Πάντα στη ζωή κερδίζεις και χάνεις

Δήμητρα Μουλαρά

συγγραφέας

Σήμερα θέλω να μιλήσω σε εσένα που δεν έγραψες όσο περίμενες στις Πανελλήνιες εξετάσεις. ....

Που διάβαζες τόσα χρόνια αλλά τελικά δεν κατάφερες να «πιάσεις» τη σχολή που ονειρευόσουν.

Δεν θα σου πω δεν πειράζει, διότι τόσα χρόνια που κάθισες στα θρανία του σχολείου και του φροντιστηρίου, «διδάχτηκες» πως η ζωή σου εξαρτάται από αυτές τις εξετάσεις.

Επίσης δε μπορώ να σου πω ότι δεν πειράζει, διότι αυτές τις ημέρες, και για αρκετές ακόμη, δεν θα ακούς τίποτα άλλο εκτός από αυτή τη φράση. Θα την ακούσεις τόσες πολλές φορές που στο τέλος θα τη βαρεθείς.

Το ξέρω ότι σε πειράζει, ότι νιώθεις την απόλυτη απογοήτευση για τον εαυτό σου, το ξέρω ότι νιώθεις άβολα που ξόδεψαν οι γονείς σου αρκετά χρήματα για μια θέση σου στο Πανεπιστήμιο.

Σε καταλαβαίνω, σε νιώθω γιατί έτσι ακριβώς ένιωσα κι εγώ όταν δεν πέτυχα σε εκείνες τις εξετάσεις. Νόμιζα πως ήταν οι μοναδικές εξετάσεις της ζωής μου. Δεν ήξερα πολλά κι όμως ήμουν σίγουρη πως ήξερα τα πάντα. Ακριβώς όπως κι εσύ. Τώρα που «κάνω ταμείο» στη ζωή μου, θα σου πω τι κέρδισα και τι έχασα που δεν πέρασα ποτέ την πόρτα ενός Πανεπιστημίου.

Θα ξεκινήσω από τα λιγότερο ευχάριστα για να σου αφήσω μια γλυκιά επίγευση στο τέλος.

Αρχικά έχασα την ευκαιρία να ζήσω τη φοιτητική ζωή. Αυτή την περίοδο της νεανικής ζωής που έχεις το άγχος της εξεταστικής περιόδου αλλά και των αναμνήσεων που αργότερα θα θυμάσαι και θα λες «το έζησα κι αυτό ως φοιτητής».

Δεν μπήκα ποτέ σε αίθουσα Πανεπιστημίου. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής μπήκα μόνο μια φορά, την ημέρα που ορκιζόταν η αδελφή μου. Σου φαίνεται αστείο, αλλά πραγματικά θα επιθυμούσα να παρακολουθήσω ένα μάθημα σε μια τέτοια αίθουσα. Να εξακριβώσω κατά πόσο αυτά που βλέπω στην τηλεόραση είναι αμερικανιές ή όχι.

Το σημαντικότερο, όμως, που έχασα είναι ότι δίχως ένα πτυχίο στα χέρια μου, πολλές πόρτες ήταν κλειστές. Για παράδειγμα, κάποιες φορές δεν κατάφερα να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο ή άλλο δρώμενο, μόνο και μόνο επειδή απευθυνόταν σε πτυχιούχους. Αποκλείστηκα, όχι επειδή δεν είχα το ενδιαφέρον ή τον χρόνο, αλλά επειδή δεν είχα το σχετικό πτυχίο. Άδικο.

Κι αφού σου είπα τα άσχημα, άκου τώρα και τα όμορφα που κέρδισα. Γιατί μην ξεχνάς ότι εκτός από το άσπρο και το μαύρο που βλέπεις τώρα, υπάρχουν εκατομμύρια άλλα χρώματα. Απλώς πρέπει να εκπαιδεύσεις τα μάτια σου για να τα δουν.

Όταν ήμουν μικρή, λοιπόν, το όνειρό μου ήταν να γίνω δασκάλα. Όταν πήγα στο Λύκειο, απέκτησα μια σχέση μίσους με τα αρχαία ελληνικά και μια σχέση έρωτα με τα μαθηματικά. Οπότε εγκατέλειψα το όνειρο της δασκάλας κι άρχισα να αγαπώ τις στρατιωτικές σχολές (και μόνο που το σκέφτομαι τώρα ανατριχιάζω, τελικά υπάρχει Θεός). Πρώτη επιλογή στο μηχανογραφικό, Σχολή Ικάρων και δεύτερη, Σχολή Ευελπίδων. Αφού δεν πέρασα στις Πανελλήνιες άρχισα να μαζεύω διάφορα πτυχία (αγγλικών, δακτυλογράφου, Η/Υ) κι έτσι εργάστηκα ως δημόσιος υπάλληλος (με σύμβαση, μη φανταστείς τίποτα μεγαλεία), ως γραμματέας (με μαλλί και νύχι στη τρίχα, καθημερινά), ως τηλεφωνήτρια (να προσπαθώ να πουλήσω σεμινάρια σε επιχειρήσεις), ως τσαντού (έφτιαχνα χάρτινες τσάντες στο σπίτι) κ.λπ. κ.λπ.

Όταν έγινα μητέρα, κι ως άνεργη, θυμήθηκα μια παλιά μου αγάπη, τη συγγραφή. Έτσι ξεκίνησα πάλι να γράφω, και με το πρώτο μου βιβλίο απέκτησα τον τίτλο του «συγγραφέα». Άρα, ακόμη κι από την ανεργία, έβγαλα κάτι καλό.

Εντελώς τυχαία μπήκα στον χώρο ενός βιβλιοπωλείου, και σε αυτή την ηλικία κατάλαβα πως τελικά εκεί ανήκω. Εκεί μέσα κατάφερα να είμαι κοντά στα παιδιά (ίσως περισσότερο απ’ το αν ήμουν δασκάλα) και μαζί τους να διαλέγω μολύβια με καρδούλες.

Δε σου λέω, λοιπόν, να μη στεναχωρηθείς που δεν μπήκες στη σχολή της επιλογής σου, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα με ακούσεις. Θα σου πω όμως πως τα χρώματα της ζωής σου δε τελειώνουν εδώ. Πάρε ένα μολυβάκι με καρδούλες, γύρνα σελίδα και ξεκίνα απ’ την αρχή….

mothersbird.gr