήρου (περίπου δηλ. από το 850 π.Χ).