Αναδρομή στη δημιουργία ποδοσφαιρικής ΟΜΑΔΟΣ και ΓΗΠΕΔΟΥ στην ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ ΦΩΚΙΔΟΣ

 Αφήγηση ιερέως Νικολάου Γ. Ματαρά

Από πιτσιρικάδες ξεκινήσαμε να παίζουμε στο προαύλιο του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ όπου ήταν η Πυροσβεστική.

Μερικές φορές με κουρελόμπαλα, άλλες με φουσκωμένη κατουρήθρα γουρουνιού......

Θυμάμαι στην έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου, μας έδωσε ο δάσκαλός μας μια μπάλα και με τρείς – τέσσερες μπαλιές φτάνει στον μακαρίτη τον Αργύρη Λ. Σταματίου (Μπαστούνι), χώθηκε το νύχι του στη μπάλα και την έσκασε, διότι ήταν ξυπόλυτος.

Τελειώνοντας το σχολείο παίζαμε κάτω από το κατάστημα που ήταν αλώνια και αργότερα στη Δήμητρα που και εκεί ήταν αλώνια και μετά πάνω από το σημερινό ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ. Εκεί φτιάξαμε και την πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα με προπονητή τον μακαρίτη Γιάννη Μαρρέ (Τσαρούχα), η οποία ονομάστηκε ΄΄Η ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΣ΄΄ και είχε 11 γράμματα όσο και οι παίχτες. 

Την εποχή εκείνη φτιάχνανε το δρόμο για το σιδηροδρομικό σταθμό Λιλαίας.

Εργολάβος ήταν ο Γιώργος Κουτουρός και μπουλντοζιέρης ο Βαγγέλης Λαζίδης. Εμείς είχαμε καλή σχέση με τον Βαγγέλη, τον καλούσαμε στο σπίτι, στις ταβέρνες, για φαγητό και πάνω στη συζήτηση που κάναμε μας είπε αν είχαμε κάποια χωράφια θα έφτιαχνε το δικό μας γήπεδο με την μπουλντόζα που δούλευε.. Εμείς στο άκουσμα αυτό αρχίσαμε να ψάχνουμε για χωράφια. Βρήκαμε τα Γλημεντζέϊκα που συνόρευαν με το σχολικό κήπο που ΄’όμως και με τι χρήματα να το αγοράσουμε;

Το μυαλό μας σκέφθηκε τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Κοινότητας του χωριού μας κύριο Ταξιάρχη Μίγγο ο οποίος στο άκουσμα αυτό με χαρά μας διαβεβαίωσε ότι θα πληρώσει στους Γλυμεντζέους τα χωράφια. ΄Έτσι και έγινε.

Εμείς πηδήξαμε από τη χαρά μας διότι θα φτιάχναμε το δικό μας γήπεδο.

Έτσι αρχίσαμε τις συνεννοήσεις με τον χειριστή της μπουλντόζας, όπου μας συμβούλεψε να πάμε στον εργολάβο να μας δώσει δύο απογεύματα τη μπουλντόζα μετά τη λήξη των εργασιών και θα πληρώναμε τον χειριστή και το πετρέλαιο.

Τα είχε κανονίσει ο Βαγγέλης και δεν πληρώσαμε τίποτα.

Στο μεταξύ συνέβη και ένα θαύμα. Ερχόταν η Παναγία της Δαμάστας από το Δαδί και τη συνόδευε πλήθος κόσμου για το χωριό μας και οι γεμιστές των εκρήξεων (φουρνέλα), που εφτιαχναν τον δρόμο, μόλις είχαν ανάψει τα φυτίλια των, αμέσως ο Κώστας ο Παπαργυρόπουλος, χωριανός μας, τράβηξε τα φυτίλια και δεν έγινε έκρηξη καμία και σώθηκε ο κόσμος.

Γιαυτό φτιάξανε και το εκκλησάκι στο μαντρί του Στάθη του Ανάγνου.

Εγώ έπαιξα έως το τέλος του 1960.

Μετά ξεκίνησα να φτιάχνω τη δική μου επιχείρηση, το δικό μου φούρνο και δεν ξανά ασχολήθηκα με το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.

Υ.Γ.

Η χαρά μας αυτή δεν κράτησε για πολύ.

Μετά από λίγα χρόνια έρχεται ο Πρόεδρος του χωριού με το Κοινοτικό Συμβούλιο, τους δασκάλους του Δημοτικού σχολείου, τη σχολική εφορεία Άμφισσας και μας ζήτησαν να παραχωρήσουμε το γήπεδο για να φτιάξουν το σημερινό Γυμνάσιο του χωριού μας, με την υπόσχεση του Προέδρου και λοιπών παραγόντων ότι σύντομα θα μας έφτιαχναν κάπου αλλού γήπεδο.

Αυτό δεν έγινε ποτέ και τα παιδιά παίζανε στο γήπεδο της Λιλαίας στο Μπαΐρι..

Όταν αναδείχθηκε Βαλκανιονίκης στο άλμα εις ύψος ο πατριώτης μας Γιάννης Κούσουλας, του είπαν από το Υπουργείο Αθλητισμού, σαν έπαινο, τι θέλεις να σου δώσουμε, τους απάντησε ότι θέλω να φτιάξετε ένα γήπεδο στο χωριό μου.

Εκείνοι άκουσαν την επιθυμία του Γιάννη και μετά από λίγο καιρό, άρχισε η αγορά των χωραφιών και αφού ολοκληρώθηκε, άρχισε η μπουλντόζα και έτσι έγινε το γήπεδό μας και θα ήταν ισάξιο της Λαμίας.