Η ΘΕΙΑ ΤΑΣΙΑ - Του Δημήτρη Φαφούτη

 «Κώστα μ΄ τα χιόνια λιώσανε και τα πουλιά το λένε»,...

τόλεγε ο Νίκος Τσότρας χωρίς μικρόφωνο, στο πλατανόσπαρτο χοροστάσι της εκκλησιάς. Είχανε μπει όλοι, μικροί και περασμένοι, στη διπλή ζυγιά χορό. Κι αντάμωναν σε κάθε γυροβολιά τα αγαπημένα αντρόγυνα.

Και αποθυμιούνταν όλα τα χρόνια που έκαναν εδώ το ίδιο αντάμωμα. Θύμισες απ’ τα νιάτα που έφυγαν, παιδιά που ήρθαν με τρυφερές φωνούλες, βάσανα που τους κιότεψαν, έρωτες που αντέξανε στου καιρού τ’ αστροπελέκια.

Όσο ο γέρο Χρόνης στύλωνε τις ψυχές με τα βέρσα του κλαρίνου, ο επίτροπος της εκκλησιάς μάζευε, με ανάστροφο το τριμμένο του καπέλο, τα ταπεινά νομίσματα των ζευγαριών που χόρευαν. Για να αγοράσει, έλεγε, και του χρόνου καινούργια φορεσιά για το φτωχό του Αϊ Γιάννη.

Έσκαγε ο άστερας προς τη μεριά του Καλλίδρομου. Οι πέρδικες υμνολογούσαν στα πλάγια της Κλεισούρας. Και οι φλογερές τρυγόνες ξυπνούσαν απ’ τις φυλλωσιές στα Λαφοβούνια, νυσταγμένες απ’ το μεθύσι του έρωτα.

«Κώστα μ΄ τα χιόνια λιώσανε και τα πουλιά το λένε, Κώστα μου λεν να σ’ αρνηθώ μα εγώ δε σ’ απαρνιέμαι»,

είχε γραπωθεί απ’ το μαντήλι στο χορό η θειά Τασιά και τον έσερνε με το σπασμένο απ’ τα χρόνια της κορμάκι.

Όπως τότε το ΄38, νύφη παρθένα στον ίδιο αυλόγυρο του Αϊ Γιάννη. Δυό χρόνια προτού δράμουνε οι Γερμανοί και της κρεμάσουν τον Κώστα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ

Περιοδικό «ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ», τ.27