ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΟΜΑΝΤΗΛΑΣ ΣΤΟ ΜΕΡΑΛΙ. Του Παναγιώτη Δημάκη

 Το ποταμόσκυλο *, φωτό 1, η βίδρα, αποτελεί πηγή μυθολογικών αφηγήσεων, γιατί ώς υδρόβιο και νυκτόβιο πλάσμα, με φευγαλέα παρουσία, θηρευτή τής Νύχτας,.... σπάνια ήταν ορατή, γιατί η διαβίωση της, σε βαθειά και καθαρά, ρέοντα ύδατα, καθόριζε και τήν ποιότητα τών υδάτων αυτών. Μάλιστα φώλιαζε, σε υποβρύχια δαιδαλώδη αμφίστομα καταφύγια, με διπλή είσοδο- έξοδο, στήν παρόχθια πυκνή βλάστηση, όπου ασφαλής και αόρατη διαβίωνε, με τα μικρά της. Το θηλαστικό αυτό, με τήν φασματική παρουσία, πού εξήψε τήν φαντασία τών παροικούντων, παραποταμίων πληθυσμών, είχε σχεδόν εξαφανιστεί, από τα πολύυδρα

Ελατικά Πεδία, πού διέτρεχε ο θεϊκός Κηφισός, " ..ειλιγμένος ώς Δράκων..." φωτό 2, δεχόμενος πρός τήν έξοδο του, στα στενά τών Παραποταμίων και το υδατικό φορτίο, τού Λευτιάνου, τής Σέλκης φωτό 3, τών " ματιών " τής Σκαφίδας, τής Κ'νέτας, τής Μαυρομαντήλας και άλλων αναβρυζόντων μικροπηγών, πού δημιουργούσαν τενάγη, υγρολείβαδα και βαλτοτόπια, σκεπασμένα με βατραχοκοίλες και ελόβια φυτά, έντομα, όπως τα κουνούπια, πού ήσαν θανατηφόροι φορείς ασθενειών, πού μείωναν τον αγροδίαιτο πληθυσμό, και έβράχυναν τον βίο τών κατοίκων. Από τήν άλλη πλευρά, ο πολυμνημόνευτος σκανδαλίζων παραγωγικός πλούτος, καλούσε συνεχώς νέους μετόχους, στο άλυτο παίγνιο αυτό, τής ζωής και τού θανάτου, στο οποίο μετείχαν και πλάσματα μυστηριώδη, σχεδόν αόρατα όπως οι βίδρες, τα ποταμόσκυλα, και, η τυχαία συνάντηση των, με τούς ποιμένες ή αγρότες ήταν στιγμιαία, αφού βουτούσαν με ανάλαφρο παφλασμό, στα υποβρύχια καταφύγια των, στούς παρόχθιους καλαμιώνες και τα ραγάζια. Η ύπαρξη των ήταν εξαρτημένη, από τήν καθαρότητα τών υδάτων και τήν επάρκεια τροφής, από καβούρια, ψάρια, βατράχια, πουλιά, αυγά κ.λ.π. Εχθρούς είχε ελάχιστους, τσακάλια, αετούς και φυσικά τούς κυνηγούς, για τήν πολύτιμη, μοδάτη στήν εποχή της, γούνα LUTRA-LUTRA, κατάλληλη κυρίως για γυναικεία σκουφιά και όχι μόνο. Μάλιστα, υπήρχαν συγκροτημένες ομάδες κυνηγών, για τα ζωάκια αυτά, αλλά και κουναβιών, αλεπούδων, στο Δραχμάνι και αλλού, πού αποζούσαν ή συμπλήρωναν το εισόδημά τους, από αυτά. Όμως μετά το 1950, η ταπείνωση τού υδροφόρου ορίζοντα με τήν υπεράντληση τών υδάτων, η αλόγιστη χρήση χημικών λιπασμάτων, έθραυσαν βασικούς κρίκους, τής διατροφικής αλυσίδας, με αποτέλεσμα, τήν αραίωση τού πληθυσμού και τών ενυδρίδων, χρειάστηκαν δε εβδομήντα χρόνια, για να καταγραφεί η παρουσία των πάλι, χάρη στήν εγρήγορση, τής κ. Αγγέλας Παπαδά *, πού παρατήρησε δύο φορές, το μικρό ευφυές θηλαστικό, να βουτά μεταξύ Μαυρομαντήλας και Μύλων Παναγιωτόπουλου, για να συνεχίσει τήν περιπολία του, μέχρι ίσως, τήν συμβολή με τον Άσσο ποταμό, τον Μέλα και τις εκβολές στις Λάρμες, μέσα από τις δαιδαλώδεις διαβάσεις, πού η Φύσις μόνο γνωρίζει φωτο 4. Μεγάλη χαρά όθεν, για τήν περιώνυμη κοιλάδα, τού μέσου ρού τού Κηφισού, πού με τήν καταγραφή αυτή, με δεδομένη, τήν ελώδη εσοχή τής Σφάκας, πού διατήρησε τον σφυγμό, σχεδόν ανέπαφο, τών φυσικών διεργασιών, άλλα και το εύγε στήν κ. * Αγγέλα Παπαδά κάτοικο Μεραλί ενεργή ώς πολίτη, για τήν αγάπη της, στο περιβάλλον, τήν παρατηρητικότητα της, πού αποδίδει πάλι τήν βίδρα, στον τόπο της, ώς δώρο, τού Δημιουργού, πού εποίησε, εν σοφία, τήν πολυπλοκότητα τής φυσικής αδιατάρακτης δημιουργίας. Άς ελπίσουμε σε καλύτερες ημέρες, πού θα αποκαταστήσουν, τον απωλεσθέντα κρίκο, μαζί με το αφήγημα του, ώς θηρίου τής Μαυρομαντήλας, πού διηγούντο, όχι μόνο αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Αριστοτέλης, αλλά και οι παρακοιμώμενοι στις παρόχθιες " άμαλαγιές " τού ποταμού, ποιμένες και αγρότες, θησαυριστές μυθιστορημάτων και μύθων, λαϊκών στην περιοχή.