Μαρία Σκουρολιάκου, Ποιήματα

Μαρία Σκουρολιάκου, Ποιήματα....

Αχτένιστα χρυσάνθεμα

Βιολί θλιμμένο
κερνάει αχτένιστα χρυσάνθεμα
και δάκρυα που μυρίζουν γη.
Θα ξεδιψάσει τους ξενιτεμένους μες στο χώμα
Θα σπείρει αυριανό ψωμί.
Ανείπωτη θάλασσα φεύγει.
Σκουπίζοντας με ξέπλεκα μαλλιά τις μέρες.
Η καλημέρα
συνέχεια φυλλοροεί στο κίτρινο του χρόνου.
Ένα μαντήλι στα φτερά του αγγέλλου
χορεύει την ελπίδα.
Μέσα μας χορεύει.

~

*

Μια μέρα

Ανοιγοκλείνουν οι καρδιές με πάταγο
μες στις ασπρόμαυρες διαδρομές της μέρας.
Προσοχή στο κενό.

Ασφαλισμένοι σ’ έναν καναπέ μετά,
μασάμε άνοστο ψωμί
ακούοντας μακρινούς θανάτους.

Πίνουμε υπνωτικό νερό
από χλωριωμένες σκέψεις.
Να δούμε όνειρα χρωματιστά.

Σώματα ξεφυλλίζουμε στη λήθη
και το ξημέρωμα
φοράμε τη στολή της μάχης.

Μια μέρα,
θα ζωγραφίσω στο κορμί σου
τις παραστάσεις της ασπίδας του Αχιλλέα.

*

Εξ επαφής
Κορμιά δεμένα με τον έρωτα .
Χέρια σχεδιάσματα του Αυγούστου.
Φιλιά σφραγίδα αχειροποίητη .
Ποιήματα σ’ άγραφη γλώσσα.
Ποιήματα εξ επαφής.

*

Εκτάκτως ερριμμένα

Έξω απ’ το τζάμι
ο αστερισμός της κυδωνιάς .
Καταμεσήμερο.

*

Ρυτίδες δεκαπεντασύλλαβες
πλούσιες διαθήκες μάτια
κι αγάπη Εκατονταπυλιανή
το βιός τους.

*

Ο κήπος με τα ρόδα έφυγε ξαφνικά.
Σκάβει ο χρόνος την πανσέληνο
φτυαρίζει όνειρα και σκόνη μελαψή
Τα μάτια σου ύστερα γεννούνε άλικα φωνήεντα
που κατεβαίνουν στων χειλιών τους δρόμους.
*

Η θάλασσα που ανεβαίνει επίμονα στα χέρια μου
η θάλασσα που’ χει τα μάτια μου ακτή.
Όλο ξεβράζει ονόματα βαθιά
που χέρια τίποτα
κι η άμμος ποτέ πια κλεψύδρα.

*

Δούρειος δρόμος

Γυάλινη έρημος γεμάτη λόγια ανάδρομα, με πρωινά λευκαντικά χαμόγελα, γεύματα που μοιράζονται στα μάτια και συντροφιές χορευτικές. Βγαίνουνε μαριονέτες στα παράθυρα και είδωλα με πλαστικούς μαστούς ταΐζουν τις οθόνες .
Τις Κυριακές συσσίτια μοιράζει η μετάλλαξη, το πιο αλμυρό του πόνου δώρημα, καθώς της άγιας θάλασσας το μπλε μακραίνει. Η ίση μεταχείριση του ήλιου υποθηκεύεται σε ράφια φαρμακείων και σε κατόχους, που χαρτογραφούν στεριές και πέλαγα , με θυρεούς μεσαιωνικούς σφραγίζοντας τη γλώσσα.
Η αιθαλομίχλη τοξικά υφαίνει σχήματα, του κόσμου η σιωπή σκαλώνει σε γενόσημες ελπίδες.
'Θέλω' ξεθωριάζουνε σε ξεπλυμένα τάματα. Σπαταλημένα χρόνια, μες στα ερείπια των άστρων. Μεσίστια όνειρα βυθίζονται σε εξόριστα τραγούδια.
Οι μάζες ανασαίνουνε υπόγεια . Δεν είναι Κηφισιά. Είναι Κυψέλη . Αστυπάλαιας και Πόρου. Γκρίζο βαθύ και νύχτα απ’ το χάραμα. Κουρνιάζουν περιστέρια στα σκονισμένα ακροκέραμα, κρώζοντας μαυρισμένα χέρια. Η απόγνωση καταμεσής στην άσφαλτο σκουπίζει πρόσωπα θολά.
Το αύριο, περιφέρεται στους δρόμους λαβωμένο .