ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ: ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΟΡΘΙΟ.

Γράφει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου

         Ολόγιομο  το καλοκαιρινό φεγγάρι το προχθεσινό. Πανσέληνο το λέμε αυτό.  Και στις Πανσελήνους καθώς λένε, οι άνθρωποι μάλλον παραλογίζονται και ίσως παρενεργούν, ‘σεληνιάζονται’.....

Θυμώνουν εύκολα, πράττουν αυθόρμητα κι άσκεπτα. Όχι λίγες φορές αποφασίζουν με άλογη εσωτερική παρόρμηση κι όχι με φρονιμάδα και σχεδιασμό.

Γιαυτό κι αποδεδειγμένα στις Πανσελήνους , γίνονται (στατιστικώς  επιβεβαιωμένο αυτό ) τα τραγικότερα λάθη κατά τη συλλογική ή την ιδιωτική δράση, τα απεχθέστερα εγκλήματα, οι χειρότερες  πράξεις …..

Αυτή την κακή ενέργεια της προχθεσινής Πανσελήνου φαίνεται να «συναπάντησε» ένα πενηντάχρονο πεύκο στην πλατεία του συνοικισμού Κουμπουριανών της Αμφίκλειας, όπως συνηθίσαμε να την λέμε. Και μόλις  η ‘κακή’ του μοίρα και το ριζικό του την αντάμωσε, με μιας κυλίστηκε στο χώμα νεκρό, αποκομμένο απ` τη ρίζα έτσι χωρίς λόγο εξαιρετικό, τιμωρημένο απ` την σαλότητα’ της μέρας. Τον μπελά του για τα καλά λοιπόν βρήκε το ανυπεράσπιστο αυτό δέντρο στη συγκεκριμένη πλατεία, απ την ανώριμη  και μάλλον σεληνιασμένη απόφαση κάποιων συμπατριωτών μας που ως φορείς εξουσίας, μοιάζει όταν ζυγιάζουν επιλογές και παίρνουν αποφάσεις για κάτι τέτοια θέματα, να είναι τα δέντρα που την πληρώνουν. Χθες, ήταν το μεγάλο αυτό πεύκο, προχθές ένας πλάτανος μνημείο, αντιπροχθές ένας άλλος κοκ.

Αύριο ποιος ξέρει…  

Δυο φωτογραφικά ενσταντανέ απ` την καρατόμηση  του δέντρου!!!

      Ξαπλώθηκε φαρδιά πλατιά στο χώμα το άμοιρο πενηντάχρονο δέντρο «διά ασήμαντον αφορμήν» από χέρια άπονα. Δέντρο γερό, περήφανο στημένο, στην πρώιμη ακόμα νιότη του μιας και το προσδόκιμο ζωής ενός τέτοιου δέντρου είναι περίπου τα 300 χρόνια.

Κι έτσι πεσμένο κι ανήμπορο, ξυλεύτηκε δίχως τύψεις απ` τους ‘πρόθυμους’ παρόδιους ξυλοθραύστες και ξυλοθηρευτές που αμέσως προσήλθαν. Ούτε καν σ` εκείνους που θα τα είχαν ανάγκη δεν λήφτηκε δημοτική μέριμνα  να παραδοθούν τα ξύλα απ` το κουφάρι του, έτσι για να πιάσουν καλύτερα κι ωφελιμότερα τόπο τα δέντρινα τούτα απομεινάρια.

Μεγάλο το γιατί ??.

Και γιατί άραγε τώρα μεσοκαλόκαιρο.??

Τώρα που θα ίσκιωνε και θα δρόσιζε στη λάβρα του καλοκαιριού. Τώρα που θα ομόρφαινε ακόμα και θα πρασίνιζε τη ‘θλιβερή’ πλατεία?

Κι αν ήταν να το κόψουν χωρίς κανέναν άλλον να αφουγκραστούν, καλύτερα ας τόκαναν τον Οκτώβρη, τον Νοέμβρη. Τότε που ίσως με την προτροπή και την πίεση όλων μας  να γινόταν να φυτευτεί ( σαν θάταν κι ο καιρός που πρέπει ) και καινούργιο δεντράκι, για να ριζοβολήσει στη θέση τού «κομμένου»  και να ξαναμπολιαστεί ζωή  σ` εκείνο το σημείο απ` όπου άδικα ξεριζώθηκε τώρα και τ` άφησε ορφανό και άδειο, η ‘σεληνιακή’ επιρροή στα μυαλά μερικών ανθρώπων.    

    Κάποιοι απ` όσους τους αναλογούν ευθύνες για τούτη την αλλόκοτη πράξη είπαν: πως σάπισε τάχατις κι έπρεπε να κοπεί. Άλλοι είπαν πως οι πευκοβελόνες του ενοχλούσαν τους περίοικους. Μερικοί σα να είπαν, πως τα πουλάκια που φώλιαζαν στην πράσινη αγκαλιά του τραγουδώντας ολημερίς χαρούμενα, στην ξένοιαστη ζωή τους κουτσουλούσαν δήθεν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους που μέχρι τώρα το καλοβόλευαν όμως  στον παχύ ίσκιο του πεύκου. Άλλοι πάλι ισχυρίστηκαν πως θα σήκωνε στον αέρα!! την πέτρινη βρύση της πλατείας! ( αν είναι δυνατόν ).  

Κάποιος άλλος ‘ψιθύρισε’ πως σήκωσε ‘ολίγον’ κάποιες πλάκες και το παρακείμενο παρτέρι (λες και δεν μπορούσε να επιδιορθωθεί τυχούσα βλάβη του πλακόστρωτου ή να επεκταθεί κατάτι το παρτέρι για να συμπεριλάβει κι ολόκληρο το δέντρο. Λύσεις χίλιες δυο υπήρχαν).

Κι άλλοι δεν είπαν τίποτα. Δυστυχώς σιώπησαν. Μόνο σιώπησαν….

      Τίποτα απ` όλα αυτά δεν υπήρξε βέβαια η αιτία.  Κανείς δεν ξέρει τελικά τον ικανό λόγο καρατόμησης του πενηντάχρονου πεύκου μήτε και θα τον μάθει κατά πως μου φαίνεται. Ήταν υγιές , ήταν νεαρό δέντρο, ήταν το καλύτερο και μεγαλύτερο της πλατείας, σε τίποτα δεν ενοχλούσε, είχε πλούσια αειθαλή και σκιερή κόμη, είχε τη ζωή μπροστά του, ήταν «δέντρο κληρονομιά» αυτών που το φύτεψαν σε αυτούς που τους ακολουθούν. Αν τυχόν υπήρχε (όπως λένε) μικρό ανασήκωμα του γύρω πλακόστρωτου, ας κοίταζαν οι τοπικοί μας  υπεύθυνοι πως γίνονται τέτοιου είδους αποκαταστάσεις σε άλλους Δήμους και τοπικές κοινωνίες που ξέρουν, τι, πως και γιατί κάνουν το κάθε πράγμα και δεν επηρεάζονται από … πανσελήνους και εκλείψεις !!

        Αυτό το δέντρο μαζί με κάμποσα άλλα ακόμη, φυτεύτηκε, ποτίστηκε, κλαδεύτηκε και φροντίστηκε με αγάπη απ` τους παππούδες, τους πατεράδες και τις μανάδες των συγχωριανών μας που ζουν σ` αυτή τη γειτονιά του χωρίου μας. Ήταν η ζωντανή κληρονομία των παλιότερων στη νεώτερη γενιά της γειτονιάς αυτής.

Κουβαλούσε μνήμες απ` τη μέρα του ριζωμού του «συνοικισμού» τους εδώ.

Μεγάλωνε μαζί τους, μετρούσαν το μπόι του με το μπόι των παιδιών τους, ίσκιωνε τα μεσημέρια τους, δρόσιζε τις καλοκαιρινές τους βραδιές, μετρούσε με τις μέρες και τα χρόνια τις ζωές τους. Στεκόταν μνημείο στην πλατεία τους, πρασίνιζε κι ομόρφαινε τη γειτονιά τους, ανάσαινε και ζούσε μαζί τους. Μέχρι προχθές !! Που κόπηκε. Καρατομήθηκε. Μέχρι στα έγκατα της γης ψάξανε τις ρίζες του και τις ξερίζωσαν μέχρι την τελευταία, μήπως κι απομείνει κανένα σημάδι ανάμνησης τούτης της ‘ύπαρξης’. Γιατί τα δέντρα κατά πως λένε οι Αγιορείτες πατέρες και μοναχοί, μπορεί να μην έχουν ψυχή ζώσα, μα είναι ‘ύπαρξη’ κι έχουν λόγους ύπαρξης πολλούς. Τα δέντρα, με τη μακρόβια ζωή τους, ενώνουν τους ανθρώπους με τον τόπο και την ιστορία τους. Είναι κυρίαρχες μορφές ζωής τα δέντρα. Είναι οι μακροβιότεροι οργανισμοί στον πλανήτη και πολύ πιο μακρόβιοι βέβαια απ` τον άνθρωπο και τα ζώα. Τόσο πολύ μάλιστα  που να μοιάζουν αθάνατοι γιατί έχουν ζωή μέχρι και 6.000 χρόνια!!

Τους πρέπει σεβασμός.

          Είμαι σίγουρος πως για τους πιο πολλούς από `μάς, η μεγάλη αξία των δέντρων είναι μάλλον αυτονόητη. Ακόμη και αυτή του ενός δέντρου είναι δεδομένη και προφανής, αν και ‘άρρητη’. Δηλαδή δεν μπορούμε κάπως εύκολα να την προσδιορίσουμε, παρά μόνο υποκειμενικά, περιγραφικά, συναισθηματικά ίσως.
        Γιατί μεταξύ άλλων, η αξία των δέντρων έχει και σχέση  με στιγμές, με μνήμες, ίσως και με γεγονότα και με ανθρώπους. Με εικόνες, με εμπειρίες ζωής σαν αυτές που ζούμε τώρα ή που ζήσαμε τότε στην παιδική κι εφηβική μας ηλικία και γι αυτό για τους πιο πολλούς συνανθρώπους μας τα δέντρα μπορεί να είναι κατά κάποιον τρόπο κάτι δικό τους κάτι απ` τον εαυτό τους. Γιαυτό και η αξία τους έκτος από συναισθηματική είναι και προφανής και αυτονόητη όπως είπαμε. Γιατί τα δέντρα και ιδιαίτερα αυτά που βρίσκονται εντός του αστικού χώρου, μέσα στον οικισμό, δίπλα μας, έχουν αυτό που ονομάζεται  «εγγενής αξία», έχουν δηλαδή αξία επειδή υπάρχουν και μόνο!!!

Εξ αυτού και είναι οδυνηρή σχεδόν για όλους μας, μα κυρίως γιαυτούς όλους της γειτονιάς του «συνοικισμού», η άμυαλη  ετούτη πράξη της ‘εξολόθρευσης’  άνευ λόγου και αιτίας ενός πενηντάχρονου πεύκου  με μνήμες μιας ζωής .. 

       Θα μου πείτε τώρα όλοι εσείς: όταν συνυπάρχουν, συμβιούν, αλλά και προσπαθούν να αλληλοσυνεννοηθούν  οι άνθρωποι μιας τοπικής κοινωνίας, δεν υπάρχει πάντα βεβαίως ταύτιση στο τι θεωρεί ο καθένας προφανές και αυτονόητο. Και σίγουρα δεν υπάρχουν αυτονόητα και προφανή, όταν αρχές, αξίες, και προτεραιότητες, διαφέρουν σημαντικά, ανάμεσα σε πολλά μέλη αυτής της κοινωνίας και στους κάθε φορά υπευθύνους εκτελεστές τέτοιων ή παρόμοιων αποφάσεων.

Αυτό που έγινε προχθές πάντως , ως πράξη της Δημοτικής εξουσίας, αποτελεί ένα μεγάλο λάθος που αχρείαστα και αναίτια αφαίρεσε κάτι που δεν μπορεί να το επαναφέρει ποτέ. Αφαιρούμε αντί να προσθέτουμε κι αυτό φαντάζει να είναι πλέον μάλλον καθεστώς στο Δήμο μας τα τελευταία τουλάχιστον έξη χρόνια. Αυτό το δέντρο που αναίτια κόπηκε δεν αντικαθίσταται. Κάποιος σπουδαίος που ξεχνώ το όνομά του, έγραφε πως: «τα δέντρα είναι τα καλύτερα ‘μνημεία’ που μπορεί ο άνθρωπος  να ‘υψώσει’ για να τον θυμούνται, αλλά και γιατί τα δέντρα είναι ευλογία μεγάλη για τα παιδιά που μόλις γεννήθηκαν ή είναι ακόμα αγέννητα».

Κι ακόμη, μια Κινέζικη παροιμία λέει: «η καλύτερη μέρα να φυτέψεις ένα δέντρο ήταν! πριν από 20-30 χρόνια. Η δεύτερη καλύτερη μέρα είναι σήμερα. Η χειρότερη όμως μέρα, είναι αυτή που άκαρδα θα αποφασίσεις να το κόψεις».

Όσοι πήραν αυτή την «κακή» απόφαση, μάλλον δεν θα υπάρχουν για να ξαναδούν πλέον πενηντάχρονο δέντρο, ακόμη κι αν μετανοιωμένοι αύριο κιόλας φυτέψουν ένα νέο. Γιατί η ζωή για να ριζώσει και να θεριέψει θέλει το χρόνο της. Κι ο χρόνος αυτός έκτος από αμείλικτος είναι και κάμποσος. Δέντρο πενήντα ετών ίσα μ`εκεί πάνω σαν αυτό που καρατομήθηκε, τα μάτια τους δεν θα το ξαναδούν. Δυστυχώς  και τα δικά μας. Γιαυτό και το προχθεσινό τους «έγκλημα» είναι διπλό και το βάρος της ευθύνης τους είναι μεγάλο.  

       Το λάθος έγινε. Το σφάλμα δεν διορθώνετε πλέον. Η πανσέληνος υποτροπίασε κι οδήγησε  σε ‘σαλότητες’…. Τουλάχιστον η αχαρακτήριστη αυτή τακτική ας σταματήσει μέχρι εδώ. Όχι άλλα κομμένα δέντρα θυσία σε ‘σεληνιασμούς’!!! 

 Γιατί αληθινός, πιστικός και υπαρκτός λόγος κοπής ΔΕΝ υφίσταται. 

       Οι δημόσιοι, κοινόχρηστοι και κοινωφελείς χώροι και η καλή τους εικόνα και κατάσταση, είναι ευθύνη όλων μας. Και γιαυτό η γνώμη όλων μας για τους χώρους αυτούς  κι όχι μόνο, είναι και πρέπει να είναι σεβαστή και ζητούμενη μάλιστα απ` τις τοπικές Αρχές και τον κάθε αρμόδιο.

Οι  αυθεντίες νομίζω εξέλειπαν. 

       ΥΓ 1: Θεωρώ δίκαιο και επιβεβλημένο να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά των συνεδριάσεων και των αποφάσεων των αρμοδίων οργάνων, απ` όπου θα προκύπτει και θα γίνεται γνωστή η γνώμη και η θέση του κάθε μέλους επιτροπής ή συμβουλίου αρμοδίου και σχετικού με το κόψιμο του πεύκου της πλατείας. Έτσι θα λείψει θαρρώ και το φαινόμενο της διγλωσσίας ορισμένων αιρετών, που άλλα αντιλαμβάνονται, άλλα  πρεσβεύουν, άλλα ευαγγελίζονται και άλλα  κελεύουν  αναλόγως του ακροατηρίου!!! 

      ΥΓ 2: Ο Αντιδήμαρχος πρασίνου & περιβάλλοντος? (εάν δεν κάνω λάθος), εξ όσων πληροφορήθηκα επέβλεψε αρμοδίως την καρατόμηση. Θα ήταν χρήσιμο να ξέρουμε εμείς οι συμπολίτες του την άποψή του για το θέμα  καθώς και εάν ανάλογες καρατομήσεις δέντρων σε πλατείες και κοινόχρηστους χώρους , έγιναν και σε άλλες  περιοχές του Δήμου μας πέραν της Αμφίκλειας.

Τους φιλικούς χαιρετισμούς μου

ΘΑΝΑΣΗΣ  ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

9-7-2020