ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Τα Χριστόημερα λοιπόν…

Η λέξη μια φορά χάθηκε. Μαζί της, ένας ολόκληρος κόσμος αυτός, των παππούδων και, προπαντός, των γιαγιάδων μας. Γιατί τα Χριστόημερα...

ήταν κατεξοχήν γιορτές των γιαγιάδων.

Το σαραντάημερο περνούσε με τα νυχτέρια. Οι νύχτες όλο και μεγαλώνουν κι έχουν καιρό να χορτάσεις τον ύπνο και να μαζέψεις οριστικά τις αγροτοδουλειές που άφησε ανοιχτές το φθινόπωρο. Καντήλες του βαμπακιού, φασόλια όψιμα, καλαμπόκια.. Μαζεύονταν οι γειτόνοι ή οι συγγενείς στα σπίτια, με τη σειρά, και ήταν η ευτυχία μας, των παιδιών, να συμμετέχουμε από μακριά στις κουβέντες και τις διασκεδάσεις που πάντα συνόδευαν τις δουλειές..

Η γιαγιά θα πρόσεχε παράλληλα τη …νηστεία μας.

Τα μανάρια στο μεταξύ και τα χοιρινά …λουστράρονταν!

Η μεγάλη ώρα τους πλησιάζει!

Τις παραμονές δύο και τρείς μέρες νωρίτερα, κάθε τόσο άγριες τσιριξιές υψώνονταν στα ουράνια, σα μια εισαγωγή στο πανηγυρικό κόψιμο της νηστείας σαράντα ολόκληρων ημερών!

Μέρες ολόκληρες τα παιδιά είχαμε ετοιμάσει τα κάλαντα. Είχαμε κανονίσει το σύντροφό μας και τα προβάραμε. Την παραμονή, έβρεχε, χιόνιζε, απ΄τάγρια κάποτε χαράματα, άκουγες στις αυλές το << Καλήν ημέραν άρχοντες>>, εσύ είχες αργήσει λοιπόν!

Στο μεταξύ, ξανά η γιαγιά, είχε στολίσει για σένα, με τα τσιμπίδια, την κουλούρα. Μ΄ένα ή δυό αυγά. Στρόγγυλη ή ελλειψοειδή. Την είχε αλείψει και μέλι.

Τα Χριστόημερα έπρεπε, απαραίτητα, να χιονίζει!!!

Πώς τώρα γινόταν ο χορός στην πλατεία τη δεύτερη – Τρίτη ημέρα;;

Δυό- τρείς ημέρες πριν την Πρωτοχρονιά ετοιμάζονταν τα γλυκά, οι μπακλαβάδες…..(Γίνονται βέβαια και τώρα.

Όταν όλο το χρόνο, μικροί και μεγάλοι, ξεθυμαίνουμε την όρεξή μας για τα γλυκά στις πάστες και στους ΄΄εργολάβους΄΄. Μπορεί ποτέ να είναι το ίδιο; ).

Άλλα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς και ύστερα η περίφημη ανταλλαγή των γλυκών, σε συγγενείς ανάμεσα και κουμπάρους.

Τι <<φιλέματα>> πήραμε και ποιο λοιπόν ήταν το κεφάλαιό μας στα τυχερά μας παιχνίδια των ημερών, στο << στριφτό>>;

Ξημερώνοντας των Φώτων έπρεπε να΄μαστε όλοι φρεσκολουσμένοι, να φύγουν τα καλλικατζούρια – πάλι το λόγο είχαν οι γιαγιάδες. Ν΄αγιασθούν τα νερά, να τριγυρίσουμε τον κάμπο αγιάζοντας τα σπαρτά, ήμερα κι άγρια.

Ο Αη-Γιάννης τέλος ήταν ο κατ΄εξοχήν άγιος των Σουβαλιωτών. Καθώς όλα σχεδόν τα σπίτια είχαν το Γιάννη τους κι έκλειναν οι γιορτές μ΄αυτόν, το βράδυ

 τ΄Αη-Γιαννιού ελάμβανε χώραν μια γενική εορταστικά ανακεφαλαίωση, ένα φινάλε πανηγυρικό. Τα τραγούδια ξεχύνονταν απ΄όλες τις κατευθύνσεις και οι δούποι στα πατώματα απ΄τους χορούς τράνταζαν τον τόπο!

Κρατούν θα μου πείτε, λίγο- πολύ και σήμερα όλα αυτά;; Μακάρι και να κρατούσαν. Για μας που το ξέρουμε, τα σημερινά είναι κάτι σαν τις εκπομπές λαϊκών τραγουδιών της TV σε σχέση με τα πανηγύρια!

Ψεύτικα δηλαδή και κακομοίρικα γενικώς πράγματα.

Λουκάς Κούσουλας

Από την εφημερίδα του Συνδέσμου Πολυδροσιωτών

΄΄ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ΄΄ 1977