ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (ΔΙΑΜΑΝΤΗ) ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΧΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΔΣΕ ΣΤΗ ΡΟΥΜΕΛΗ ΣΤΗ ΛΙΛΑΙΑ ΦΩΚΙΔΑΣ

Η Επιτροπή Περιοχής Ανατολικής Στερεάς & Εύβοιας του ΚΚΕ, η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και η Ένωση Φίλων Μνήμης Διαμαντή πραγματοποίησαν σήμερα Κυριακή 19/6/2022 στις  11:00πμ στην Λιλαία (Κάτω Αγόριανη) Φωκίδας, την ετήσια εκδήλωση για να τιμηθεί η  δράση του Γιάννη Αλεξάνδρου (Διαμαντή) και όλων των μαχητών και μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της Εθνικής Αντίστασης. ....

                Αναγνώστηκε χρονικό με τα βασικά βιογραφικά στοιχεία του Γιάννη Αλεξάνδρου (Διαμαντή) και τους κυριότερους σταθμούς από την δράση των τμημάτων του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ που ήταν επικεφαλής. Χαιρετισμός απευθύνθηκε εκ μέρους του Σ.Π. Αν. Στερεάς & Εύβοιας της ΚΝΕ. Την κεντρική ομιλία έκανε ο Αντώνης Αλεξός μέλος της Επιτροπής Περιοχής Ανατολικής Στερεάς & Εύβοιας του ΚΚΕ.

                Ο ομιλητής μεταξύ άλλων επισήμανε. ‹‹Η τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού και οι σκληρές δοκιμασίες της περιόδου που ακολούθησε την ήττα του, αποτελούν τεράστια παρακαταθήκη για την εργατική τάξη και τον λαό. Παρακαταθήκη γιατί στη δράση του και παρά την ήττα του οφείλονται οι σπουδαίες κατακτήσεις της εργατικής τάξης των δεκαετιών του 50 και του 60 που ακολούθησαν. Παρακαταθήκη γιατί συμβάλλει  ουσιαστικά ως συλλογική πείρα που διδάσκει αντοχή στις δυσκολίες, ταξική ανυπακοή και σύγκρουση. Παρακαταθήκη γιατί συνέβαλε όσο λίγοι παράγοντες στη διαμόρφωση κριτηρίου και ενίσχυσε το ταξικό ένστικτο και την κομματικότητα στα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και έτσι μπόρεσαν να απορρίψουν τις θελκτικές σειρήνες του ευρωκομμουνισμού, μπόρεσαν να αντέξουν το αφάνταστο βάρος της αντεπανάστασης και της ανατροπής του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, μπόρεσαν να υπερασπιστούν το Κόμμα μας όταν ανοιχτά απειλούνταν η ύπαρξη του.

                Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας και η δράση του, είναι το μεγαλύτερο δημιούργημα του ΚΚΕ και η σπουδαιότερη στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα. Ο Δημοκρατικός Στρατός έσωσε την τιμή του Κόμματος και του λαού που είχε πληγωθεί από την απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας και τις άλλες υποχωρήσεις που έγιναν εκείνη την περίοδο, γιατί δεν μπόρεσε να συνδεθεί η πάλη για την απελευθέρωση με το ζήτημα της εξουσίας, ως συνέπεια της στρατηγικής των σταδίων που μάταια αναζητούσε ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία.››

                Σε άλλο σημείο ανέφερε, ‹‹Δεν ήταν όλοι οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ κομμουνιστές, εμπνέονταν όμως από την πολιτική του ΚΚΕ, δεν ήταν επίσης ούτε υπεράνθρωποι, ούτε στις φλέβες τους κυλούσε κάποιο διαφορετικό αίμα. Πολλοί και πολλές από αυτούς έμαθαν την τέχνη του πολέμου στη μάχη, έμαθαν την αλφαβήτα και να γράφουν το όνομα τους στις ανάπαυλες από τις μάχες. Ακολούθησαν το ΚΚΕ και άλλαξαν κυριολεκτικά τη ζωή τους προς το καλλίτερο.››

                Σε αντιπαράθεση με ορισμένες αστικές θέσεις σχετικά με τον εμφύλιο αναφέρθηκε ως εξής: ‹‹Οι αστοί και διάφοροι οπορτουνιστές, προσπαθούν να παρουσιάσουν τον ένοπλο αγώνα 1946-49 σαν ένα άσκοπο εμφύλιο αδελφοκτόνο πόλεμο, λέγοντας πως είναι ντροπή Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες, λέγοντας ότι σ’ αυτό τον πόλεμο δεν υπήρχε νικητής και νικημένος, ότι τελικά χαμένη ήταν όλη η Ελλάδα. Άρα στο παρόν και στο μέλλον, κριτήριό μας να είναι αν απέναντί μας έχουμε Έλληνες. Απ’ αυτό να κρίνεται το δίκιο και η αναγκαιότητα ενός αγώνα.

                Αλήθεια; δεν είναι ντροπή και απαράδεκτο, όταν Έλληνες εκμεταλλεύονται Έλληνες εργαζόμενους, τους απολύουν, τους επιβάλουν τη μερική και προσωρινή εργασία; Όταν τους πετσοκόβουν τους μισθούς, τις συντάξεις, όταν τους ταράζουν στους φόρους, όταν παίρνουν την παραγωγή από τους αγρότες σε εξευτελιστικές τιμές;   Γιατί δε βγάζουν τις ίδιες κραυγές για τις χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους εργάτες από εργοδοτικά εγκλήματα; Σ’ αυτή την περίπτωση Έλληνες δε σκοτώνουν Έλληνες;››

                Ολοκληρώνοντας ο ομιλητής στάθηκε στα ζητήματα που σχετίζονται με τον Ρωσοουκρανικό πόλεμο και την τουρκική επιθετικότητα λέγοντας, ‹‹Γιατί το δίλλημα που τέθηκε τότε μπροστά στο εργατικό-λαϊκό κίνημα και το Κόμμα: "Τις αλυσίδες ή τα όπλα", επανέρχεται διαρκώς στις μέρες μας, με νέες μορφές και περιεχόμενο, μέσα από την ίδια την καταστροφική για τους λαούς εξέλιξη του καπιταλισμού. Υποταγή και προσαρμογή στις αξιώσεις του κεφαλαίου ή ρήξη και ανατροπή.  Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός.

                Επανέρχεται μέσα από τις επικίνδυνες εξελίξεις του Ρωσοουκρανικού πολέμου κα την διαπάλη μεταξύ της τουρκικής και ελληνικής αστικής τάξης που εκπορεύεται από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς των αξόνων ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε, με την Ρωσία, την Κίνα και άλλες χώρες, για τον έλεγχο του φυσικού πλούτου από τους ενεργειακούς ομίλους, την εμπλοκή των αστικών τάξεων πολλών καπιταλιστικών χωρών, που επιδιώκουν τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση.  Μέσα από την όξυνση σ’ αυτό το πλαίσιο, της αντιπαράθεσης των αστικών τάξεων Τουρκίας-Ελλάδας, με την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, την αμφισβήτηση συνόρων και διεθνών συνθηκών, που με τις ευλογίες των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε, οδηγούν σε συνδιαχείριση των θαλασσίων ζωνών και των ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο μεταξύ των αστικών τάξεων Τουρκίας-Ελλάδας, στην απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και διαρκών κινδύνων πολεμικής εμπλοκής, αποδεικνύοντας τον απατηλό χαρακτήρα  των ισχυρισμών των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, ότι αν η Ελλάδα είναι «παρούσα» στα ΝΑΤΟικά σχέδια, αν τα έχουμε καλά με τις ΗΠΑ συμμετέχοντας σε πολεμικές αποστολές τους, παραχωρώντας τους όλο και περισσότερες βάσεις, πληρώνοντας 4 δις. ευρώ ετησίως στο ΝΑΤΟ, θα προστατεύει τα σύνορα της, θα αποφύγουμε τον πόλεμο και θα αναβαθμιστεί η  θέση της χώρας μας.

1.                 Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να είναι προετοιμασμένος μέσα και από τον καθημερινό αγώνα, μέσα από την πολιτική του πείρα, να μη χύσει το αίμα του στο πλευρό ενός ιμπεριαλιστή στην προσπάθειά του να νικήσει τον ανταγωνιστή του ιμπεριαλιστή για τη διανομή των αγορών, των σφαιρών επιρροής.
2.                 Γι' αυτό δεν τασσόμαστε με το μέρος κανενός στρατοπέδου καπιταλιστών στον πόλεμο, συγκρουόμαστε με τις αστικές τάξεις και είμαστε με την πάλη των λαών με κατεύθυνση την απεμπλοκή των χωρών μας από τον πόλεμο, αλλά και για την ενίσχυση της πάλης στην κατεύθυνση της εξάλειψης των αιτιών του πολέμου, για την ανατροπή του συστήματος που τον γεννά, του καπιταλισμού.
3.                 Κανένας λαός δεν μπορεί να εμπιστευτεί την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας του στα αστικά κόμματα και στην τάξη τους, είτε αυτή δρα μέσω της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας είτε μέσω του παραμερισμού και της προσωρινής αναίρεσης του αστικού κοινοβουλίου.
4.                 Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός πρέπει να είναι έτοιμος να χτίσει το δικό του μέτωπο για να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα, αλλά και να βγει από τον πόλεμο εκείνος νικητής και όχι η αστική τάξη της χώρας του. Να πετύχει διπλή απελευθέρωση από την ξενική ιμπεριαλιστική κατοχή και την εγχώρια αστική πολιτική εξουσία, από το καπιταλιστικό σύστημα, που είναι αξεχώριστο με τον πόλεμο.››