ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΄40..... Του Γιώργου Αθ. Δρίβα

 Από τις αφηγήσεις του πατέρα μου Αθανασίου Ιωάν. Δρίβα, πολεμιστή του 1940 και αναπήρου πολέμου......

  ‘’’  Τον  Αύγουστο του 1940 χτυπήσανε οι καμπάνες της εκκλησίας στη Σουβάλα.  Τί συμβαίνει ρε παιδιά , είπαμε. Γίνεται μερική επιστράτευση, μας είπανε.  Φαίνεται κάτι είχε μυριστεί η κυβέρνηση μετά από το πισώπλατο χτύπημα, της βύθισης του πλοίου ‘Έλλη’’ τον δεκαπενταύγουστο στην Τήνο.   Η τορπίλη είχε πάνω της ιταλικά γράμματα …    

Πήγα κι εγώ μαζί με άλλα παιδιά Σουβαλιώτικα στο σύνταγμά μου στη Λαμία κι από κει στη γραμμή Καλπάκι.  Εκεί κάναμε οχυρωματικά έργα καθημερινά. Περνώντας ο καιρός (Αύγουστος, Σεπτέμβριος και αρχές Οκτώβρη)  μερικοί φαντάροι αγανάκτησαν κι έλεγαν,  τί μας φυλάνε εδώ, αφού είναι ησυχία ας γυρίσουμε στα σπίτια μας. 

Περιμένετε λίγο και θα δείτε, μας είπε ο στρατηγός Κατσιμήτρος.  Πράγματι ξημερώνοντας 28^η Οκτώβρη άναψε το τουφεκίδι στα ελληνοαλβανικά φυλάκια.

Ο πόλεμος ήταν γεγονός,  οι φασίστες του  Μουσολίνι μπήκαν στο ελληνικό έδαφος και στην αρχή χάναμε υποχωρώντας  κάνα δυο μέρες. Εκεί φάνηκε  η εξυπνάδα του Κατσιμήτρου με τα ορύγματα στο Καλπάκι.  Τα Ιταλικά τανκς έπεφταν μέσα στις οχυρώσεις και οι Έλληνες φαντάροι τα αποτελείωναν ανάβοντάς τους φωτιές.  

Αν έσπαγε το Καλπάκι,  τα Γιάννενα ήταν μια ώρα υπόθεση για τους Ιταλούς,  ευτυχώς όμως δεν έσπασε.  Ολοκληρώθηκε και η γενική επιστράτευση και οι Έλληνες απ’ όλη την επικράτεια, έσπευσαν να ενισχύσουν τους πρώτους μαχητές που στην πλειονότητα ήταν Ηπειρώτες.  Μετά άρχισε το  ‘’πανηγύρι’’ … 

οι Έλληνες χουγιάζοντας το θρυλικό  ‘’αέρα’’ πήραμε τους Ιταλούς φαλάγγι , μπήκαμε μέσα στην Αλβανία και φτάσαμε μέχρι το Τεπελένι. Εκεί τραυματίστηκα. Είχα το οπλοπολυβόλο και ήμουν σκοπευτής. Διμοιρίτης μας ήταν ο Αθανάσιος Χρ. Τσαρμακλής, μετέπειτα νομάρχης Φθιώτιδας.

Εκεί λοιπόν, σ΄ένα ύψωμα, μας είπε ο Διοικητής να κάνουμε το απόγευμα επίθεση να το καταλάβουμε. Μερικοί από μας είπαμε στον ταγματάρχη μας, να μην κάνουμε επίθεση κατά μέτωπο, αλλά να πάμε από πλάγια. 

Τίποτα … κατά μέτωπο επίθεση.  Μόλις αρχίσαμε την επίθεση, οι Ιταλοί είχανε επισημάνει από πρώτα το ύψωμα και άρχισε το κανονίδι και οι όλμοι έπεφταν βροχή. Εγώ συρτός στο έδαφος, σκάει ένας όλμος δίπλα μου και τα θραύσματα μούκαναν το δεξί μου πόδι  κόσκινο. Όπως είχα το παγούρι κρεμασμένο, άλλα θραύσματα σταμάτησαν μέσα σ΄αυτό κατά καλή μου τύχη και γλίτωσαν τα σπλάχνα μου. 

Τώρα είμαι τελειωμένος, είπα μέσα μου κι έκανα το σταυρό μου. Εν τω μεταξύ το αίμα από το πόδι μου έτρεχε τσαμπούνα, έχασα πολύ, ώσπου λιποθύμησα  μέσα στο βαμμένο με αίμα χιόνι.  Β

ραδιάζοντας σταμάτησε η μάχη και πέφτουν πάνω μου δυο πατριώτες συμπολεμιστές, ο Λουκάς Γ.Κολοκύθας και ο Γιάννης Βακράκης από την Επτάλοφο.   

Βρε συ ο Θανάσης, είπαν, με αναγνώρισαν, μου επίδεσαν τα τραύματα να σταματήσει η αιμορραγία και μούριξαν νερό στο πρόσωπο για να με συνεφέρουν.

Αφού συνήλθα με κατέβασαν με μουλάρι μέχρι το δρόμο κι από κει με μετέφεραν με νοσοκομειακό στο νοσοκομείο Ιωαννίνων. Έτσι γλίτωσαν κι αυτοί, γιατί την άλλη μέρα σκοτώθηκαν οι περισσότεροι από το λόχο μου, στην επίθεση που έγινε.  Εκεί στο νοσοκομείο στα Γιάννενα, έπεφτε πολύ βογγητό από όλους τους τραυματίες του πολέμου…

Έκοβαν πόδια οι γιατροί των φαντάρων για να μη γαγγραινιάσουν και τα καροτσάκια πήγαιναν κι έρχονταν με κομμένα μέλη ….. 

Κατά καλή μου τύχη πέφτει πάνω μου ο ξάδερφός μου ο Πάνος Γ. Δρίβας, ο γιατρός μαζί με τον αρχίατρο Πέτρο Κόκκαλη για να μου κάνουν την επέμβαση. Σκέφτηκα πως σε λίγο θα είχα ένα πόδι! Λοιπόν , ακούω το γιατρό να λέει, θα προσπαθήσουμε να του βγάλουμε τα βλήματα, μήπως και γλιτώσει το πόδι του. 

Έτσι κι έγινε.

Μου έβγαλαν τα θραύσματα του όλμου από το πόδι μου, περίπου δέκα πέντε, και άφησαν μερικά που ήταν κοντά στα νεύρα γιατί δεν έπρεπε να βγουν. Να πιάσε εδώ .. κι εδώ .. τη γάμπα μου , τα καταλαβαίνεις! 

 Έτσι γλίτωσα το πόδι μου και μετά από νοσηλεία ένα μήνα, με πήγανε στο νοσοκομείο Βόλου, γιατί εκεί στα Γιάννενα δε χωρούσε άλλος, επειδή έφερναν συνεχώς άλλους βαριά τραυματισμένους απ’ το μέτωπο. 

Μόλις έφυγα απ΄το νοσοκομείο Ιωαννίνων, την άλλη μέρα οι Ιταλοί το βομβάρδισαν! Τρίτη φορά που στάθηκα τυχερός! 

Δεν έλεγα πως θα ζήσω και θα ΄χω  σήμερα οικογένεια!

Γιατί σκοτώθηκαν πολλοί Σουβαλιώτες, τώρα πρόχειρα θυμάμαι τον Κώστα Λιάρτη και τον Νίκο Ανάγνο.

Εμείς πήγαμε με θάρρος να υπερασπιστούμε την πατρίδα, αλλά τί τα θες ο πόλεμος είναι φριχτό πράμα! ‘’’

 Αυτά μου εξιστορούσε ο πατέρας μου και τον θυμάμαι σε κάθε επέτειο της 28^ης  Οκτωβρίου, να βάζει ένα φυλλαράκι δάφνη στο πέτο και με τα μάτια υγρά από ένα δάκρυ που μόλις συγκρατιόταν, να κατηφορίζει στην πλατεία για τη δοξολογία και την παρέλαση!