΄΄ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ - ΟΥΤΟΠΙΑ΄΄ την Τετάρτη 7/7, στην Ιτέα

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΙΤΕΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 7/7/21 στις 9.15μμ

Προβολή της ταινίας «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ-ΟΥΤΟΠΙΑ;»

του Μανώλη Παπαδάκη.....

Όσοι έχετε πάει στην Ικαρία και την ερωτευτήκατε,

Όσοι δεν έχετε πάει,  αλλά έχετε ακούσει τους ενθουσιασμένους φίλους σας,

Όσοι με προσμονή σκοπεύετε να πάτε 

Σας καλούμε στην προβολή της ταινίας για αυτό το ξεχωριστό νησί. Γιατί όπως καταλήγει ο σκηνοθέτης Μανώλης Παπαδάκης στο σημείωμά του (που παρατίθεται ολόκληρο παρακάτω): «Η Ικαρία συνεχίζει το ταξίδι της σαν ξεχασμένη κιβωτός, ξεπερνά τα γεωγραφικά της όρια και γίνεται έτσι απλά το σπίτι των παιδικών μας χρόνων, η δική μας Ουτοπία.»

Μετά την πρεμιέρα της ταινίας στην Πετρούπολη από την Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης, η επόμενη προβολή γίνεται στην Ιτέα: από τον Κορινθιακό στο άγριο Αιγαίο…

Το trailer της ταινίας: https://www.youtube.com/watch?v=N1FZkJhwOxI

Σημείωμα του σκηνοθέτη ΜΑΝΩΛΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ:

 «Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί ένα ταξίδι στην δική μας blue zone δηλώνοντας από την αρχή ότι «...αυτά που θέλω να πω είναι τόσα πολλά, που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ»

 Το ταξίδι ξεκινά με το πιο όμορφο φεγγάρι που χαρίζει το νησί στη συνάντηση μητέρας γιού, περνά στην Ικαρία του χθες που μπερδεύεται στο σήμερα μέσα από τους πρωταγωνιστές, κι από εκεί στα δύσκολα παιδικά χρόνια, στο δανεικό φαγητό, την αίσθηση του άγριου Αιγαίου. 

Επισκέπτεται τον τόπο που γέννησε τους μύθους , τις καλομοίρες, το ξωτικό, το καλάμι που συντηρεί τη φωτιά, το όνειρο που έδωσε τη γέννηση, το σταμάτημα του χρόνου… 

Παρακολουθεί την ιστορία της Θεοκτίστης που ξορκίζει την απειλή μιας αρπαγής και συνομιλεί με τις γυναίκες που κρατούσαν τα σπίτια, χορεύουν ζεϊμπέκικο σαν να πετάνε και ακούει ιστορίες γιά την πορεία μέχρι τις σπηλιές του Μωυσέως . 

Ακούει ιστορίες για τον νόστο …

 για τη δυσκολία μιας ολόκληρης γενιάς να ομολογήσει τα συναισθήματα της, την νύφη που στολίζει τον σταυρό, την μοναξιά και τις συζητήσεις που “έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή”. 

Θυμάται τον φόβο στα παλιά τα χρόνια , τους εξόριστους σαν συγκάτοικους και διώχνει τη μελαγχολία, κρατά την χαρά και την αγάπη για τη ζωή μέσα από την χάρη του τάνγκο και του βαλς. 

Βιώματα βρίσκουν κοινή συνισταμένη, ταυτίζεται η πορεία τους στα βήματα του ικαριώτικου που ξυπνά τον Διόνυσο κι αφήνεται στο χορό… χορός κυκλικός, χορός ρυθμός, χορός ζωής … το νησί ταυτίζεται με τον εαυτό μας, το νησί ως τέλος (σκοπός), ως αγάπη, ως μοίρα… 

Η Ικαρία συνεχίζει το ταξίδι της σαν ξεχασμένη κιβωτός, ξεπερνά τα γεωγραφικά της όρια και γίνεται έτσι απλά το σπίτι των παιδικών μας χρόνων, η δική μας Ουτοπία.»