"Μιά ιδιαίτερη συλλογή, άξια Μουσειακής έκθεσης, δωρίζεται από συμπατριώτη μας στο Δαδί και στον Λαογραφικό μας Σύλλογο. Μπορεί ν` αυγατίσει κι από δίκες μας προσφορές"

Του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Εδώ και χρόνια ένας  Δαδιώτης  επαγγελματίας με πολύ μεράκι και επάρκεια για τη δουλεία του. 

Γνωστός σε όλους μας, Αμφικλειώτες και κοντοχωριανούς..... Αποθησαύριζε εμπειρίες που ώριμες πιά απ` το χρόνο, έχουν  γίνει ωραίες μικρές ιστοριούλες που με πολύ χάρη και ιδιαίτερο ξεκαρδιστικό τρόπο  πολλές φορές αφηγείται τώρα ο ίδιος. 

Αλλά το παρόμοιο δεν παρέλειπε να κάνει και τότε που ‘φρέσκιες’ ακόμα πρωτογεννιόντουσαν  καθημερινά εκεί μέσα και τριγύρω απ` την επαγγελματική του στέγη, που φιλοξένησε την ζωή του για περισσότερα από 45-50 χρόνια. 

Στο κέντρο του Δαδιού, λίγο παραπάνω στον παραδοσιακό δρόμο της «Ευταξία» ήταν το εργαστήρι του. Πατρική κληρονομία και συνέχεια, αλλά με αλλαγή αντικείμενου απασχόλησης.

Ραδιοτεχνίτης  δεινός  και ηλεκτρονικός άριστος ο ίδιος, εφευρετικός και δαιμόνιος εξού και το τιμητικό προσωνύμιο «Αϊνστάιν». Μαζί με τις εμπειρίες, που γινήκαν καθώς σας είπα ‘σπαρταριστές’ ιστορίες.

 Και που πολλοί δικοί μας (μεταξύ αυτών κι εγώ ) τού ζητούν επίμονα κάθε τόσο να τις διηγείται με τον μοναδικό του τρόπο. 

Ο συγχωριανός μας αυτός, συλλογιζόμενος το πέρασμα του αδυσώπητου χρόνου και προετοιμάζοντας την τελευταία δρασκελιά εξόδου απ` το επάγγελμα που για χρόνια τίμησε με την αξιοσύνη του  κι εκείνο τού την ανταπέδωσε.

 Έβαλε γερά στο μυαλό του, πως ότι μαστόρεψε στο εργαστήρι του και ότι πέρασε απ` τα επιδέξια  χεράκια του κι απόμεινε εκεί στην επαγγελματική του γωνιά  λειψό , παραμελημένο κι αζήτητο. 

Να μην χαθεί. Να μην  τ` αφήσει στην τύχη που επιφυλάσσεται σε κάθε τι  που είναι, ή θεωρείται παρωχημένο, περιττό και αχρείαστο.

 

Την είχε πάντα αυτή την ευαισθησία και την αγάπη προς τα αντικείμενα κι όλα όσα  είχαν σχέση με την εργασία του, τούτος εδώ  ο ιδιαίτερος  άνθρωπος.  Ένοιωθε και βίωνε αυτή την σχέση του μαζί τους σαν ανταποδοτική. Κι έτσι έγιναν ένα με την ζωή του, την καθημερινότητά του. Δέθηκε μαζί τους με κόμπους σφιχτούς, συναισθηματικούς.  

Άλλοι, καθώς κλείνουν τα πολυχρονισμένα δευτέρια τους με το επάγγελμα, τα θεωρούν όλα τούτα  «περασμένα ξεχασμένα», περιττά, δίχως πλέον καμιά αξία και σημασία. 

Ο Γιώργος όμως είναι απ` αλλιώτικη φτιαξιά. Την τέχνη του και τον επαγγελματικό του κόπο δεν τα θεώρησε βαριά κι αναπόδραστη αναγκαστική υποχρέωση ποτέ!! 

Δεν είδε την εργασία του..… ως «δουλειά». Δεν την λογάριαζε ποτέ έτσι. Αλλά πάντα μ` εκείνη την νεανική του διάθεση, τον αυθορμητισμό, το αστείρευτο χιούμορ  και τον καλόβουλο και καλόβολο χαρακτήρα του, περπάτησε ως το τέλος τα επαγγελματικά του βήματα. Κι ακόμα τώρα, συνταξιούχος πλέον, αυτή τη σχέση του με τα πράγματα που επιτηδεύτηκε για χρόνια , την διατηρεί αγαπητικά. Είναι η μίση και παραπάνω, αν όχι όλη η ζωή του …… όπως εκμυστηρεύεται. 

Η άλλη γνωστή αγάπη του είναι το ψάρεμα που δεν παραλείπει ως τα σήμερα.  

Άλλωστε ποιός από μάς τους παλιότερους δεν θυμάται τον περίφημο «Εξωραϊστικό  σύλλογο», που πριν σαράντα τόσα χρόνια  μαζί ίδρυσαν με τον  Γιώργο Ιων. Μπαλωμένο (και γιαυτόν αν δεν έχουμε να πούμε πράγματα! και πρέπει οπωσδήποτε  να το κάνουμε σε πρώτη ευκαιρία αλλιώς θα είναι ασυγχώρητη παράλειψη). 

Με δράσεις και πρωτοβουλίες  εκείνος ο σύλλογος  πρωτοποριακές για την τότε εποχή, για το περιβάλλον, την προστασία  και διατήρησή του. Κι ανάμεσα στ` άλλα , φρόντιζαν κάθε χρόνο και τον εμπλουτισμό τού ‘Κηφισού’ με γόνο πέστροφας κι άλλων ψαριών του γλυκού νερού , αλλά και διοργάνωναν τέτοιες  μέρες Πασχαλιάς , ή κι ανήμερα τ` Αη Γιώργη, ετήσιο «απείρου κάλους!» ‘’διαγωνισμό’’ ψαρέματος με καλάμι κι αγκίστρι και εκ σχετικής  αποστάσεως , στην  τότε  λιμνούλα τού σιντριβανιού! της Κεντρικής κάτω πλατείας του Δαδιού!!!!  

Νοσταλγικά  ίσως τώρα  μερικοί από `μάς τα αναθυμόμαστε όλα αυτά. Και καλό μού φαίνεται πως είναι , να μνημονεύουμε  με την ευκαιρία και εκείνους  που μπροστά τότε απ` την εποχή τους τα σκέφτηκαν , πήραν πρωτοβουλίες και επωμίστηκαν αποφασιστικά και την ευθύνη υλοποίησής τους. Περιβαλλοντικά και ενεργά ευαίσθητοι και οι δύο αυτοί για `κείνους τους καιρούς ( με πράξεις κι όχι λόγια ), πριν η μόδα αυτή πολύ αργότερα αγγίξει τους περισσότερους. 

Ξέφυγα  λίγο, αλλά συμπαθάτε με. Με συνεπήραν οι μνήμες και για τις άλλες πλευρές δραστηριότητας τού φίλου συγχωριανού μας , που γιαυτόν  ξεκίνησα να σας λέω. 

Και επανέρχομαι.  

Αυτή λοιπόν η φροντίδα  και η πρόνοια για την μετά συνταξιοδότηση εποχή, φαίνεται να είχε για εκείνον μεταξύ άλλων και έναν ακόμα μικρό φιλόδοξο στόχο. Την διάσωση, συντήρηση και διατήρηση σε λειτουργική κατά το δυνατόν  κατάσταση, ορισμένων ιδιαίτερων και χαρακτηριστικών ανά εποχή κομματιών τής ηλεκτρικής και ηλεκτρονικής τεχνολογίας  του παρελθόντος. 

Με επιμέλεια και συναισθηματική προσήλωση ο Γιώργος επισκεύασε ότι μπορούσε να επισκευαστεί ( με «αρχαία» υλικά κι αυτή είναι η μεγάλη αξία τους!! ). 

Συντήρησε ότι απ` αυτά είχε τέτοια ανάγκη. Ξεδιάλεξε τα πιο αντιπροσωπευτικά  κομμάτια  που έχουν ημερομηνία κατασκευής ή κυκλοφορίας μέσω εμπορίου μεταξύ του 1945 και 1995. 

Δηλαδή έχουν μιά ιστορική αξία τεχνολογική και συναισθηματική , πενηνταετίας και άνω!! 

 Έφτιαξε με προσπάθεια και χρειαζούμενες επινοήσεις και πατέντες αυτή την μικρή συλλογή του, αποτελούμενη από λειτουργικές (σχεδόν όλες) ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές  συσκευές  ‘πρώιμης’ χρονικά  τεχνολογίας, που μπήκαν κατά καιρούς στις ζωές μας κυρίως των παλιότερων κι άλλοτε την διευκόλυναν κι άλλοτε πάλι την έκαναν πολυπλοκότερη δίχως όμως ποτέ να νοιώσουμε ή να εκτιμήσουμε πως δεν ήταν χρήσιμες.

Αυτό τον μικρό συναισθηματικό  και «τεχνολογικό»  θησαυρό του , άλλων εποχών που έχουμε αφήσει καιρό πίσω μας. Που με αγάπη και στοχοπροσήλωση διέσωσε και διατήρησε . Έχει τώρα την ευγενή καλοσύνη να δωρίσει στο χωριό μας για να εκτεθεί και να διατηρηθεί στο χρόνο, ο Γιώργος που σ` αυτόν αναφέρομαι τόσην ώρα. 

Και δεν είναι βεβαίως άλλος, απ` τον γνωστό και αγαπημένο μας Γιώργο Αθ. Χρυσικό. 

Τον «Αϊνστάιν»  της  «περίθαλψης» και «αποκατάστασης» των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών μας συσκευών επί έτη πολλά για Δαδιώτες και τριγύρω κοντοχωριανούς συμπατριώτες.

 Έναν χαρακτηριστικό αξέχαστο ‘‘τύπο’’ της εμπορικής πιάτσας του Δαδιού. 

Σχετικά πρόσφατα έκλεισε πίσω του την πόρτα της επαγγελματικής του ζωής των 45-50 ετών. Αλλά ποτέ δεν ξέχασε ούτε περιφρόνησε βαριεστημένα ως συνταξιούχος  πιά, αυτό που τόσο καλά ήξερε να κάνει. Στο εργαστήρι τού σπιτιού του και σήμερα, πάντα δημιουργικός και πιστός στον σκοπό του, ξανάδωσε ζωή σε συσκευές περασμένων καιρών και μάς τις παραδίνει με την καλή του καρδιά, λειτουργικές και πάλι, ως μιά  μικρή κληρονομία που κουβαλά μνήμες απώτερων εποχών όχι τεχνολογικά προηγμένων σαν τις σημερινές. 

Και γιαυτό η αξία όλων αυτών των αντικειμένων, είναι πέραν των άλλων και εξόχως συναισθηματική και ασφαλώς αξίζει, αναντίρρητα θεωρώ, να βρει και να έχει τη θέση της η συλλογή αυτή ως ιδιαίτερο Μουσειακό έκθεμα. 

Μουσεία ολόκληρα με ανάλογα εκθέματα, ή γωνιές σε  Μουσειακούς χώρους  με μικρότερες τέτοιες συλλογές, υπάρχουν κάμποσες και σε πολλά μέρη στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό.  

Μιά ακόμα ..…ας είναι η δικιά μας. 

Πως μπορούμε να μην ευγνωμονούμε τον Γιώργο γιαυτή την προσφορά της μικρής συλλογής του, που αφού την συντήρησε και την κατέστησε λειτουργική και πάλι σαν πρώτα, μάς την κληροδοτεί.  

Οι ευχαριστίες  πολλές και από όλους. 

Γιώργο να είσαι καλά, εκτιμούμε πολύ την πράξη σου.

Σε συνεννόηση με την πάντα πρόθυμη Πρόεδρο τού Λαογραφικού Αμφίκλειας  Ελένη Γιαλούρη-Κούσουλα, ο Σύλλογος έχει την καλή προαίρεση να δεχτεί και να φιλοξενήσει την συλλογή του Γιώργου Χρυσικού. 

Η στενότητα τού σημερινού χώρου που εκθέτει ήδη ο Λαογραφικός στο Μουσείο επαγγελμάτων, δεν επιτρέπει ωστόσο την άμεση αξιοποίηση και έκθεση επιπροσθέτως και αυτού του υλικού, που όσο βέβαια θα παρέρχεται ο χρόνος τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται και η Μουσειακή αξία του. 

Μαζί και δίπλα  με το υπόλοιπο υλικό του Λαογραφικού που παραμένει από καιρό σε αποθήκες αναξιοποίητο, θα φιλοξενηθεί τώρα και η συλλογή που δωρίζει ο Γιώργος και έχει την πρόθεση να την εμπλουτίζει συνεχώς  και με ότι άλλο τυχών αποκτά και θεωρείται αξιόλογο. 

Δεν έχουμε παρά να ευχαριστήσουμε τον σύλλογο και την Πρόεδρό του γιαυτή την αποδοχή με ευθύνη και κατανόηση. Είναι κρίμα όμως, θα θέλαμε  να επισημάνουμε τελειώνοντας, που όλο αυτό το πολύτιμο υλικό που ο Λαογραφικός έχει αποθηκευμένο και που συνεχώς εμπλουτίζεται όπως πληροφορούμαστε με νέα κομμάτια άξια Μουσειακής εκθέσεως, να μην βρίσκει τον προορισμό του. Πρέπει κάτι να κάνουμε όλοι μαζί για το έλλειμμα αυτό. 

Και νομίζω πως διέξοδοι και λύσεις  θα υπάρξουν με προτάσεις και ιδέες που και ο Λαογραφικός έχει και ίσως κι άλλοι, αρκεί να εισακουστούν, να κατανοηθούν και να αξιοποιηθούν  απ` τον Δήμο και την Δημοτική μας Κοινότητα.

Αγαπητοί φίλοι συγχωριανοί. 

Ενας ακόμα καλοΔαδιώτης ο Γιώργος Χρυσικός, βάζει κι αυτός τα λιθαράκια του στην κληρονομία μας που έχει την θέση της στους Μουσειακούς μας χώρους και τον ευγνωμονούμε για την δωρεά του. Κοντά και μαζί στα δικά του δωρήματα, ίσως να είναι ευκαιρία να βρούν την θέση τους και κάποια δικά μας. 

Θα προτείναμε και θα παρακαλούσαμε λοιπόν, όποιος  από `μάς  ξεκαθαρίζοντας τυχόν τώρα αποθήκες  κι άλλους σπιτικούς  χώρους ( κάτι που άλλωστε γίνεται τέτοιες  μέρες με την ευκαιρία της επιστροφής και προσωρινής ολιγοήμερης  παραμονής κάποιων συμπολιτών μας της διασποράς στα πατρικά τους ή και λίγο αργότερα κατά τις καλοκαιρινές διακοπές τους στο χωριό). 

Έχει  παλιές ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές  συσκευές, ή παλιές συσκευές σταθερού τηλεφώνου ( ή και κινητού έως και το 2004  χρονιά Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα  ), παλιά ηλεκτρικά σίδερα, φωτογραφικές  μηχανές, τρανζίστορ και ραδιόφωνα, παλιά πικάπ, γραμμόφωνα, μαγνητοφώνα, τσούκ-μπόξ, παλιούς φακούς, μικρές κινηματογραφικές μηχανές ( ακόμα και ξεχασμένες κάπου, ασπρόμαυρες τηλεοράσεις δεκαετίας 70` και 80`) και οτιδήποτε ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό τέλος πάντων τού προηγούμενου όμως  αιώνα και το πολύ ως το 2.000. 

Που δεν το χρειάζεται και προτίθεται να το πετάξει  ή το προορίζει για ανακύκλωση επειδή είναι χαλασμένο και χρόνια ίσως βρίσκεται παραπεταμένο κάπου εκεί στο σπίτι ή στα υπόγεια.

 Ας έρθει σε επαφή με τον Λαογραφικό Σύλλογο, ή και τον Γιώργο Χρυσικό, για να αξιολογηθεί το αντικείμενο και να διασωθεί εφ όσον κριθεί σκόπιμο. 

Νομίζουμε ότι θα ήταν χρήσιμη μιά τέτοια μέριμνα για περισυλλογή και διάσωση παλιών τέτοιων κομματιών που για `μάς μεν μεμονωμένα δεν θα έχουν κάποια αξία, αλλά συνολικά και κατά ενότητες εκτιθέμενα σε επισκέψιμους χώρους,  θα είχαν και σκοπιμότητα  και αξία (συν τω χρόνω μάλιστα και μεγαλύτερη). 

Σας καλούμε και σας παρακαλούμε να λάβετε υπόψη σας την πρόταση μας και αξιοποιώντας την να συμβάλετε κι εσείς, εφ όσον έχετε κάποιο πράγμα, κάποια συσκευή, να προσφέρεται στην προσπάθεια αυτή. Το κάλεσμα και η πρότασή μας εννοείται πως απευθύνεται και σε κάθε κοντοχωριανό  συμπατριώτη που θα ήθελε να εμπλουτίσει την συλλογή και με δικά του μη χρειαζούμενα πράγματα και έχει την διάθεση να τα προσφέρει αντί να τα καταστρέψει ή να τα πετάξει. 

Για την ενδεχόμενη συμβολή σας ευχαριστούμε  εκ προοιμίου.

** Ως υποχρέωσή μου, ενημέρωσης για την χειρονομία τού συμπατριώτη μας Γιώργου Χρυσικού είδα το σημερινό μου σημείωμα. Και κατά πως αισθάνθηκα, αυτό έγραψα. 

               Τους χαιρετισμούς μου    ΘΑΝΑΣΗΣ  ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ