Στα δικά μας σχολικά χρόνια… Διήγημα του Κώστα Κούσουλα

 

Η Δασκάλα η Σοφία ήτανε ψηλή, όμορφη με κοφτερά μάτια και μαλλιά κομμένα α λα γκαρσόν όπως ήτανε της μόδας κείνο τον καιρό. Έμοιαζε με την Πολυδούρη την ποιήτρια, είχε δει το πορτραίτο της στο περιοδικό...

Έκανε μάθημα στην πρώτη και τη δεύτερη. Λέγανε πώς την είχε ο γιατρός. Αυτό το ακαθόριστο και μυστηριώδες «την είχε», το λέγαμε μεταξύ μας με μεγάλη σοβαροφάνεια κατά πώς κάνανε οι μεγάλοι. Είχε ωραία ηχερή φωνή κι επαναλάμβανε το μάθημα με τα παιδιά με τον παλιό δασκαλίστικο τρόπο. Η φωνή της ξεχώριζε πλούσια σε μέταλλο μέσα στις λεπτές φωνές που είχαν τα παιδιά. Τα παρέσυρε και τα οδηγούσε στη μάθηση όπως η κλώσα τα μικρά πουλιά.

          Στην τρίτη και τετάρτη τάξη δίδασκε ο δάσκαλος ο Βελέντζας. Νεαρός τότε, αυστηρός και γουρλωμάτης. Δε χάριζε κάστανα. Ο χάρακας  ήτανε στην ημερησία διάταξη. Χτυπούσε χέρια, πόδια, κεφάλι. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις έφτανε και «στα άκρα». Δηλαδή δια «την τάξιν εις την τάξιν» όπως έλεγε πνευματωδώς. Ο ίδιος μας έκανε και το μάθημα της ωδικής.

               “Ελ’ αηδονάκι μου μικρό μην είσαι λυπημένο, 

φάγε τη ζαχαρίτσα σου μην ντρέπεσαι καημένο”.

          Στην πέμπτη κι’ έκτη τάξη μάθημα έκανε ο δάσκαλος ο Στύλιας. Ήτανε ο διευθυντής του σχολείου. Χοντρός, βαρύς, με άφθονα μαύρα φρύδια και μαλλιά που τον πλαισιώνουνε με γύρω στο πρόσωπο σαν αυστηρό κάδρο. Πέθανε απ’ την καρδιά του. Σοβαρός, λιγόλογος, πάθαινε με όλα. Με τα μαθήματα, με τα παιδιά, με τους ανθρώπους. Ώσπου δεν άντεξε κι’ έσκασε.

          Με το ίδιο πάθος δίδασκε την ιστορία. Θυμούμαστε ακόμα με συγκίνηση πώς σαν τέλειωνε το μάθημα, πεταγώμαστε στο δρόμο γιομάτοι πολεμικό μένος. Ντουφεκούσαμε ντιβ, ντιμπα τιβ! με τα ψεύτικα ντουφέκια μας που τα φκιάσαμε απ’ τις μουριές. Ξεγδέρναμε τα κλαδιά και με τη φλούδα ετοιμάζαμε τα λουριά. Μ’ αυτά κρεμούσαμε τα ντουφέκια μας στον ώμο και βαδίζαμε καμαρωτά εν- δυο, εν – δυο. Σαν έφτανε η 25η Μαρτίου ετοιμαζόμασταν για την παρέλαση.

“Όλη δόξα, όλη χάρη άγια μέρα ξημερώνει!”

          Στα πλατάνια μπουμπούκιαζαν τα φύλλα ολόχνουδα και βελουδωτά. Ο τόπος πλημμύριζε απ’ το γαλάζιο τ’ ουρανού και το άσπρο της μυγδαλιάς. Μοσκοβολούσε ο αγέρας, έτρεμε βουΐζοντας απ’ τις μέλισσες που πασπαλισμένες απ’ τη βαριά μυρωδάτη γύρη σταματούσανε χορτασμένες μπροστά στα θαμπωμένα μάτια μας καθώς κυττάζαμε κι’ οσφραινώμασταν όλα τούτα τα μυστήρια εκστατικά. Ήτανε η άνοιξη μαζί με την ανάσταση του γένους. Δύο μεγάλα περιστατικά που πέρνανε στο μυαλό μας ασύλληπτη σε μεγαλείο προέκταση κι’ ομορφιά.

          Ο Κομνάς θυμάται με λεπτομέρειες όλα τούτα να γεγονότα που άρχιζαν στο σπίτι απ’ τ’ αποβραδύς και του φέρνανε απ’ τη συγκίνηση πυρετό. Η μάννα ζέσταινε στον τέντζερη το νερό, να πλυθεί να μοσκοβολήσει σαν τον ανθό.

          Τί ποδάρια είναι αυτά μωρέ; Τί λέρα είναι αυτή στ’ αυτιά, στο σβέρκο σου φυτρώνουνε σπανάκια! Πω πω!.. Σκύψε κακομοίρη! Αει!.. Για ιδέ! Έλαμψες τώρα γιε μου σαν τον ήλιο! Να! Θ’ ανέβει κι’ ο πατέρας, θα κλείσει το μαγαζί, και θα μας πεις το ποίημα που έχεις αύριο.

Μαρήη! πουκαμισάκι καινούργιο, και καλτσούλες καινούργιες.

Για ιδέ! Σα πρίγκηπας θα’ σαι αύριο!

          “Είκοσι πέντε του Μαρτιού μέρα τρανή μεγάλη

          που’ χεις περίσσιες ομορφιές και χίλια μύρια κάλλη…”

          Βροντούσε τις λέξεις καμπανιστά, τις στέρηωνε καθαρά ανάμεσα στα δόντια του, τις άναβε με τα στραφτερά του μάτια, τις ζωντάνευε και τις πλατάγιζε θριαμβικά στον αέρα σαν πουλιά. Στην απαγγελία ήτανε μοναδικός ακόμπιαστος, φτερωτός.

          Γιόμιζε η μεγάλη μέρα εκκλησιά, παράτες, λαμπαδηφορίες, ασταμάτητη στους δρόμους περπατησιά. Κι’ ως έπεφτε κατακουρασμένος το βράδυ να ξαποστάσει το άσαρκο γιομάτο κάψα κορμί του, δεν ησύχαζε ούτε στον ύπνο του. Παραμιλούσε, φώναζε, νικούσε τους Τούρκους και τους πήγαινε στην Κόκκινη μηλιά, ίδρωνε και χαμογελούσε μαγεμένος. Χριστός.

                   Επιμέλεια Ανάρτησης: Αλέκος Ι. Βαλάσκας 

https://lispolydrosou.blogspot.com/