Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Στέφανου Σταμέλλου: “Σημειώσεις Λευκώματος 2019 – 2020, οι πικέτες του Διογένη”

Σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος. Με πήρε τηλέφωνο το πρωί ο Σταύρος Ζαχαρόπουλος για να μου πει ότι είναι έτοιμο το βιβλίο και μπορώ να πάω σήμερα να το πάρω. ....

Και τώρα ετοιμάζομαι για την Αθήνα. Είναι το τέταρτο βιβλίο μου μετά το «Από τον Παγασητικό έως τον Αμβρακικό, ένα Οδοιπορικό στα Πρώτα Σύνορα της Ελλάδας», το «Στο Δρόμο για την Πυθία, Άγραφα – Καρπενήσι - Δελφοί, το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε4» και το «Όσα δεν πήρε ο άνεμος του χρόνου, Λαμία 1991-2018 Προτάσεις – Παρεμβάσεις»

Η έκδοση αυτού του βιβλίου δεν ήταν μια εύκολη απόφαση για μένα. Αυτή την περίοδο της πανδημίας το ενδιαφέρον του κόσμου επηρεάζεται και κατευθύνεται από τις αγωνίες και τις δυσκολίες, που προκάλεσε ο κορωνοιός. Κι αυτό είναι ένα βιβλίο με υλικό που αναλώνεται στην «άλλη» καθημερινότητα, φιλοδοξώντας και επιδιώκοντας να θυμίσει ότι η ζωή συνεχίζεται και μας θέλει παρόντες. Δεν είναι ένα βιβλίο λογοτεχνικό, με την κλασική έννοια.

Ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να δει και να διαβάσει κείμενα μου της περιόδου 2019 – 2020, που γράφηκαν για συγκεκριμένους σκοπούς, δημοσιεύτηκαν και αναρτήθηκαν με όποιον τρόπο, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Είναι άρθρα, δημοσιεύσεις, ανακοινώσεις, σχόλια και κριτικές, με αναφορές κυρίως σε θέματα τοπικά, της καθημερινότητας∙  είναι και αυτοδιοικητικά. Από την άποψη αυτή δεν είναι ακριβώς ένα ακόμα βιβλίο, αλλά ένα λεύκωμα κειμένων, χρονολογικά τοποθετημένων. Κι επειδή ο χρόνος κυλάει γρήγορα, δεν μπορεί παρά να τα τοποθετήσει κανείς στο παρελθόν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν μια διαχρονικότητα, ότι δεν είναι επίκαιρα και δεν αφορούν το σήμερα. 

Τέτοια κείμενα, στην ψηφιακή εποχή μας, δεν τα κρεμάς πικέτα στο λαιμό σου περιδιαβαίνοντας την αγορά για να τα διαβάζει ο κόσμος, όπως έκανε ο Διογένης στην αρχαία Αθήνα. Τα κρεμάς, τα αναρτάς στις σελίδες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης - αυτά που τελευταία λένε ότι μπορεί να προκαλούν ταραχή και αγανάκτηση στην εξουσία. Τα λευκώματα, οι δημόσιες πινακίδες της αρχαίας Αθήνας, έχουν αντικατασταθεί σήμερα από τους υπολογιστές, τα τάμπλετ και τα κινητά. 

Και φυσικά υπάρχουν και κάποιες υστεροβουλίες, που δεν κρύβονται. Αν θεωρηθεί ότι το βιβλίο είναι μια μικρή δημιουργία, ο Αλμπέρ Καμύ λέει «το να δημιουργείς είναι σαν να ζεις δυο φορές». Ορίστε μια υστεροβουλία. Ζεις δυο φορές!  Με μια βαθύτερη δε ανάλυση, ο λόγος, που δικαιολογεί αυτή την καθημερινή μου σχεδόν ενασχόληση με τα συμβαίνοντα, αυτά δηλαδή που περιλαμβάνει το λεύκωμα, είναι η απάντηση στο ερώτημα: πώς να δεχθείς τις απόψεις των άλλων, τις πράξεις τους, αυτά που γίνονται γύρω σου, χωρίς να τα επεξεργαστείς ο ίδιος και χωρίς να τα κριτικάρεις ή και να τα αντιπαλέψεις, αν χρειάζεται. Και το σπουδαιότερο ίσως, ένας λογικά σκεπτόμενος σήμερα δεν μπορεί να ησυχάσει, όταν συνεχώς διαπιστώνει ότι η πολιτική και η ίδια η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, καθορίζονται, κατευθύνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και αξίες, αλλά από ανθρώπους με ιδιοτέλεια. 

Το περιεχόμενο των παρεμβάσεων βέβαια εξαρτάται από την οπτική του καθένα. Απ’ αυτή εξαρτάται η διαφορετική προσέγγιση, η τεκμηρίωση, η ανάλυση και η σύνθεση, της ίδιας κατά τα άλλα «ανάγνωσης». Και το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη», που έλεγε ο Ηρόδοτος, είναι αυτό που καθορίζει την οπτική. Κι εγώ «ετάχθην» με το μέρος της κινηματικής οικολογίας και της αυτοδιοίκησης. Εκτός από την περιβαλλοντική ρύπανση, την κλιματική αλλαγή, την αποκέντρωση και τη βιωσιμότητα, η κινηματική οικολογία, ως πολιτική, αφορά και στη διαχείριση της οικονομίας των συναισθημάτων. Και στα κείμενα περιέχονται πολλές αφορμές για ποικίλα συναισθήματα. Υπάρχουν και περισσεύουν ο θυμός, το πάθος, η λύπη, η χαρά, ο ενθουσιασμός, η έκπληξη, το άγχος... Προσπαθείς να κατανοήσεις τα γεγονότα και, με βάση την εμπειρία, να βγάλεις τα απαραίτητα συμπεράσματα. Εκφράζεις ανοιχτά την άποψή σου, κάνεις κριτική, επιβεβαιώνεις την ύπαρξή σου, την παρουσία σου, για να το σκεφθούν κάποιοι πριν σε κρίνουν. Να και η άλλη υστεροβουλία. Στο μεταξύ «Η στάση απέναντι στην εξουσία πρέπει να είναι ίδια με τη στάση απέναντι στη φωτιά: να μη στέκεσαι ούτε πολύ κοντά, για να μην καείς, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσεις.» όπως έλεγε ο Διογένης.

Για να επανέλθουμε στην έκδοση: το έκανα λοιπόν για να μην χαθεί αυτό το υλικό - για μένα πολύτιμο - και γιατί στο χαρτί τα κείμενα διαβάζονται καλύτερα. Είναι καταχωρημένα κατά ημερομηνία που γράφηκαν και κοινοποιήθηκαν/αναρτήθηκαν, ανεξάρτητα από το θέμα τους και στο τι αναφέρονται. Κατά τα άλλα, είναι ο καθρέφτης μου, η άποψή μου - όχι η όψη μου. Εγώ βλέπω τον εαυτό μου σε κάθε σελίδα, όπως είναι φυσικό. Ο αναγνώστης, εσείς, δεν ξέρω τι θα δείτε… Και αυτή είναι πάντα η αγωνία του «δημιουργού». 

Καλή ανάγνωση.

Λαμία, Μάης 2021

Στέφανος Σταμέλλος