Όποιος δε λαχάνιασε ανεβαίνοντας στα μονοπάτια του βουνού. - Στέφανος Σταμέλλος

 Όποιος δε λαχάνιασε ανεβαίνοντας στα μονοπάτια του βουνού… -

Και δεν άκουσε το πρωινό κελάηδημα του κορυδαλλού στα ξέφωτα και στα λιβάδια.....

Δεν ξαφνιάστηκε από το απότομο πέταγμα της πέρδικας στις πλαγιές

Δεν περπάτησε το πρωί στο χιονισμένο μονοπάτι με τα πεσμένα παγωμένα φύλλα των δέντρων

Δεν είδε το λαγό να πετάγεται από το γιατάκι του στον κέδρο

Δεν είδε τις κυριαρίνες να κάνουν πανηγύρι στο μελά

Δεν είδε τα κοτσύφια να καταγίνονται με τα κεδρομπούμπουλα και τον κισσό

Δεν είδε το απορημένο μάτι ζαρκαδιού, με σηκωμένο το ένα αυτί…  [όποιος είδε μάτι ζαρκαδιού, είδε μάτι αγγέλου…]

Δεν φαντάστηκε την πορεία του λύκου κοιτάζοντας τα ίχνη του στο χιόνι και δεν ανατρίχιασε στην πιθανή συνάντηση μαζί του

Δεν άκουσε το ουρλιαχτό των τσοπανόσκυλων μέσα στη νυχτιά στο πέρασμα του λύκου

Δεν περπάτησε στο χιόνι τα μεσάνυχτα με το φως του φεγγαριού

Δεν έπιασε την παγωμένη μπεκάτσα στη νεροσυρμή με το πρώτο φως της μέρας

Δεν είδε τον κεραυνό να κατασχίζει τον κορμό του έλατου

Δεν πέρασε το πόδι του ανάμεσα σε σηκωμένες οχιές και δεν έπαιξε κυνηγώντας τις δεντρογαλιές στις ξερολιθιές και στα πέτρινα πεζούλια

Δε χάιδεψε το ατίθασο κυκλάμινο στις πρώτες μέρες του χινόπωρου

Δεν ξεφώνισε γυμνός στην καλοκαιρινή νεροποντή υμνώντας την αξεπέραστη μοναδική φύση

Δε φώναξε στις απέναντι πλαγιές για να ακούσει τον αντίλαλο της φωνής του

Δεν ανέβηκε στον χιονισμένο έλατο το καταχείμωνο

Δεν ονειρεύτηκε αγναντεύοντας την ατέλειωτη θάλασσα των βουνοκορφών

Δε θαύμασε τα ευωδιαστά κίτρινα δακράκια στις πλαγιές και στα λιβάδια

Δεν κοιμήθηκε το καλοκαίρι πάνω στην πουρνάρα και στην αυλακιά μετρώντας τ’ αστέρια

Δεν τον πήρε ο ύπνος κοντά στο πρωί, ανάμεσα στα δέντρα, και οι σκιές να χορεύουν με τις νεράιδες της παιδικής φαντασίας

Δεν έφαγε ψωμί και χιόνι του βουνού να ξεπεράσει την πείνα και τη δίψα του

Δεν άκουσε τη συναυλία των αηδονιών τα μεσάνυχτα στις ρεματιές και δεν ξύπνησε μιαν άνοιξη με το ξέφρενο κελάηδημα τους

Δεν ανάσανε στο ρυθμό του ανέμου στα διάσελα και τις ραχούλες

Δε θαύμασε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου στις κορυφές του βουνού

Δεν είδε τα σύννεφα των πουλιών τις χειμωνιάτικες μέρες του Γενάρη

Δεν άκουσε το κρώξιμο του κόρακα και το γαύγισμα της αλεπούς

Δε χάζεψε την ουρά του σκίουρου στα σκιερά τα δάση

Δεν νυχτώθηκε στη ρεματιά, σε χορό πυγολαμπίδων, ακάλεστος. 

Δεν χάθηκε στο αρχαίο φως τον αστεριών, μια νύχτα σκοτεινή χωρίς φεγγάρι.

Δε ρώτησε την πέτρα να του πει τι ξέρει κι αντέχει.

Δε γεύτηκε αγριοφράουλες στις αρχές του Ιούνη. 

Δε χόρτασε νερό πηγής, γάργαρο, να ξεδιψάνε τα σωθικά του. 

Δεν σκαρφάλωσε σε κορυφή μόνο για ν’ αγναντέψει τον τόπο της αγαπημένης του. 

Δεν ανάσανε μυρωδιά από βρεγμένο χώμα ύστερα από μπόρα καλοκαιρινή. 

Δεν πέταξε με τον αέρα, δεν άκουσε τι λέει στα δέντρα, για το πόσο όμορφα ήταν όλα καμωμένα. –

…δεν μπορεί με ευκολία να αποφασίζει για την τύχη των βουνών, των δασών, των νερών, των ορεινών  μας οικοσυστημάτων. Η προστασία της ορεινής, άγριας φύσης και του τοπίου είναι ευθύνη όλων μας και το οφείλουμε στις ελεύθερες συνειδήσεις των προγόνων μας.

Κι αυτό θέλει αρετή και συναίσθηση.