Η καρδιά του σινεμά χτυπά στη Δράμα

Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας –το ελληνικό– έγινε 39 χρόνων. Το διεθνές του –υπάρχει και αυτό– πατάει αισίως τα 22. .....

Η ήσυχη μακεδονική πόλη ετοιμάζεται να ζήσει πέντε ημέρες σε φεστιβαλικό ρυθμό (οι φετινές εκδηλώσεις θα αρχίσουν στις 19/9 και θα ολοκληρωθούν στις 24/9) ενώ οι μικρομηκάδες μας φτιάχνουν τις αποσκευές τους. Το ταξίδι στη Δράμα είχε πάντα αγωνία. Δεν θα μπορούσε να ’ναι αλλιώς για νέους καλλιτέχνες που εκθέτουν δημόσια τη δουλειά τους για πρώτη ή δεύτερη φορά. Ευτυχώς, το κλίμα στη Δράμα ήταν συνήθως φιλικό και συναδελφικό. Φέτος θα διαγωνιστούν 64 ελληνικές ταινίες (ανάμεσά τους 6 ντοκιμαντέρ και 3 animation) και 52 ταινίες από 50 χώρες του κόσμου.

Για το ελληνικό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, που αγγίζει την κρίσιμη δεκαετία των σαράντα, θα μπορούσαν να λεχθούν πολλά. Ενας απολογισμός, όμως, δεν θα ταίριαζε παραμονές της ετήσιας κινηματογραφικής γιορτής. Ενα φεστιβάλ μικρομηκάδων, πέρα από την τέχνη του σασπένς, χρειάζεται και εορταστικό χαρακτήρα.

Το σίγουρο πάντως είναι πως εδώ και αρκετά χρόνια το επίπεδο των ταινιών είναι πολύ υψηλό (το μαρτυρούν και τα άλματα από τις μικρού στις μεγάλου μήκους ταινίες, που κάνουν οι φεστιβαλιζόμενοι). Το φεστιβάλ της Δράμας, ανεξάρτητα από την κριτική που θα μπορούσε να δεχθεί, είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά την αισιοδοξία του ελληνικού σινεμά: το έμψυχο δυναμικό του εγγυάται τη συνέχεια της ελληνικής ταινίας, παρά τη ζοφερή ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση. Ο πήχυς είναι ψηλά και εκεί φαίνεται πως θα παραμείνει.

Εχοντας όλα αυτά κατά νουν, ζητήσαμε από τρεις σκηνοθέτες να περιγράψουν με λέξεις το πιο ζωντανό ενσταντανέ από το φεστιβάλ που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη τους. Και οι τρεις έχουν συμμετάσχει στο παρελθόν με ταινίες τους στο διαγωνιστικό πρόγραμμα.

Αχιλλέας Κυριακίδης
Από τις πιο τρυφερές αναμνήσεις

Εχοντας παρακολουθήσει αδιαλείπτως το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας από το 1990, έχοντας διαγωνιστεί σ’ αυτό με έντεκα ταινίες μου και έχοντας συμμετάσχει τέσσερις φορές στην κριτική επιτροπή του Ελληνικού Διαγωνιστικού (τρεις ως μέλος και μία, πέρυσι, ως πρόεδρος), νομίζω ότι δεν χρειάζεται να καταθέσω κανένα πιστοποιητικό συνέπειας ή πιστότητας.

Χρειάζεται, όμως, να καταθέσω ότι απ’ αυτή τη διοργάνωση τρέφω μερικές από τις πιο ζεστές και τρυφερές αναμνήσεις, χώρια που της οφείλω τη γνωριμία μου και τη φιλία μου με μερικούς από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που ήδη διακονούσαν τότε ή τότε ξεκινούσαν να διακονήσουν αυτή τη μαγική τέχνη: από τον Κώστα Αριστόπουλο και τον Γιώργο Αρβανίτη έως τη Μύρνα Τσάπα, την Ελισάβετ Χρονοπούλου, τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη, τον Χρήστο Δήμα, τον Γιώργο Ζώη, τον Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο, τον Γιάννη Λεοντάρη, τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, τον Τάκη Σπυριδάκη, τον Αρη Φατούρο και πολλούς άλλους που ο χώρος (όχι ο χρόνος) δεν μου επιτρέπει να παραθέσω.

Απ’ τα πολλά ευφρόσυνα περιστατικά αυτής της εικοσιεξαετούς «θητείας», δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω την τελετή απονομής των βραβείων του 24ου φεστιβάλ (2001), στην έναρξη της οποίας, σπάζοντας το σκληρότατο κέλυφος της παγιωμένης αυστηρότητας, επισημότητας και σοβαροφάνειας, η κριτική επιτροπή (Αρβανίτης, Κυπουργός, Κυριακίδης, Τσίτος) εμφανίστηκε, μετά το τέλος της συνεδρίασης, με δεκανίκια, κολάρα και γύψους. Την ακριβώς επόμενη χρονιά (κι αυτό δεν είναι διόλου ευφρόσυνο), έσπασα στ’ αλήθεια το πόδι μου στο Υδραμα.

Αλέξης Αλεξίου
Θεσμός που ταλαιπωρείται και ταλαιπωρεί

Είχα πρωτοβρεθεί στο φεστιβάλ της Δράμας με μια σπουδαστική ταινία που τέσσερις φίλοι μαζί είχαμε σκηνοθετήσει. Η ταινία για κάποιο λόγο –το πρόγραμμα εκείνης της ημέρας είχε πάει πολύ πίσω– βρέθηκε να παίζεται δύο τα ξημερώματα σε μια μισοάδεια αίθουσα. Θυμάμαι ότι είχα τρομάξει και ότι έκανα μέρες να κοιμηθώ. Υπάρχει κάτι αληθινά τρομακτικό, αλλά και ταυτόχρονα υπέροχο όταν για πρώτη φορά παρακολουθείς αυτό που έχεις φτιάξει στη μεγάλη οθόνη μαζί με άλλους. Αναρωτιέσαι αν αυτό είναι κάτι που μπορείς και τολμάς να ξανακάνεις. Το φεστιβάλ της Δράμας έχει υπάρξει για πολλούς το βάπτισμα του πυρός και κατέχει πολύτιμη θέση στις αναμνήσεις όλων.

Είναι ένας θεσμός σημαντικός που όμως ταλαιπωρείται, αλλά και ταλαιπωρεί. Εδώ και χρόνια είναι κοινός τόπος μεταξύ των –νεότερων και όχι μόνο– μελών της κινηματογραφικής κοινότητας ότι έχει ανάγκη ανανέωσης σε επίπεδο προσώπων και ιδεών για να μπορέσει να βρει την οργανική του θέση ως ακρογωνιαίος λίθος τής, μάλλον παραμελημένης, εθνικής κινηματογραφικής μας παιδείας.

Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Τα 29 «οδυνηρά» λεπτά...

Η Δράμα είναι μια πόλη ξεχωριστή για μας τους Ελληνες κινηματογραφιστές γιατί, στο ομώνυμο φεστιβάλ, οι ταινίες μας «βαπτιζόταν» και έπαιρναν τη θέση τους ανάμεσα στις υπόλοιπες ταινίες μικρού μήκους της ετήσιας παραγωγής. Συμμετείχα για πρώτη φορά το 1992, με «Τα αγαπημένα του πρόσωπα», και από τότε όλες μου οι μικρού μήκους ξεκίνησαν την πορεία τους από το φεστιβάλ Δράμας.

Δεν θα ξεχάσω το 1997, στην προβολή του ντοκιμαντέρ «Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η Γιαγιά μου». Είχα φοβερό άγχος για το πώς θα πήγαινε η ταινία, γιατί όταν έλεγα «είναι μια ταινία για τη γιαγιά μου», αυτό προκαλούσε στους περισσότερους απορία και αμηχανία. Ασε τον τίτλο της. Επίσης το άγχος μου μεγάλωνε καθώς τα αδέρφια μου, τα οποία είχαν συντελέσει στην ταινία, δεν ήταν παρόντα. Ο Κώστας, που έκανε τη φωτογραφία, λόγω δουλειάς δεν μπορούσε να παρευρεθεί και ο Πέτρος, που έκανε τη σύνθεση των κειμένων, ζούσε τότε στο Εδιμβούργο. Η προβολή ξεκίνησε, και ύστερα από 29 «οδυνηρά» λεπτά έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Ευτυχώς το χειροκρότημα ήταν ζεστό και τα σχόλια των θεατών αλλά και των φίλων πολύ θετικά.

Μέσα στην αίθουσα ένιωσα κάποιος να με πιάνει από το χέρι –γυρνάω ήταν ο Ηλίας Κανέλλης, φίλος του Πέτρου– και να με οδηγεί στα γραφεία Tύπου του φεστιβάλ. Εκεί μου λέει «πάρε τον Πέτρο να του πεις πώς πήγε η ταινία». Πράγματι, του τηλεφώνησα, του είπα τα νέα και χάρηκε πολύ με την υποδοχή της ταινίας. Μιλήσαμε αρκετά. Τώρα που ο Πέτρος έφυγε τόσο αδόκητα, δεν ξέρω γιατί, αλλά στα γεγονότα που ανατρέχω συχνά είναι κι αυτό το τηλεφώνημα.

Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια, στο Υδραμα
Η Δράμα δεν υποδέχεται μόνον κινηματογραφιστές, αλλά και λογοτέχνες. Τα Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια του φεστιβάλ, στο Υδραμα, έχουν γίνει θεσμός κατά τα τελευταία χρόνια. Φέτος θα ταξιδέψουν στη Δράμα για να παρουσιάσουν βιβλία τους ο Ηλίας Μαγκλίνης («Πρωινή γαλήνη»), ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης («Το πέρασμα»), ο Βασίλης Κατσικονούρης («Η ρωγμή των 7.45 μ.μ. και άλλες ιστορίες») και ο Σωτήρης Δημητρίου («Τα όνειρα μού δέλουν»). Επίσης, ο Γιάννης Μπασκόζος θα παρουσιάσει το διαδικτυακό περιοδικό «Αναγνώστης» και ο Αλέξανδρος Κακαβάς τις εκδόσεις της Ενωσης Σεναριογράφων Ελλάδας.

kathimerini.gr

Έντυπη