Την τιμή που μου έγινε την θεωρώ μεγάλη, ξεχωριστή και ιδιαίτερη, αλλά θεωρώ ότι δεν ανήκει σε μένα.
Πιστεύω ότι αποτελεί, μια χοή, μια σπονδή, ένα κερί, ένα θυμίαμα ή ένα μνημόσυνο, για κάποιες ηρωικές και αντι-ηρωικές μορφές του Μπράλου, που είτε χάθηκαν άδικα είτε τσαλαπατήθηκαν οικονομικά, ηθικά και κοινωνικά, κατά την ματωμένη περίοδο της Κατοχής και του Εμφύλιου.
Η εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου σηματοδότησε την απαθανάτιση της μνήμης της Κοπανομαρίκας και της Ψαροκαλλιόπης από τον Μπράλο, του Αστρακά και της Γκόλφη από τον Σκαμνό, του Παναγή από την Οίτη, του Καψή από την Δρυμαία και μερικών ακόμα συγχωριανών και συμπατριωτών, οι ιστορίες των οποίων, εάν δεν κυκλοφορούσε το βιβλίο, θα έμεναν στα αζήτητα.
Έχουν περάσει πολλά τέρμινα, από τότε που εκτέθηκα στην κοινή γνώμη, ως συγγραφέας του πρώτου μου βιβλίου. Τα προηγούμενα χρόνια είχα μόνο μια ελάχιστη αναγνώριση, ως ένας αρχάριος, ανώνυμος και περιστασιακός συλλέκτης.
Ωστόσο, ως συλλέκτης, κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι ήμουν ο μοναδικός, που είχα καταφέρει να συγκεντρώσω όλες (περίπου 45) τις καρτ-ποστάλ, οι οποίες είχαν εκδοθεί, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1914 - 1919) και εμφάνιζαν ή σχετίζονταν με τον Σιδηροδρομικό Σταθμό του Μπράλου.
Οι περισσότερες δε, από αυτές, επειδή είχαν ταχυδρομηθεί στη Γαλλία, από διερχόμενους στρατιώτες, διέθεταν πολύ ενδιαφέροντα οπισθογραμμένα κείμενα. Τότε σκέφτηκα να πειραματιστώ, αν έχω τα κότσια να γράψω ένα βιβλίο, που να παρουσιάζει τις συλλεκτικές καρτ-ποστάλ και να περιγράφει τον ρόλο του Σιδηροδρομικού Σταθμού του Μπράλου στον Μεγάλο Πόλεμο.
Οι δισταγμοί μου ήταν πολλοί και οφείλονταν στην δεδομένη ασχετοσύνη μου, με την φιλολογία, την λογοτεχνία, την ιστορία και προπαντός με την αφηγηματική ικανότητα.
Το τόλμησα όμως και, καταπώς φαίνεται, η απόπειρα πέτυχε τον σκοπό της, αφού το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί σήμερα μια αξιόπιστη βιβλιογραφική πηγή, για τους ιστορικούς των σιδηροδρόμων. Παρά ταύτα, δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα ή ιστοριογράφο, αλλά ως ένα φανατικό συλλέκτη λαογραφικών, εθνογραφικών και άλλων άυλων ιστορικών τεκμηρίων, που τολμώ να τα εκθέτω στο κοινό, δημοσιοποιώντας την ιστορία τους.
Το τελευταίο βιβλίο που έγραψα στηρίζεται, σε πολύχρονη συγκέντρωση ερανισμένων και, κατά το δυνατόν, αδιαμφισβήτητων πληροφοριών, στην συλλογή 2 αντικειμενικών και ανιδιοτελών μαρτυριών και στην απόκτηση κάποιων επίσημων γραπτών ντοκουμέντων.
Κατά την συγγραφή του βιβλίου, προσπάθησα να αποφύγω τις μυθοπλαστικές αναφορές, ώστε να μην αλλοιωθούν, η αυθεντική εικόνα των γεγονότων, η ρεαλιστική περιγραφή των καταστάσεων και η αμερόληπτη σκιαγράφηση των ανθρώπινων χαρακτήρων.
Ωστόσο, σε κάποιο συγκεκριμένο κεφάλαιο εμφιλοχώρισαν αναπότρεπτα, ο οφειλόμενος σεβασμός σε κάποια ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και ο δισταγμός να επιχειρηθεί η αμαύρωση της εικόνας ενός σημαντικού μπραλιώτη, η φήμη του οποίου κατέχει δεσπόζουσα θέση στην συλλογική συνείδηση των συγχωριανών.
Η κυρία Ιστορία, αν θέλει, μπορεί να προχωρήσει σε δεύτερη και τρίτη ανάγνωση του βιβλίου, οπότε θα βγάλει τα δικά της συμπεράσματα.
Στο κάτω-κάτω εγώ δεν ισχυρίζομαι ότι έκαμα ένα βιβλίο με δικαστική δικαιοδοσία και δικαστηριακή αποστολή.
Για να γράψω το κείμενο ενός άρθρου ή να συγγράψω ένα ολόκληρο βιβλίο ακολουθώ απαρέγκλιτα ορισμένες προσωπικές αρχές, που τις πιστεύω, ως αξιωματικές και αναπαλλοτρίωτες. Περπατώντας τα 86 χρόνια και έχοντας ακόμα τα μυαλά μου 399 αν όχι 400, αρνούμαι να λειτουργώ υπό καθεστώς επιτροπείας.
Όταν επιχειρώ να δημοσιοποιήσω την ιστορία ενός εθνογραφικού ευρήματος, δυσανασχετώ με την ύπαρξη καθοδηγητών, εποπτών και επιτηρητών. Θεωρώ αναφαίρετο το δικαίωμά μου να εκφράζομαι ελεύθερα, όταν πιστεύω ότι καταθέτω την αληθινή αλήθεια.
Την λαγαρή αλήθεια, που γοητεύομαι όταν την αναζητώ και νιώθω λύτρωση με την εύρεση και την κατάκτησή της.
Πολλές φορές όμως, αυτήν την αλήθεια, είτε για να την διαφυλάξω ακέραιη και καθαρή, είτε για να την υπερασπιστώ, πληγώνομαι, πονάω και πικραίνομαι.
Γιατί την αληθινή αλήθεια που, εν σπέρματι, είναι πικρή και γεμάτη από αιχμηρές γωνίες και προεξοχές, όταν καλούμαι να την φέρω στο φως της δημοσιότητας, μου προκαλεί σύνδρομα επώδυνα και αιμωδιαστικά.
Χώρια που, πολλές φορές, ως κάτοχος και υποστηρικτής της αλήθειας λογίζομαι από μερικούς ως απειλή. Και όλα αυτά παραμένουν ισχυρά, εφόσον δεν προκύψει η ανάγκη, ως αδήριτη και επιβεβλημένη, οπότε, όχι μόνον εγώ, αλλά και οι θεοί πείθονται.
Νίκος Τσίτσας
Ιούλιος 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.