Σμήναρχος (ε.α.) Κώστας Αθ. Γατζόγιας

Του Επισμηναγού ε.α. Αλέκου Ι. Βαλάσκα 

      Απεβίωσε πριν λίγες ημέρες στην Αθήνα όπου ζούσε και κηδεύτηκε προχθές την Παρασκευή 16/7 στο Β΄ Νεκροταφείο Αθηνών ο συγχωριανός μας Σμήναρχος (ε.α.) Κώστας Αθ. Γατζόγιας …

      Ο Κώστας,γεννήθηκε στο χωριό το έτος 1936 και ήταν γιος του Αθανασίου και της Βάγιας Γατζόγια, σύζυγός του η Δρόσω Δ. Παναγιώτου(Μαυράκη) και αδελφή του η Λούλα μετέπειτα σύζ. Θεοδώρου Βελέντζα. 

      Μετά τις Γυμνασιακές του σπουδές στο Γυμνάσιο Αμφικλείας,το 1955 κατετάγει στην Σχολή Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας (ΣΤΥΑ) απ’ όπου αποφοίτησε το 1957 με το βαθμό του Σμηνία και ειδικότητα Μηχ.RADAR.

       Υπηρέτησε σε πολλές μονάδες RADAR της Π.Α. ενώ μετά τη μετεκπαίδευσή του στην Αμερική υπηρέτησε σε ζωτικές μονάδες όπως στην 350 Σ. Μ. & το Π/Β Κρήτης.

      Μετά 30ετή & πλέον ευδόκιμο υπηρεσία και λόγω προβλημάτων υγείας, με την καρδιά του, αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Σμηνάρχου.

     Ζούσε με την αγαπημένη του σύζυγο τη Δροσούλα στην Αθήνα όπου άφησε και την τελευταία του πνοή αφού δεν άντεξε τα προβλήματα της επιβαρυμένης υγείας του που αντιμετώπιζε τελευταία.

    Στην εξόδιο ακολουθία που τελέσθηκε στον ι.ν. Αγίου Αντωνίου Ανω Πατησίων και στον ενταφιασμό του στο εκεί Β΄Νεκροταφείο παρευρέθηκαν πέραν των συγγενών του και αρκετοί συγχωριανοί μας, συνάδελφοί του από την Π. Α. και πολλοί φίλοι του. Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο συγχωριανός μας, συνάδελφός του στην Π. Α. και φίλος του τέως Κυβερνήτης Ο.Α.& τέως Δ/νων Σύμβουλος Ε.Α.Α.Α. Επισμηναγός ε.α Γιώργος Κασσαβέτης.  

Ο επικήδειος  του κ. Κασσαβέτη

     Αλησμόνητε συνάδελφε και φίλε Κώστα,

Κανένας πόνος της ζωής δεν είναι τόσο βαθύς, που να μπορεί να συγκριθεί με τον θάνατο, αυτόν τον αιώνιο ανταγωνιστή της.

Αυτόν τον ακαταμάχητο πόνο βιώνουμε όλοι εμείς, οι οικείοι, οι φίλοι και οι συνάδελφοί σου, που είμαστε εδώ σήμερα για να σε κατευοδώσουμε στο μακρινό διαστημικό ταξίδι σου, στην τελευταία σου πτήση στην αιωνιότητα.

Διαφέροντας μια μόνο τάξη, μεγαλώσαμε μαζί στα παιδικά μας χρόνια, τόσο ως μαθητές του Δημοτικού σχολείου στο χωριό, όσο και ως μαθητές Γυμνασίου στο Δαδί.

Μας ένωνε  η κοινή αγάπη για το ποδόσφαιρο και εσύ ήσουν ο δημιουργός της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδος του χωριού μας, του θρυλικού Ατρομήτου, τον οποίο διαδέχτηκε ο Διαγόρας. Αλλά και πέραν αυτού η ιστορία σου πίστωσε και μια ακόμη πρωτοπορία. Μαζί με τον αείμνηστο Σμήναρχο Χρήστο Νικολόπουλο, ήσασταν οι πρώτοι που ανοίξατε το δρόμο προς τις Σχολές της Πολεμικής μας Αεροπορίας, τον οποίον ακολουθήσαμε τα μετέπειτα χρόνια πλέον των δεκαπέντε Σουβαλιωτόπουλα που κατετάγησαν διαδοχικά στη Σχολή Ικάρων και τις Σχολές Τεχνικών και Διοικητικών. 

Καταξιώθηκες ως ένας εκ των καλυτέρων Μηχανικών RADAR, αυτών των τόσο κρισίμων για την αεράμυνα της χώρας οπλικών συστημάτων και απολάμβανες την εκτίμηση και τον σεβασμό τόσο των κατωτέρων, όσο και των ανωτέρων συνεργατών σου. Η ανέλιξή σου στον ανώτερο βαθμό της ιεραρχίας της ειδικότητός σου, ήτοι στο βαθμό του Σμηνάρχου, αποτελεί την επισφράγιση της αρίστης επαγγελματικής σου πορείας.

Η επιβαρυμένη υγείας σου τα τελευταία χρόνια δεν σου επέτρεψε να εξαντλήσεις τα ανθρώπινα ηλικιακά όρια. Έτσι μας φεύγεις πρόωρα φίλε Κώστα. Όμως εσένα δεν σου πρέπουν δάκρυα, γιατί δεν πρέπουν δάκρυα στους σταυραετούς που πετούν προς την αιώνια και αληθινή ζωή. Δάκρυα πρέπουν σε όλους εμάς, που από σήμερα γινόμαστε φτωχότεροι σε συγγενείς, σε συναδέλφους, σε φίλους.

Εύχομαι όσο βαρύ ήταν το έργο και η προσφορά σου στην Πολεμική μας Αεροπορία, στην κοινωνία και στην πατρίδα, τόσο ελαφρύ να είναι το χώμα της Αττικής Γης που θα σε σκεπάσει.

Εύχομαι ακόμη στην αγαπημένη σου σύζυγο, την Δροσούλα, που στάθηκε δίπλα σου αφοσιωμένη σύντροφος όλα αυτά τα χρόνια της συζυγικής σας ζωής, αλλά και άγρυπνος φύλακας και πολύτιμος αρωγός και συμπαραστάτης στην μακρά περιπέτεια της υγείας σου, να βρει το κουράγιο και την δύναμη να καταλαγιάσει τον πόνο, που ο αδόκητος χαμός σου της κατέλειπε.

Στο τέρμα αυτού του ταξιδιού δεν θα είσαι μόνος σου. Θα σε περιμένουν οι συγχωριανοί μας φίλοι και συνάδελφοι Χρήστος Νικολόπουλος, Τάσος Πλατής, Βαγγέλης Μαράζας, Παναγιώτης Κατσαρός, Κώστας Μαστροκώστας και Χρήστος Πάντος. Πες τους πως οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνούν και ότι για όλους εμάς δεν πέθαναν ποτέ, αλλά ζουν έντονα στην μνήμη μας.

Καλό ταξίδι αλησμόνητε συνάδελφε και φίλε Κώστα. 

         Ποσωπικά και σε ένδειξη τιμής και σεβασμού στη μακρόχρονη σχέση που μας συνέδεε με τον Κώστα Γατζόγια ως συγχωριανούς, συναδέλφους στην Π.Α. αλλά και για την καλή μας φιλία, πέραν του ενός κλώνου έλατου, της μιας χεριάς τσάϊ και ρίγανης από τον αγαπημένο του Παρνασσό και της μιας χούφτας χώματος από τη γενέτηρά μας Σουβάλα που εναπόθεσα στη σορό του, θέλω να αφιερώσω στη μνήμη του και μια φωτογραφία που ο ίδιος είχα τραβήξει στο πανηγύρι τον 15Αυγουστο του 2009 στην πλατεία του χωριού μας όπου ο εκλειπών  συνδιασκέδαζε με παρέα συγγενών και φίλων του.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής Γης που σε σκεπάζει και Καλό Παράδεισο,  αγαπητέ  συγχωριανέ, συνάδελφε και φίλε Κώστα.

Αλέκος Ι. Βαλάσκας