Του Αλέκου Ι. Βαλάσκα
Όπως διαβάσαμε προχθές στο παρόν φιλόξενο & ενημερωτικό ιστολόγιο, έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών (93 ετών) ο μπάρμπα-Στάθης Θάνος (Μπαρδαμπούλιας)......
Σίγουρα με το άγγελμα του θανάτου κάθε συγχωριανού μας όλοι μας αισθανόμαστε μια θλίψη, θλίψη που περισσότερο βαθιά τη βιώνουν οι οικείοι των εκδημούντων αφού για εκείνους είναι βαρύ το πένθος από την απώλεια του δικού τους ανθρώπου που αφήνει ένα κενό στην οικογένειά του στους συγγενείς, στους φίλους.
Μια κάποια παρηγοριά βέβαια είναι , για τους οικείους του θανόντος, η ηλικία αλλά & ο τρόπος (από απόψεως προβλημάτων υγείας ) που εκείνος έφυγε από τη ζωή.
Έτσι, στην περίπτωση του μπάρμπα-Στάθη ο καλός Θεός μας, φρόντισε να δώσει στους οικείους του αυτή την “κάποια παρηγοριά” για τον αποχωρισμό του αφού ήταν 93 χρόνων & ευτύχισε να αποκτήσει παιδιά & να ιδεί από αυτά εγγόνια & δισέγγονα.
Έφθασε να διάγει τη δεκάτη δεκαετία της ζωής του χωρίς σοβαρά προβλήματα υγείας, χωρίς να καταπέσει από τα πόδια του, χωρίς να επιβαρύνει τα παιδιά του με νοσοκομεία, οίκους ευγηρίας & νοσηλείες.
Έφυγε στα πόδια του & κυρίως μέσα στην οικογενειακή θαλπωρή, “ στην αγκωνή του” που λέμε στο χωριό μας.
“Κοιμήθηκε & δεν ξύπνησε …
Γυρισμένος πλάι με το χεράκι του στο μάγουλό του, σαν να κοιμόταν τον βρήκα”, μου είπε, ο γιός του ο Γιάννης όταν του τηλεφώνησα χθες για να τον συλλυπηθώ.
Και ήταν αυτή η εικόνα του μπάρμπα- Στάθη στο μυαλό μου η αφορμή για τούτες εδώ τις λίγες γραμμές στη μνήμη του.
Ήταν η ίδια εικόνα του μπάρμπα-Στάθη του “Διάκου”, “του Πατσοκοίλη” των παιδικών μου χρόνων (τέλος δεκαετίας του ’50 & μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60 ) που να, σαν να τον βλέπω τώρα, γερμένος πλάι πάνω στην κάπα του, όταν στο Κουγιωταίϊκο κονάκι στο Μέσα Καρκαβέλι κάτω από τον πανύψηλο υπεραιωνόβιο έλατο & γύρω από το “φωτογώνι” τα βράδια μαζεύονταν οι ξωμάχοι τσοπάνοι της Σουβάλας, που έριχναν στρούγκα γύρω από την ιστορική λάκα, και συζητούσαν για οικογενειακά, επαγγελματικά, κοινωνικά, τοπικά & γενικότερα πολιτικά θέματα, για τους πολέμους & τις μάχες, για τον ανταρτοπόλεμο, για τον αγώνα της Κύπρου για Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, για την ΕΟΚΑ & τον ΔΙΓΕΝΗ, ήταν τότε επίκαιρο ζήτημα, αλλά & για τα κοπάδια τους & τα βοσκοτόπια, κυρίως δε για τις διαμάχες τους με τους Αραχωβίτες για τα Κελάρια. Και εμείς, είτε παιδιά τους είτε ανίψια τους ξαπλωμένα στα “γιατάκια” μας αφουγκραζόμασταν εκστασιασμένοι πολλές φορές από αυτές τις συζητήσεις.
O “Διάκος” ήταν από τότε ένας ήρεμος, μειλίχιος, γλυκομίλητος συζητητής, ένας καλός οικογενειάρχης, ένας φιλήσυχος, ταπεινός, σεμνός, συγκαταβατικός & φερέγγυος άνθρωπος γι’ αυτό & ήταν αγαπητός & σεβαστός από συγγενείς, φίλους , γείτονες & συγχωριανούς. Από όσο τον θυμάμαι τόσο τότε στα Καρκαβέλια όσο & ως γείτονα ποτέ δεν ακούσθηκε να μαλώσει με κανέναν και για τίποτα ήταν πάντα γελαστός, καλοσυνάτος, ευπροσήγορος & με πηγαίο & ανεπιτήδευτο χιούμορ.
Ο μπάρμπα- Στάθης Θάνος (Μπαρδαμπούλιας), ο “Διάκος” ή “Πατσοκοίλης”, όπως και να τον θέλουμε ο καθένας μας , είναι ο τελευταίος , μετά και από τον προ διετίας θανόντα, τον άλλο μπάρμπα –Στάθη Ανάγνο, που έριξε την αυλαία, από πλευράς πρωταγωνιστών, μιας μεγάλης “παράστασης” που “παιζόταν” επί σειρά πολλών ετών τα καλοκαίρια στο Μέσα Καρκαβέλι.
Και δεν ήταν άλλη αυτή η παράσταση από τον αγώνα ζωής & επιβίωσης (ανθρώπων & ζωντανών) αρκετών ποιμενικών οικογενειών που επέλεγαν αυτή την απείρου κάλους παραδείσια τοποθεσία του Σουβαλιώτικου Παρνασσού για να στήσουν το κονάκι τους, να “ρίξουν στρούγκα”.
“Καλό Παράδεισο” μπάρμπα –Στάθη & είμαι σίγουρος ότι είσαι ευτυχής, γιατί, στα κατά την Ελληνική Μυθολογία «Ηλύσια Πεδία» που από προχθές, εν Χρηστώ αναπαύεσαι, βρίσκεσαι & πάλι ανάμεσα σε οικεία πρόσωπα & σε παλιούς συντρόφους σου,τους ξωτάρηδες τσοπάνους του Καρκαβελιού που αποδήμησαν πριν από εσένα.
Εκεί έχουν στήσει από χρόνια τώρα τα κονάκια τους: ο γέρο-Χρήστος ο Πάντος (Κουγιώτας) με τους γιούς του Παναγιώτη, Γιώργο & Στάθη, ο γερό – Νίκος Τυροβόλης με το γιό του Λάμπρο, ο Κώστας Αυγέρης (Τσόγκας), ο Γιάννης Λιάπης (Λιαποϊαννης), ο αδερφός σου ο Παναγιώτης Θάνος (Κιπινής), ο γερό – Θανάσης Βλάχος (Κουτσοκόκκινος), ο γερό-Θανάσης Λιάμτσιας με το γαμπρό του μπάρμπα- Στάθη Ανάγνο, ο γερό- Γιάννης Βέλλιος με το γιό του Γιώργο, ο γερό- Λούκας Βέλλιος (Πλιάτσικας), ο γερό- Παναγιώτης Μαρρές με τον γιό του Κώστα, ο γερό- Παναγιώτης Δεληγιάννης (Χλιαροπαναγιώτης).
Και πάλι “Καλό Παράδεισο” μπάρμπα – Στάθη & καλή αντάμωση …
Σημ.
Κατά την Ελληνική Μυθολογία: «Τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου