Ο Γιώργος Δρίβας Θυμάται και γράφει - ΟΙ ΑΓΡΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΣΟΥΒΑΛΑΣ

Το  Σώμα της Αγροφυλακής, έχει καταργηθεί πλέον σήμερα.  Οι αρμοδιότητές της έχουν περιέλθει στην Αστυνομία, η οποία κάνει ό,τι μπορεί, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την παλιά Αγροφυλακή. .... 

 

Προτείνει απλώς την υποβολή μήνυσης, όταν υπάρξει κάποιο πρόβλημα.   Εκείνα όμως τα χρόνια, χοντρικά και για να το θυμόμαστε από το 1900  ως το 1990, οπότε η Αγροφυλακή αναπτύχθηκε πλήρως και έδωσε τις περισσότερες και καλύτερες υπηρεσίες της,  έπαιξε μεγάλο ρόλο.  Ήταν κι αλλιώς τα πράγματα.  Πολύς κόσμος στα χωράφια, πολλή κτηνοτροφία, πολλές κι οι αγροζημίες …  

Οι  αγροφύλακες προσπαθούσαν να παίξουν συμβιβαστικό ρόλο μεταξύ των χωριανών. Τους έλεγαν,  καλύτερα ένας κακός συμβιβασμός παρά ένα δικαστήριο.    Η απειλή μεταξύ των χωριανών για τις ζημιές ήταν: ‘’Θα σε πάω στον Αντρούτσο’’  δηλαδή θα σε πάω στο δικαστήριο που ήταν στη Γραβιά.  Υπήρχαν και διάφορα ευτράπελα , όπως  το εξής περιστατικό:  αναφέρθηκε  ένας  γεωργός στον αγροφύλακα, ότι του χάλασαν τη μπαρούτη. Ο αγροφύλακας, νέος στην ηλικία και στο Σώμα Αγροφυλακής, έμεινε ‘’ξερός’’  και φαντάστηκε πολλά, μέχρι να του διευκρινίσει ο παραπονούμενος ότι  ‘’η μπαρούτη’’ ήταν ο σπόρος του κρεμμυδιού που μοιάζει με μπαρούτι!

Στη Σουβάλα υπήρχαν οι παρακάτω αγροφύλακες (και δραγάτες τους λέγαμε) που τους θυμάμαι, γιατί όταν πληρώνονταν κάθε μήνα, έρχονταν  να ξεπληρώσουν τα τσιγάρα που έπαιρναν ‘’βερεσέ’’, από το καφενείο του πατέρα μου Θανάση Ντρίβα.

Τσατήρας  Χρήστος, πατέρας του Αδάμ και του Γιάννη

Γατσίνος  Αθανάσιος,  γι αυτόν η χαρακτηριστική φράση ‘’πολύ τρως Γατσίνο’’ ,  που του έλεγαν  οι Γουλαίοι σε ένα σπίτι στην Πάνω Σουβάλα .  Τότε πήγαινε εναλλάξ και ένας αγροφύλακας κάθε μήνα στην  Πάνω Σουβάλα.

Λιάρτης Ευστάθιος  ή Πισλής.  Θυμάμαι μια φορά που ζήτησε δανεικό, για παρέα το σκύλο μας τον Τζακ, και πήγε στην Πάνω Σουβάλα, όπου και τον διέταξε:  εσύ κάτσε εκεί Τζακ να φυλάς το σακίδιό μου.  Ήταν σκυλί με μυαλό και κάθισε εκεί στη μηλιά να φυλάει το σακίδιο, όπως μας έλεγε.

Κυρίτσης Ιωάννης, πατέρας του Θοδωρή που είναι στη Δημαρχία. ‘Ηταν καλός και ντόμπρος άνθρωπος.

Δεληγιάννης Χρήστος ή Κουρμπέτης, που ήταν στην Αγόριανη.  Έφυγε νωρίς στα  σαράντα εννέα του χρόνια.  Τότε επιτρεπόταν και το κυνήγι της αλεπούς κι αυτός  είχε ειδικότητα … 

Τζιβάρας Αθανάσιος ή  Κέφος  καλός αγροφύλακας και κυνηγός.

Κότσιας Λουκάς, πατέρας του Γιώργου και της Ζωίτσας, υπηρετούσε στην περιοχή Δρυμαίας.

Δραγάτης ήταν παλιότερα απ’ αυτούς και ο παππούς μου ο Γιάννης Ντρίβας (ή Ζουζούλας ).  Τί έκανες τότε παππού, τον ρωτούσα.  Να, παιδί μου, είχα φτιάξει μια δραγασιά πάνω στην πουρνάρα του Αγίου Κωνσταντίνου και κάθε τόσο σφύραγα με τη σφυρίχτρα. Ακόμα κι αν δεν είχα δει τίποτα, όποιος ήτανε σε ‘’ζημιά’’ νόμιζε πως τον είχα δει κι έφευγε …!

Στην Αγόριανη ήταν κάποιος Γκούμας  ή Σιρσιλές  που μας κυνηγούσε όταν ‘’επισκεπτόμασταν’’  τα φρέσκα ρεβίθια και τα κουκιά.

Οι αγροφύλακες υπάγονταν στην Αγρονομία Γραβιάς με αμέσως ανώτερό τους τον  Αρχιφύλακα Χρήστο Κοντογιάννη, πριν μετατεθεί αργότερα στην Αμφίκλεια.

Τελειώνοντας θυμήθηκα μια αστεία ιστορία, όταν οι καρακάξες έκαναν επίθεση στο καπέλο του Χρήστου του Κουρμπέτη, επειδή τον γνώριζαν που τους χαλούσε τις φωλιές τους, ( τότε τα κορακοειδή ήταν επικηρυγμένα από τη Δασική Υπηρεσία ως επιζήμια) !

Άλλοι καιροί ,  άλλοι χρόνοι  …!