"ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΧΟΥΜΕ ΓΑΜΟ". Ο Γιάννης Ξανθούλης παρουσίασε το βιβλίο του στην Λαμία.

Την παρασκευή 8 Απριλίου ο Γιάννης  Ξανθούλης επισκέφθηκε  και παρουσίασε στη Λαμία το  βιβλίο του "Την  Κυριακή έχουμε γάμο". Τον συγγραφέα προλόγισε  και μίλησε  για το  βιβλίο του ο  Γραμματέας του Ομίλου  Φθιωτών Λογοτεχνών  Κώστας Τσιαλαφούτας. Δείτε τι είπε για  τον Γιάννη Ξανθούλη ,  το συγγραφικό του έργο  αλλά και για το θέμα{ μια σύντομη περίληψη}  του  βιβλίου  του.

// Αγαπημένη του πόλη είναι η Κωνσταντινούπολη, .......

γιατί την επισκεπτόταν τακτικά από παιδί. Εκτός από το μυθιστόρημα, "Κωνσταντινούπολη – Των ασεβών μου φόβων", έχει επιμεληθεί ανθολογία λογοτεχνικών κειμένων με θέμα «Κωνσταντινούπολη : Μια πόλη στη λογοτεχνία».

Ερχομαι τώρα στο νέο του βιβλίο 
«Την Κυριακή έχουμε γάμο», που κυκλοφόρησε το

φθινόπωρο του 2015 και έχει κάνει ένα πολύ καλό ξεκίνημα (4 ηέκδοση).
Ό ίδιος ζωγράφισε το εξώφυλλο, όπου παρουσιάζονται οι νεόνυμφοι και οι συγγενείς, πρωταγωνιστές του γάμου.

Στο νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη, η ιστορία του εκτυλίσσεται στην Αλεξανδρούπολη, το μακρινό καλοκαίρι του ’53 και περιστρέφεται γύρω από ένα γάμο, που σημαδεύει τους ήρωές του με τις τραγελαφικές του εξελίξεις.

Ό λόγος του είναι τολμηρός, αιχμηρός και καυστικός, εντυπωσιακός χωρίς να γίνεται πομπώδης, σπάει τις συμβατικότητες και δε διστάζει να βουτήξει στα άδυτα της κοινωνίας. Με ευχάριστο και κατανοητό λόγο μπλέκεται το παρόν στο παρελθόν, με εκρηκτικές εναλλαγές συναισθημάτων μεταξύ χαράς και μελαγχολίας, ηρεμίας και οργής, αντιδικίας και σύμπνοιας, απελπισίας και ελπίδας, ζωής και θανάτου.

Το χιούμορ που πηγάζει από την τραγικότητα και διατρέχει όλο το βιβλίο, σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο λίγο απέχει το δράμα από την κωμωδία. 
Ύπάρχουν συχνές παρενθέσεις με αστεία περιστατικά που ξεκουράζουν τον αναγνώστη, και φράσεις όπως : έγχορδη συμπεθέρα, λεφούσι μουσαφιραίων, Γραφείο Τελετών «Το μοιραίο ραντεβού», Τρίο Λος Πύργος, ριζοκαταιγίδα, γαμήλιο εμβαπτισμό κλπ.
Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου δεν το εγκαταλείπεις εύκολα, γιατί ο τρόπος που γράφει ο Γιάννης Ξανθούλης, σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και παρατείνει την αγωνία για το κλείσιμο της ιστορίας, μέχρι να φθάσεις στις τελευταίες σελίδες του.
Ό συγκεκριμένος γάμος είναι ένα πραγματικό γεγονός καθώς και αρκετά πρόσωπα, που σημαίνει πως ο συγγραφέας μεταφέρει στο βιβλίο του και προσωπικά του βιώματα που έζησε ως παιδί. Γιατί όπως λέει και ο Αντον Τσέχοφ :
 «Ό συγγραφέας πρέπει να γράφει σαν να είναι μάρτυρας γεγονότων και όχι κριτής». Εξάλλου ο γάμος ασκεί μια γοητεία ως ένα οικογενειακό και κοινωνικό γεγονός με όλη αυτή τη μεγαλοπρέπεια και την ιεροτελεστία της θρησκευτικής εθιμικής παράδοσης.

Ό βασικός ήρωας της ιστορίας Ιορδάνης Λεοντίου που ταυτίζεται με τον Ιορδάνη Μακρή, το σκάει από το σπίτι των παιδιών του Φαίδρα και Αντώνη, με μοναδική μάρτυρα την εννιάχρονη εγγονή του Βικτώρια, για να αποδράσει πίσω στην παιδική του ηλικία έχοντας κολλήσει σ’ ένα γάμο. Ξεκινάει αυτό το φανταστικό ταξίδι, όπως τότε, από την Αθήνα με τη μητέρα του Αννα, για να περάσουν τις καλοκαιρινές τους στη Μακρινή, παραθαλάσσιο θέρετρο στην Αλεξανδρούπολη. Επιβιβάστηκαν στο τρένο που είναι το αγαπημένο μέσο και του Ιορδάνη και του συγγραφέα, με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη όπου θα έκαναν και την πρώτη στάση στη θεία Νίκη. Κολλημένος στο τζάμι του τρένου αναφέρει στη σελ 68 : κόλλησε στο παράθυρο χωρίς να βλέπει τίποτα, γιατί ήδη στο μυαλό του άφριζαν κύματα από τις αμμουδερές παραλίες της Μακρινής. Από πολύ μικρός, αντί για παραμύθια προτιμούσε να ακούει τις διηγήσεις της Αννας για το πώς κάποτε θα ταξίδευαν στην πατρίδα του μπαμπά.

Στη Θεσσαλονίκη σπούδασαν δασκάλες η μαμά του Αννα και η θεία Νίκη. Εδώ σπούδασα και ερωτεύτηκα τον πατέρα σου Γιώργο Μακρή, που σπούδασε ηλεκτρολόγος, του είπε.

Ό Γιώργος Μακρής εξαφανίστηκε το 1943. Συνελήφθη ως σαμποτέρ από τους Γερμανούς.

Μεταδιδόταν στις ραδιοφωνικές «Αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού» που άκουγε ο Ιορδάνης συγκινημένος με το φινάλε «Τον αναζητούν η σύζυγός του Αννα Μακρή και ο υιός του Ιορδάνης». Μετά την ολιγοήμερη στάση στη Θεσσαλονίκη, συνεχίζουν το ταξίδι τους με το τρένο, όπου διαδραματίζονται ευτράπελες καταστάσεις με τους συνεπιβάτες και φθάνουν στη Μακρινή.
Η γιαγιά Σύρμω, πεθερά της Αννας και γιαγιά του Ιορδάνη, η οποία αποκαλούσε τη Αλεξανδρούπολη «Πόλη των εκατό πιάνων» τους υποδέχτηκε εγκάρδια στο σπίτι της, το οποίο περιεργαζόταν περίεργα ο Ιορδάνης. Στη σελ. 110 αναφέρει : Στον τοίχο κρέμονταν τα φωτογραφικά πορτρέτα του παππού Ιορδάνη – νέου, με γραβάτα, ψηλό κολάρο και
ελαφρώς τσιγκελωτό μουστάκι – και της γιαγιάς Σύρμως – κοπελίτσας, με κορδέλα δεμένη στο μέτωπο, κάτι σαν αρχαία Μούσα και φόντο μια τεράστια λουλουδάτη επιγραφή «Αδριανουπόλεως ενθύμιον. 1902». Σε μικρή απόσταση, λες και ήθελαν να το επισημάνουν ως πιο δραματικό ντοκουμέντο, ο πατέρας του.
Η Σύρμω και ο έμπορος Ιορδάνης Μακρής είχαν αποκτήσει τρία παιδιά. Το Λαλάκο, τη Δήμητρα και το Γιώργο, ο εξαφανισθείς σύζυγος της Αννας και πατέρας του Ιορδάνη.
Το καλοκαίρι όλο το Μακραίικο μετακόμιζε στη Μακρινή.
Τις επόμενες μέρες η θεία Γαργαρίτσα , ψύχραιμα, ανήγγειλε πως την Κυριακή έχουμε γάμο. Η Δήμητρα, σύζυγος του εξόριστου στη Θάσο Μπάμπη Χατζιμιχάλη, εξήγησε στην Αννα πως η κόρη μου Νανά παντρεύεται εξ ανάγκης. Καταλαβαίνεις… Η μαμή Ελένη είχε αποφανθεί πως βρίσκεται στον 7ομήνα.

Η Σύρμω ψυχραιμότερη όλων, με φωνή Παπάγου έδινε διαταγές. Την Κυριακή έχουμε γάμο. Κιαφού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, θα γίνουν όλα όπως πρέπει. Ό Ιορδάνης εξ Αθηνών θα γίνει κουμπάρος. Όι καλεσμένοι θα μοιράζονταν στα δύο σπίτια : Γαργαρίτσας και Σύρμως. Αρχισαν οι προετοιμασίες του γάμου. Η γαμήλια τελετή θα γινόταν παραθαλάσσια στον Αγιο Ελισαίο.
Ό εκπλήξεις και οι ανατροπές κάνουν το γάμο ιδιαίτερο, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.
Μετά τα στέφανα στρώθηκαν κάτω κουβέρτες και πάνω τραπεζομάντιλα, όπου υποδέχτηκαν τα φαγητά, ενώ το μουσικό σχήμα «Τρίο Λος Πύργος» από τη Θεσσαλονίκη διασκέδαζε τους καλεσμένους. Ό Πέτρος, ο γαμπρός από τη Θεσσαλονίκη έδωσε το σύνθημα για κάτι διαφορετικό. Στη σελ. 302 αναφέρει : Έμειναν όλοι με το στόμα ορθάνοιχτο, όταν είδαν τον γαμπρό, τον αθληταρά Πέτρο, να λύνει τη γραβάτα, να πετά τα παπούτσια, να γδύνεται μπροστά σε όλους – μένοντας μόνο με το μαγιό – και να τρέχει προς τη θάλασσα,  αλαλάζοντας : «Ακολουθήστε με».
Στη συνέχεια δύο γεγονότα σημάδεψαν αυτό το γάμο. Το πρώτο είναι ο θάνατος του σιδηροδρομικού Βαρλάμη, ξάδερφος του γαμπρού, στη ναρκοθετημένη χαράδρα με τους
λαλέδες, τα κόκκινα λουλούδια των ερωτευμένων. Το δεύτερο είναι ο πρόωρος τοκετός της νύφης στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης όπου μεταφέρθηκε. Όι εναλλαγές των
συναισθημάτων στα πρόσωπα των καλεσμένων ήταν ολοφάνερα.
Όμως ο λεπτομερής χάρτης των συναισθημάτων για εκείνη την Κυριακή θα έβγαινε αποσπασματικά στην επιφάνεια πολύ αργότερα, όταν θα είχαν μεσολαβήσει αρκετά στάδια ενηλικίωσης. «Τσαλακωμένοι ήρωες μιας οπερέτας» θα χαρακτήριζε τους πρωταγωνιστές της περιπέτειας του γάμου ο Ιορδάνης, όταν θα διηγιόταν με ελαφράδα τα περιστατικά στη Βικτώρια πολλές δεκαετίες αργότερα, δίνοντας έμφαση στον όρο ενάρετος δολοφόνος.
Μετά από αυτές τις συγκλονιστικές εξελίξεις η Αννα και ο Ιορδάνης επιστρέφουν στην Αθήνα. Το γράμμα που βρήκε ο Ιορδάνης στη γιαγιά του – γράμμα της Γερμανίδας Ελκε προς τη Σύρμω – και η πληροφορία του κινηματογραφόφιλου Εδουάρδο πως είναι ζωντανός ο Γιώργος Μακρής τους οδήγησαν στην πόλη Λίμπεκ της Γερμανίας.
Η Γερμανίδα νοσοκόμα Ελκε τους διηγήθηκε πως γνώρισε τον Ελληνα σε ένα νοσοκομείο και ζούσαν μαζί. Φθάνοντας στο μετρό αντίκρισαν το Γιώργο Μακρή που επέστρεφε από το εργοστάσιο αυτοκινήτων όπου εργαζόταν. Συναντήθηκαν από μακριά τα βλέμματα, με μνήμες θολές και αναποφάσιστα βήματα, που έδειξαν πως δεν υπήρχε διάθεση να επανέλθουν και να  αναμοχλεύσουν το παρελθόν. Το μέλλον είχε χαράξει το δικό του δρόμο …
Ετσι και με τη συγκατάθεση του Ιορδάνη επέστρεψαν στην Αθήνα, όπου τους περίμενε ο
καλός φίλος, και ένα έτος αργότερα το 1954, σύζυγος της Αννας, Αντώνης Λεοντίου. 
Τότε ζήτησε να τον αποδεχθεί σαν πατέρα του με το όνομα Ιορδάνης Λεοντίου(από Ιορδάνης Μακρής), κάτι που έγινε δεκτό.
Τελικά ο Ιορδάνης έλειψε δεκαπέντε ημέρες και τον βρήκαν νεκρό με εισιτήρια τρένων κοντινών διαδρομών (Χαλκίδα, Όινόη, Θήβα). Το μακρινό εισιτήριο που είχε βγάλει ήταν Αθήνα–Θεσσαλονίκη, αλλά παρέμεινε αχρησιμοποίητο.
Η Βικτώρια είπε, για το θάνατο του παππού της : 
«Δεν πέθανε, αλλά ελευθερώθηκε από το χρόνο, για να αρχίσει πάλι να υπάρχει σαν παιδί, με το πρώτο του όνομα Ιορδάνης Μακρής του Ταρζάν».
Η Φαίδρα παρακάλεσε τη Βικτώρια να της μιλήσει για τον παππού Ιορδάνη, για να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας της.//

Δήλωση του Γιάννη Ξανθούλη :
 Το μυθιστόρημα αυτό ( Την Κυριακή έχουμε γάμο) είναι ένας αποχαιρετισμός της παιδικής ηλικίας, με ευχάριστο και χιουμοριστικό τρόπο αλλά και με προβληματισμό.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ  ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Γεννήθηκε στη Αλεξανδρούπολη, στον Έβρο, το 1947 από γονείς πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη.  Σπούδασε δημοσιογραφία, σχέδιο και ενδυματολογία θεάτρου. Από το 1969 εργάζεται ως δημοσιογράφος και χρονογράφος σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιόφωνο. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Μεγάλος Θανατικός, κυκλοφόρησε το 1981 και το 1982 ξεκίνησε να γράφει τα «Σαββατιάτικα» στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. 

Έγραψε αρκετά σατιρικά κείμενα και θεατρικά έργα από τα οποία τα περισσότερα παρουσιάστηκαν στο ελληνικό θέατρο. 

Ακόμη ασχολήθηκε και με το παιδικό θέατρο, καθώς επίσης έγραψε και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. 

Το 2012 δέχθηκε έντονη κριτική για τις θέσεις του όπως δημοσιεύτηκαν από αρθρογραφία του  Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της ΕΣΗΕΑ.

Εργογραφία.

Έχει γράψει 23 πεζά  και 7 θεατρικά για παιδιά.

ΤΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΗΡΑΜΕ  ΑΠΟ ΤΗΝ "ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ"

Ο Γιάννης Ξανθούλης μιλάει στην Άννα Βλαβιανού