Mαρτυρία: Ο ισοβίτης Γ.Παυλόπουλος μιλάει στο Press Publica για τη μεγάλη “απόδραση” της Κέρκυρας

της Βάνας Φωτοπούλου

Στις 16 Αυγούστου 2015 η είδηση φιγουράριζε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αφού προηγουμένως είχε κάνει το γύρο του διαδικτύου. «Ενας σκύλος απέτρεψε την κινηματογραφική απόδραση στην Κέρκυρα», «Σχέδιο απόδρασης μέσω τούνελ στην Κέρκυρα» ήταν μερικοί από τους τίτλους των ρεπορτάζ για την μεγάλη… έξοδο ισοβιτών και βαρυποινιτών που τελικώς απετράπη.....

Ποιο είναι σύντομα το στόρυ: Κρατούμενοι ανοίγουν, επί δύο μήνες, δρόμο προς την ελευθερία. Τούνελ κάτω από τα κελιά των φυλακών της Κέρκυρας. Ενας σκύλος που κόβει τυχαία βόλτες πάνω από την τρύπα -το σημείο εξόδου του τούνελ-  λειτουργεί ως ο αστάθμητος παράγοντας. Ακούει θόρυβο και… σημαίνει συναγερμό.  Τα γαβγίσματά του τινάζουν στον αέρα την επιχείρηση απόδρασης. To αφεντικό του κοιτάζει στο έδαφος και βλέπει σε απόσταση 5 εκατοστών από τα πόδια του να βγαίνει ένα μαχαίρι από την τρύπα. Οι επίδοξοι δραπέτες οδηγούνται στα πειθαρχεία. Όλα τελειώνουν.

Σχεδόν ένα μήνα μετά, ο ισοβίτης Γιώργος Παυλόπουλος, βασικός πρωταγωνιστής του άριστα οργανωμένου σχεδίου, που καταστρώθηκε με πλήρη μυστικότητα και με όλους τους «κανόνες» που διέπουν την φυλακή μιλάει στο  Press Publica. Μια μαρτυρία που αποτυπώνει τον κόσμο των εγκλείστων και τη δίψα για ελευθερία.

Το τούνελ που σκάφτηκε είχε 3,4 μέτρα βάθος και 22 μέτρα μήκος. Από τους 22 κρατούμενους της Ζ πτέρυγας των φυλακών της Κέρκυρας, θα δραπέτευαν οι 9 από τους οποίους οι 7 ήταν ισοβίτες. Η πρόβα τζενεράλε έγινε το Δεκαπενταύγουστο, το πρωί. Αν όλα πήγαιναν καλά, στις 3 το μεσημέρι μετά την καταμέτρηση των κρατουμένων, θα άρχιζε το ταξίδι της φυγής.

Όλα περιγράφονται στο γράμμα του Γ.Παυλόπουλου. Δεν έγινε καμία παρέμβαση στην αφήγηση. Τα σημεία στίξης είναι του ίδιου. Οι υπότιτλοι της συντάκτριας.

Ακολουθεί η μαρτυρία του Γιώργου Παυλόπουλου:

 Το πλάνο

Το καλοκαίρι λόγω ζέστης, η φυλακή  και τα κελιά το μεσημέρι μένουν ανοιχτά και το  προσωπικό είναι μειωμένο. Ηταν η καλύτερη περίοδος για μας. Εγινε συμβούλιο και βγήκε το πλάνο.

Ολα πάνε τέλεια , υπάρχει αισιοδοξία , πλέον μετράμε μέρες και την Παρασκευή γίνεται το τελευταίο συμβούλιο. Σάββατο  στις 8 το πρωί ξεκινάει το σκάψιμο. Υπάρχει βράχος μπροστά, γίνεται δοκιμή δεξιά, ο βράχος εκεί. Επιλογή, σκάψιμο πάνω.

Τέλειο. Καλύψαμε τα πάντα, έτσι ώστε να μην γίνουμε αντιληπτοί, όχι μόνο από τους δεσμοφύλακες αλλά και από τους κρατούμενους που δεν έπρεπε να καταλάβουν κάτι.

Είχα κατασκευάσει ένα ηχείο πολύ δυνατό το οποίο τοποθετούσαμε στο παράθυρο του κελιού που σκάβαμε για μην ακούγονται έξω τα χτυπήματα και σε κρατούμενους και σε σκοπιές.

Προμηθευτήκαμε ό,τι μπορούσαμε , δηλαδή οποιοδήποτε μέταλλο μπορούσε να χρησιμεύσει. Ανέλαβε ο καθένας κάποια δουλειά.

Το χώμα

Η αρχή ήταν δύσκολη. Σκάφτηκε το μάρμαρο, μετά το μπετό, μετά βρήκαμε το χώμα, το οποίο ήταν τόσο μασίφ που τα σκαπτικά εργαλεία χάλαγαν, με συνέπεια κάθε μέρα η δουλειά, τουλάχιστον του ενός, ήταν να τα ξαναφτιάχνει. Μόνο αυτό έκανε.

Στην αρχή κατεβήκαμε και πήγαμε περίπου 3 μέτρα κάτω (ο θόρυβος φυσικά ελαττώθηκε), μετά στρίψαμε. Η δυσκολία όμως ήταν τεράστια , αφού το φάρδος περίπου ήταν 70 με 80 πόντους. Προχωρώντας ο αέρας μειωνόταν , όπως και το φώς. Ετσι δημιουργήσαμε καλώδια -προέκταση για ανεμιστήρες και λάμπες. Φυσικά λόγω της στενότητας, τα ατυχήματα ήταν πολλά , με συνέπεια να χρειαστούν πολλοί ανεμιστήρες και λάμπες που έσπαγαν.

Σιγά σιγά ενημερώνονταν και άλλοι και μπαίναν στη «δουλειά», εφόσον η κούραση και τα ατυχήματα (δάχτυλα, μέση κλπ.) ήταν αρκετά.

Η αποθήκη

Υπήρχε μια αποθήκη. Η συγκεκριμένη υπήρχε για τους κάδους των κρατουμένων. Το καλοκαίρι έβαζαν τα χειμωνιάτικα κλπ. και επιπλέον είχε μέσα τις ασφάλειες για το ρεύμα της  πτέρυγας. Αυτή κλειδωνόταν με ένα λουκέτο το οποίο το διαρρηγνύαμε και η υπηρεσία δεν είχε ενοχληθεί ποτέ με αυτό. Επίσης μπροστά στην πόρτα,  τοποθετούσαμε εξάδες νερά (το νερό της Κέρκυρας δεν πίνεται). Παίρναμε εξάδες και τις βάζαμε σε διάφορα σημεία εκτός κελιών!

Το εργοτάξιο

Στην πορεία βγήκαν οι δυάδες που έμπαιναν στο τούνελ. Δηλαδή όσοι έβγαζαν δουλειά. Αυτοί που τράβαγαν με τον κουβά από το βάθος του τούνελ τα χώματα (στο τρίμετρο) και τα έβαζαν στις μαξιλαροθήκες. Μόλις συγκεντρωνόντουσαν, 25-30, μεταφέρονταν στην αρχή στην αποθήκη που με νερό γινόντουσαν σαν πηλό για την πυκνότητα. Αφού γέμισε η αποθήκη, ξεκινήσαμε τα κελιά. Γεμίζαμε τα κρεβάτια μας από κάτω και μετά κόβαμε σεντόνια ομοιόμορφα και τα καλύπταμε γύρω γύρω. Το κάθε κρεβάτι έπαιρνε 30 μαξιλαροθήκες!! Δηλαδή 30 Χ 9 =270 μόνο στα κρεβάτια. Το κάναμε τόσο σφιχτό που κυριολεκτικά για να τα βγάλουν χρησιμοποίησαν τροχούς για να τα κόψουν!!  Κανονικό εργοτάξιο!

Εφόσον στην πορεία οι μαξιλαροθήκες σκιζόντουσαν, φτιάχναμε μπλούζες, ράβαμε σεντόνια, κουβέρτες, οτιδήποτε μπορούσε να εξυπηρετήσει.

Επίσης όταν φτάσαμε αρκετά μέτρα και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και πλέον ανέλαβαν οι νέοι , μόνο να φτάνουν στο βάθος να δουλεύουν, γιατί αυτοί μόνον μπορούσαν, τοποθετήθηκε ρολόι το οποίο καρφώθηκε στο πλάι στον τοίχο .Ωστόσο ο καθένας να μην ξεπερνάει τα 20 λεπτά δουλειάς.

Βάρδιες-δυάδες: 8.00-11.45 (Εναλλάξ), 12.30-2.50 , 3.30-7.50. Για να καταλάβετε την πυκνότητα και τη δυσκολία της όλης δουλειάς, όλες αυτές τις ώρες προχωρούσαμε 80 πόντους. Σε περίπου 70Χ80 φάρδος.

Ο παρατηρητικός

Κάποιος παρατηρητικός σε συζήτηση με τους άλλους τους είπε: “Στην Ζ΄πτέρυγα όλοι οι επικίνδυνοι έχουν «λιώσει». Θα μας φύγουν από καμιά τρύπα στην ταράτσα”. Ετσι κάθε μέρα κοιτούσαν τα ταβάνια μας. Δεν τους πήγαινε όμως στο μυαλό αυτό που γινόταν. Αλλωστε ήταν πραγματικά απίστευτη δουλειά-προσεκτική χωρίς διαρροές!!

Σημειωτέον. Είναι δύσκολο-απίστευτο σε πτέρυγα 22 ατόμων να κρατηθεί κάτι μυστικό, έστω κάποιος να μην κάνει κάποιο λάθος στο τηλέφωνο που είναι γνωστό ότι τα ακούνε όλα.

Ακόμη και το τι θα κάνει ο καθένας βγαίνοντας  το είχε μόνο στο μυαλό του. Πχ. Έχω τον τάδε φίλο στην Αρτα , θα τον πάρω τηλέφωνο όταν πλέον θα είμαι έξω, θα του πω να πάει εκεί. Μόλις πάει θα με δεί. Μετά με άλλη τηλεκάρτα παίρνω άλλο φίλο και πάει λέγοντας.

Η απογοήτευση

Οσοι συμμετείχαν και ξέρουν τις συνθήκες γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν ξαναγίνεται. Υπάρχει μια μεγάλη απογοήτευση. Λες: Αφού δεν πέτυχε αυτό, τι μπορεί να πετύχει; Ετσι κι αλλιώς όταν σε κάποια φυλακή ξεκινάς ένα σχέδιο απόδρασης , τα βάζεις κάτω και λες. Εχουμε πχ.60% υπέρ και 40% κατά. Εδώ σε αυτή έτσι όπως πήγε και σχεδιάστηκε είχαμε 100% ότι πρώτον θα βγούμε έξω και δεύτερον αφού βγούμε είχαμε 90% υπέρ και 10% κατά, το να καταφέρουμε να φτάσουμε ο καθένας στο ασφαλές μέρος που είχε επιλέξει.

Οι κρατούμενοι της πτέρυγας οικονομικά ήμασταν δύσκολα. Ο τελευταίος απαραίτητος ανεμιστήρας αγοράστηκε με μια επιταγή 23 ευρώ που πάρθηκε με πολύ δυσκολία. Απόπειρα απόδρασης με τόσο λίγα έξοδα είναι σίγουρο πως δεν έχει ξαναγίνει ούτε θα ξαναγίνει.

Ο σκοπός και ο σκύλος

Ηδη έχουμε σκάψει κατά μήκος 22 μέτρα. 22 μέτρα μέχρι που πιάσαμε στον βράxο (στο πυκνότατο χώμα).

Το χώμα μαλακώνει. Κατά τις 10 η ώρα το πρωί, ήδη έχει πάει περίπου 4 μέτρα (σ.σ. εννοεί ότι έχουν σκάψει 4 μ. προς τα πάνω για να οδηγηθούν προς την έξοδο). Όμως, άμα δεν σε θέλει το σύμπαν όντως συνομωτεί.

Στο δρόμο γύρω από τη φυλακή απαγορεύεται η διέλευση πολιτών. Ο σκοπός που θα δει πολίτη, τον διώχνει ή φωνάζει την εξωτερική φρουρά να τον ελέγξει. Μόνον που ο σκοπός κοιμάται!  Ετσι ο Ελούν Κωνσταντίνος πάει βόλτα τον σκύλο του.!! Ο σκύλος ακούει τους θορύβους , στέκεται πάνω από την τρύπα, γαβγίζει  για λίγο και περιμένει με τον Ελούν.

Ο Ελούν κατέθεσε: «Ακούω 9 χτυπήματα συνεχόμενα και μετά 12. Αμέσως μετά 5 εκατοστά δίπλα από το πόδι μου, βγαίνει ένα μαχαίρι και καταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται. Φωνάζω τον σκοπό, το λέω και τρέχω για το αρχιφυλακείο. Τους ειδοποιώ».

Από την άλλη, την κάτω πλευρά, ακούμε από πάνω απότομα φρεναρίσματα και τις πόρτες να ανοίγουν και να κλείνουν , καταλαβαίνοντας ότι έγινε ζημιά. Ταυτόχρονα οι δικοί μας σκοποί που έχουν στο νου τους την σκοπιά, βλέπουν τον σκοπό που εκεί που κοιμότανε, πετάγεται, μιλάει με έξω και τους λέει για χτύπους «σε εκείνο το σημείο».

Οι δύο κάτω βγαίνουν, τακτοποιούνται τα της πτέρυγας, κατάσταση ψυχολογική υπό του μηδενός και αναμονή.

Το τέλος

11.00. Μεγάφωνα: Ολοι οι κρατούμενοι να περάσουν στα κελιά τους. Τέλος. Πλήρης κατήφεια-απογοήτευση. Διευθυντής, αρχιφύλακας, ταξίαρχοι κλπ. Βρίσκονται τα πάντα. Οδηγούμαστε στα πειθαρχεία.

Το τούνελ όσοι το βλέπουν τρομάζουν. Δεν μπαίνει κανένας μέσα στο τούνελ. Μέχρι και οι πυροσβέστες και οι σπηλαιολόγοι αρνούνται. Τους λέμε για σημείωμα που τους έχουμε αφήσει, για διάφορα… ενδιαφέροντα που θα βρουν… τίποτα. Χέζονται. Το μόνο που λένε όλοι  είναι ο θαυμασμός τους για την τέλεια δουλειά.

Στις 3.15 το μεσημέρι θα γινόταν η καταμέτρηση.3.30 θα βγαίναμε. Μέχρις τις 8.15 το βράδυ που θα μπαίναν για να κλείσουν, είχαμε 5 ώρες μπροστά μας. Σε 5 ώρες ο καθένας θα έφτανε όπου ήθελε, αλλά και στην άσχημη υπήρχαν άτομα που δεν είχαν… σκοπό να γυρίσουν μέσα! Με ό,τι συνεπάγεται αυτό! Θα το πούλαγαν ακριβά το τομάρι τους. Πάντως όλοι σεβάστηκαν την προσπάθειά μας.

Ο όρκος

Οποιος βλέπαμε ότι είχε καταλάβει κάτι ή έστω υποψιαζόταν, απειλούνταν ευθέως η ζωή του. Είτε μέσα ήταν ή έξω είχε δοθεί όρκος ότι όποιος το χαλάσει αυτό, οι υπόλοιποι και οι δικοί μας στις άλλες φυλακές ή έξω θα τον σκότωναν. Στην ουσία τους προφυλλάσσαμε να μην πουν τίποτα και ας γινόμασταν «κακοί» κάποιες φορές.

Τώρα πλέον που είδαν θα κατάλαβαν κάποιες «παραξενιές» μας που τις θεωρούσαν ακατανόητες: πχ. μέχρι τις 5 η ώρα μην βγεις από το κελί σου ή από τις 3.00 μέχρι τις 5.00 θα κάτσεις στο προαύλιο, μην μπείς στην πτέρυγα! κλπ.(αυτά για την προφύλαξη όλων).

Ο νόμος της φυλακής

Νόμος της φυλακής: Κάτι που δεν συμμετέχεις, δεν θέλεις να το ξέρεις, γιατί σε περίπτωση ζημιάς, αυτομάτως θεωρείσαι ύποπτος.

Σε όλη αυτή την επιχείρηση έπρεπε να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή, γιατί όποιος την «έδινε», τα ανταλλάγματα που θα έπαιρνε, θα ήταν ανυπολόγιστα:  Αποφυλάκιση- συνεργασία με τις αρχές. Αυτόν έπρεπε να τον προλάβουμε πριν βγει από την πτέρυγα.

Όταν παίζεις τη ζωή σου στην κυριολεξία, η ζωή οποιουδήποτε πάει να μπει εμπόδιο, δεν έχει καμιά αξία. Οπως κι αν φαίνεται, έτσι είναι. Αλλωστε οι πολλοί είναι αποφασισμένοι να μην παραδοθούν.

Στους 9 οι 7 είμασταν ισοβίτες. Στους 22 της πτέρυγας ήμασταν 3 Ελληνες. Ο ένας ήταν άσχετος και τον πήρα στο κελί μου γιατί ήταν καλό παιδί και έπρεπε να προφυλαχθεί από… κακοτοπιές!

Επιπλέον όποιος έβγαινε για ιατρείο, πήγαινα και εγώ.

Αν μίλαγε Αλβανός στο τηλέφωνο, που δεν ήταν στην «επιχείρηση», υπήρχε Αλβανός δίπλα του.

Η υπηρεσία

Μετά από αυτό είδαμε σε όλο της το μεγαλείο τις κόντρες της υπηρεσίας για την … καρέκλα. Μιλάμε για ρόμπες τελειωμένες (το έλεγαν οι ίδιοι). Κάποιοι είχαν σκοπό να παραιτηθούν. Εκτός αυτού στην Κέρκυρα από δω και πέρα οι κρατούμενοι θα δεινοπαθήσουν. Αυτοί που ανέλαβαν τώρα, περίμεναν καιρό την ευκαιρία και από ό,τι καταλάβαμε έχουν μαζέψει πολλά, τα οποία θα τα πληρώσουν οι κρατούμενοι.

Οσο για αυτά που ακούστηκαν ότι είχαμε βοήθεια από την υπηρεσία, δεν έχουν καμία βάση. Τι να κάνει μια βάρδια 5 ατόμων; Όταν δεν έχει κάποια πληροφορία, όταν είναι όλα τόσο καλά οργανωμένα. Εδώ οι μπάτσοι που άκουγαν όλες τις συνομιλίες, δεν κατάλαβαν κάτι. Ολη η προσπάθεια ήταν χωρίς συνεργασίες αλλά με προσοχή, εξυπνάδα και σκληρή δουλειά.

Η εισαγγελέας

Κατάθεση εννοείται δεν έδωσα πουθενά. Στο πειθαρχικό συμβούλιο η εισαγγελέας μου είπε:

-Δεν σκέφτηκες ότι ο διευθυντής μπορεί να χάσει τη θέση του;!!

-Σε ποιον πλανήτη ζείτε; Μιλάμε για τη ζωή μου και λες για καρέκλα; Θέλω να πεθάνω έξω. Τι δεν καταλαβαίνετε! Εξω από την μάντρα να είμαι μόνο, τίποτα άλλο.

Το κλειδί

Το παράδοξο ήταν που ρώταγαν και ξαναρώταγαν οι εισαγγελείς και του δικαστηρίου και του πειθαρχικού συμβουλίου για το κλειδί της αποθήκης, στην οποία τοποθετήθηκε και ο περισσότερος όγκος των χωμάτων.

-Που βρισκόταν αυτό;

-Στο υπαρχιφυλακείο μόνιμα!

-Και πως την ανοιγόκλειναν όποτε ήθελαν;

Ενας κρατούμενος δήλωσε πως σαν διαρρήκτης μπορούσε να το κάνει (όμως δεν πείστηκε κανένας τους). Εμεινε έτσι η κατάσταση.

Το ερώτημα αναπάντητο στην ουσία. Αραγε τι έγινε; Εγώ δεν ξέρω. Αλλωστε πάντα ή μάλλον ποτέ δεν ξέρω.

Η ελευθερία

Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι η απόκτηση της ελευθερίας (το ξέρουν μόνο οι φυλακισμένοι) για όσους την έχουν χάσει, έχουν γνώση , δεν ξεπληρώνεται με τίποτα.

Επίσης, ξέρουμε πολύ καλά ότι την ελευθερία δεν την χαρίζει κανένας, την κερδίζεις με ιδρώτα και αίμα.

Α και κάτι ακόμα(ευνόητο φυσικά). Αν το χώμα δεν βρεχόταν , δεν θα υπήρχε χώρος να μπει-να κρυφτεί.