ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ - Τού Γιώργου Αθ. Δρίβα

Εμείς οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε με νοσταλγία τις παλιές απόκριες στη Σουβάλα. Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη … 

Δεν υπήρχαν τότε τα μέσα για ν΄αγοράσουν στολές αποκριάτικες όπως τώρα. Ντυνόντουσαν  με ό,τι είχαν. Παντελόνια αντρικά οι γυναίκες, μουστάκι από κάρβουνο, τραγιασκάκι,  οι δε άντρες γινόντουσαν γυναίκες.

Αλλά και άλλες αστείες φιγούρες, γέρου, γριάς, γύφτου, γκαστρωμένης κλπ.

Το κέφι όμως ήταν διάχυτο παντού, η διάθεση για γλέντι και τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν.  Η Διονυσιακή αποκριά τότε ήταν περισσότερο ζωντανή.  Τώρα μας απασχολεί περισσότερο το κινητό μας τηλέφωνο … 

Ακόμα και τις στιγμές που οι περισσότεροι καταγράφουν με βίντεο, τις καταγράφουν μεν , δεν τις ζουν όμως.

Στη Σουβάλα υπήρχαν οι λαϊκοί οργανοπαίχτες, οι αδελφοί Τζιβάρα με τραγουδιστή τον Θανάση Τσατήρα που έπαιζε και κιθάρα,  και  ακορντεόν τον Αλέκο Προβιά από τα Καστέλλια. 

Πολλά απ τα γύρω χωριά είχαν τη ζυγιά τους. 

Στη Δρυμαία ήταν ο μπάρμπα Γιάννης Γεωργίου (Μαντάνης) με το σαντούρι του. 

Άλλοι ερασιτέχνες μουσικοί στη Σουβάλα ήταν ο Χρήστος Κορτσέλης που έπαιζε βιολί,  ο Παναγιώτης Πλατής (Μπλατσάρας) σαντούρι, ο Θόδωρος Κοντογιάννης τούμπανο, ο Σεραφείμ Τζιβάρας  πίπιζα. 

Με αυτούς γλεντούσε όλο το χωριό τις απόκριες και κάνανε κάτι γάμους (παρωδία) με πρωταγωνίστρια την Ευγενία Κότσια, (Βγενιά, τη μάνα του Μπανάνα), που κάθε χρόνο ντυνόταν νύφη , εκεί να δεις γέλια! 

Η Κατσαμπέρω πρώτη και καλύτερη, εννοείται μασκαρεμένη, να λέει αστεία, ζωηρή και μέσα σ΄όλα  και να τραγουδάει με την ωραία φωνή της. Τη θυμάμαι σαν τώρα να τραγουδάει το ‘’Σήμερα αλλάζει ο καιρός’’.   

Το τραγούδι αυτό όπως έχω διαβάσει στον λαογράφο Νικόλαο Πολίτη, έχει τις ρίζες του στα  ‘’έπη του Διγενή Ακρίτα’’ όπως και το  ‘’Ο Μπουκουβάλας’’  στα οποία έχω ξανααναφερθεί .

Εκεί στη δεκαετία του ’60, εποχή της εξερεύνησης του διαστήματος, με τον γνωστό ‘’σπούτνικ’’  η φαντασία οργίαζε. 

Με ιδέα λοιπόν του   Γιάννη Μαρρέ, κατασκευάστηκε ένα άρμα, (πάνω σε πλατφόρμα τρακτέρ μάλλον). 

Ήταν μια μπετονιέρα καλυμμένη κατάλληλα, που έφερνε γύρω και παρίστανε την υδρόγειο σφαίρα και δίπλα ένα ομοίωμα πυραύλου. 

Ήρθε το άρμα στην πλατεία και μας έλεγαν ότι θα γίνει εκτόξευση, αργοπορώντας κιόλα για το ανάλογο σασπένς  κι εμείς περιμέναμε όλο αγωνία. 

Κάποια στιγμή έγινε ένα μπάμ στον πύραυλο, γέμισε ο τόπος μπαρούτι και καπνό και το ωραίο, μέσα  στον  πύραυλο, ήταν για αστροναύτης ο Παναγιώτης Κότσιας (Λιόντος)  που  πετάχτηκε έξω γυμνός (μόνο με το σώβρακο) και βαμμένος.  

Έγινε χαμός, έγινε το σώσε … 

Κατεβαίνει ο Παναγιώτης από το άρμα κι άρχισε να τρέχει κατά τον ανήφορο και πίσω εμείς τα παιδαρέλια με χουχούτμα!   

Το άρμα αυτό έλαβε μέρος και στην αποκριά στο Δαδί και πήρε βραβείο.

Έτσι περνάγαμε τότε, τότε που δε χρειαζόμασταν πολλά για να χαρούμε!