Αχ μωρέ Θανάση!

 - Ζαφείρα Μαχά

 Αχ μωρέ Θανάση!

Πολύ μικρή άκουσα τον παππού μου Αλέκο να τραγουδά......

Σ’ αφήνω την καλονυχτιά

Αγάπη μου γραμμένη

Και εγώ γυρνώ στο σπίτι μου

Με την καρδιά καμένη

Αυτή η σκηνή του αποχωρισμού με έχει στοιχειώσει γιατί το άκουσα τις μέρες που σκοτώθηκε η θεία Ασημούλα.

Με το που άκουσα το χαμό σου μου ήρθε στο νού το τραγούδι και πλάνταξα.

Έφευγα απ’ το νεκροταφείο και μέσα μου αυτό τραγουδούσα.

Μας άφησες Θανάση με την καρδιά καμένη.

Θανάση φίλε αδερφέ!

Που πας και μας αφήνεις; 

Γιατί δεν μας σκέφτηκες; 

Γιατι δεν σκέφτηκες τον εαυτό σου; 

Γιατί;

Τόσα χρόνια παρέας πως να χωρέσουν σε λίγες γραμμές;

Θα σε ψάχνω στην πλατεία και δεν θα σε βλέπω. Το τηλέφωνο βουβό.

Ποιος θα μας πει αν τρώγονται τα μανιτάρια που βρήκαν τ’ αγγόνια μου στο βουνό;

Ποιος θα τα ξεναγήσει στους Δελφούς; Ποιος θα τους δείξει την νεραϊδοσπηλιά;

Θα πάμε στα κλαρίνα; Στους ¨Εν πλώ¨ σήκω μαρή να χορέψουμε….όλη η Παναγόριανη στην πίστα…. Μέχρι το πρωί στην Καταγόριανη, ύστερα πυργάκια και ύστερα γάλα τριψάνα, με τον πατέρα μου να κουνάει το κεφάλι του, ¨είσαστε εσείς για προκοπή¨ και να κρυφογελάει…

Και κακοτοπιές είχαμε… πολλές… και εκεί τα καταφέρναμε…..πέφταμε και σηκωνόμαστε…

Μούσπασες τα νεύρα γιατί όποτε έκανα παράπονα για τον Μιχάλη, έπαιρνες το μέρος του << όλο γκρινιάζεις μαρή, άστον ήσυχο>>.

Σε θυμάμαι στην κηδεία του πατέρα μου, έκλαιγες σα μικρό παιδί, σου είχε αδυναμία και συ το ίδιο. Όλοι σου είχαμε αδυναμία ρε μπαγάσα, ότι και να γινόταν.

Και στα πολιτικά μαζί….ψάχναμε την ψήφο μας μη χαθεί καμία, μια χούφτα όλοι κι’ όλοι.

Όταν πια γίναμε πολλοί χαθήκαμε…αλλού ντ’ αλλού σα να μη γνωριζόμαστε.

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί τώρα που γερνάμε σιγά-σιγά θα τα κουβεντιάζαμε, στην πλατεία πίνοντας κάνα τσιπουράκι και θα γελούσαμε….έτσι νόμισα, αλλά μας την έκανες και συ, όπως ο Γιάννης.

Γιατί; Γιατί δεν πρόσεξες τον εαυτό σου; Γιατί πήγες στον γιατρό όταν ήταν αργά πλέον; Πάμε μπροστά γαμώτο όχι πίσω.

Πως θα λείψεις απ΄ το χωριό εσύ που ήσουν παντού, που όποιο λιθάρι και να σήκωνε κάποιος, ήσουν από κάτω.

Και τώρα πουθενά…

Δεν μπορώ να σε αποχαιρετίσω…..με ξεπερνάει.

Είμαι πολύ θυμωμένη ακόμα γιατί τα άφησες όλα πίσω και την κοπάνησες.

Θα περάσει καιρός….

Θα σε θυμάμαι πάντα…θα σε βρίζω γι’ αυτό που μου έκανες…

σ’ αγαπάω έτσι κι’ αλλιώς φιλαράκι.

Θα ανταμώσουμε στ’  αστέρια

Ζαφείρα Μαχά

Γιός του Σπύρου και της Παρασκευής ο Θανάσης Πανάγου (1959 -2022) και αδελφός τού Μάνθου, της Καλλιόπης και του Γιώργου.

Δάσκαλος για αρκετά χρόνια και ύστερα αποσπασμένος στο κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στην Άμφισσα.

Τα ζητήματα περιβάλλοντος τον απασχολούν ιδιαίτερα.

Συμμετείχε σε πολλά συνέδρια και συνδιασκέψεις που αφορούσαν θέματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Ασχολείται επίσης με τη φωτογραφία, συμμετείχε σε πολλές δραστηριότητες του βουνού, ορειβασία, πεζοπορία κ.λ.π. και λάτρευε να μαζεύει μανιτάρια.

Δραστηριοποιείται σε όλους τους πολιτιστικούς – περιβαλλοντικούς συλλόγους του χωριού, είτε ως απλό μέλος, ή και πρόεδρος.

Συμμετέχει και στην πολιτική ζωή του τόπου μας, είτε ως υποψήφιος βουλευτής, είτε ως υποψήφιος της Τοπικής αυτοδιοίκησης.

Από τα Αγοριανίτικα Νέα

Κυκλοφόρησε το φύλλο 187 της εφημερίδας ΑΓΟΡΙΑΝΙΤΙΚΑ ΝΕΑ