Στη δροσιά του Παρνασσού - Πολύδροσος, με τρεχούμενα νερά και ησυχία.

 ΝΕΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Η διάθεση των Αθηναίων την πρώτη εβδομάδα απελευθέρωσης των μετακινήσεων εκτός περιφέρειας ήταν απρόβλεπτη, οπότε καλού κακού ξεκινήσαμε από την Αθήνα στις 8.30 το πρωί, για να μη βρούμε κίνηση.....

Η ΕΟ Αθηνών-Λαμίας ήταν δική μας, οδηγήσαμε 197 χλμ. με άνεση και, κάνοντας ανέπαφες συναλλαγές με κάρτα στα διόδια, περάσαμε τη λίμνη Υλίκη, στρίψαμε στην έξοδο του Κάστρου, περάσαμε τον Ορχομενό, τη Χαιρώνεια με τον καλοστεκούμενο περήφανο λέοντα, συνεχίσαμε πλάι στις παλιές γραμμές του ΟΣΕ έως την Τιθορέα, την Αμφίκλεια και λίγο μετά τις 10 το πρωί φτάσαμε στην πλατεία της Πολύδροσου Φωκίδας. Η κυριακάτικη λειτουργία είχε τελειώσει πριν από λίγη ώρα και οι πιστοί με αντισηπτικό στα χέρια (υπήρχε τραπεζάκι με τα απαραίτητα στην είσοδο του ναού) κάθονταν σε παγκάκια ή όρθιοι σε πηγαδάκια, κοντά στις πολλές βρύσες της πλατείας. Το χωριό έχει νερό τρεχούμενο, που έρχεται με φόρα από πηγές του Παρνασσού, κυλάει μπροστά στα σπίτια και στις αυλές, αλλά και από πέτρινες βρύσες που στολίζουν την πλατεία και τους κεντρικούς δρόμους.

Το χιονοδρομικό του Παρνασσού απέχει από εδώ λιγότερο από 20 χλμ. Σε άλλη περίπτωση, με χιόνια ή χωρίς, θα κάναμε μια βόλτα για να θαυμάσουμε τη θέα ή να κάνουμε ιππασία. Μας είπαν, όμως, πως ήταν όλα κλειστά. Έχει έρθει πολύς κόσμος στο χωριό από την Παρασκευή, έλεγαν οι ντόπιοι, κυρίως όσοι έχουν εξοχικά στην περιοχή, και όλοι πέρασαν από την κεντρική πλατεία. Εδώ τα τραπέζια που βγάζουν καφετέριες και ταβέρνες δεν είχαν τοποθετηθεί ακόμα, οι καρέκλες ήταν αναποδογυρισμένες, τα εστιατόρια κλειστά εκτός από ένα.

 Ο Λουκάς Βέλλιος, ιδιοκτήτης της ψησταριάς Κωτσούλας ο Κυνηγός, έμεινε ανοιχτός σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας και εξυπηρετούσε το χωριό με σουβλάκια σε πακέτο. «Δούλεψε πολύ καλά το μαγαζί, τόσο που αναρωτιέμαι αν συμφέρει να ανοίξω με τις νέες οδηγίες», σκέφτεται φωναχτά. Έχει διαθέσιμα 140 τ.μ. στην πλατεία, κάτω από τα πλατάνια και τις μουριές, και θα αναγκαστεί να βάλει μόνο 20 τραπέζια, λιγότερα από τα μισά που τοποθετούσε πριν από την πανδημία. Ανοιχτό έμεινε και το μοντέρνο γλυκοπωλείο του Χατζή, το Μελένιο. Προμηθευτήκαμε μια λεμονόπιτα με μαρέγκα και μια τάρτα σοκολάτας και τις αφήσαμε στο αυτοκίνητο, στη δροσιά. Πήραμε καφέ στο χέρι από το γωνιακό Κεντρικόν και πιάσαμε ένα παγκάκι, για να σχεδιάσουμε το πρόγραμμα της μέρας.

Το χωριό ενδείκνυται για περπάτημα, οινοτουρισμό και φυσιολατρία. Περπατήσαμε μέχρι το οινοποιείο της περιοχής, αυτό του Αργυρίου (τηλ. 22340-29616, argyriouwinery.gr). Στους πρόποδες του Παρνασσού η οικογένεια Αργυρίου διαθέτει περίπου 300 στρέμματα αμπέλια, φυτεμένα με Ροδίτη, Ρομπόλα, Ασύρτικο, Μαυρούδι και Μαλαγουζιά (ΠΓΕ Παρνασσού), αλλά και με διεθνείς ποικιλίες, Sauvignon Blanc, Chardonnay, Merlot, Cabernet Sauvignon και Pinot Noir. Κοντά στο οινοποιείο διαθέτουν και έναν παραδοσιακό ξενώνα. Τίποτε από αυτά δεν λειτουργούσε αυτή την Κυριακή, εκτός από το πωλητήριο. «Ο ξενώνας και το επισκέψιμο τμήμα του οινοποιείου ανοίγουν από 1 Ιουνίου, φέτος η γευσιγνωσία θα γίνεται με περισσότερη δυσκολία, με μάσκες, γάντια και χωρίς πτυελοδοχεία», εξηγεί η ιδιοκτήτρια, Δέσποινα Αργυρού. Αντίθετα, ήταν μια χρονιά χωρίς δυσκολίες για το αμπέλι, παραδέχεται η ίδια, το κρασί είναι εξαιρετικό φέτος, η χρονιά της δεκαετίας, όπως υποστηρίζει.

 Με μια φιάλη Μαλαγουζιά ανά χείρας κατηφορίζουμε προς τις πηγές της Αγίας Ελεούσας, καθώς αυτές δεν τις έκλεισε ο ιός. Σε λιγότερο από 2 χλμ. από την κεντρική πλατεία βρίσκεται ένας ολόδροσος παράδεισος, σκεπασμένος με πλατάνια και άλλα δέντρα, που δυστυχώς δεν αναγνώρισα. Πυκνή βλάστηση και νερά που αναβλύζουν – είχαμε φτάσει στις πηγές του Βοιωτικού Κηφισού.

Λίγα μέτρα πιο πίσω βρίσκονται τα ερείπια της Παλιοπαναγιάς, ενός βυζαντινού ναού που χρονολογείται από τον 6ο-7ο αιώνα μ.Χ. Λέγεται πως είναι το καλύτερα διατηρημένο παλαιοχριστιανικό μνημείο της Φωκίδας. Οι τοίχοι έχουν πέσει, αυτό που σώζεται μοιάζει με μικρογραφία του Stonehenge και μπορείς να περπατήσεις ανάμεσα σε ογκόλιθους, οι οποίοι αυτή την εποχή αγκαλιάζονταν από αγριόχορτα και άγανα. Στις πηγές τα νερά ήταν κρυστάλλινα, διάφανα, η μεγάλη ροή παρέσυρε κάθε ξερό κλαδί.

Στον βυθό φαίνονταν καταπράσινα φύλλα και υδρόβια λουλούδια. Στην επιφάνεια του νερού καθρεφτίζονταν τα ψηλά δέντρα. Μόλις εστίαζες το βλέμμα στο ποτάμι, δεν ήξερες ποιος κόσμος είναι πραγματικός και ποιος η υδάτινη αντανάκλαση, η εικόνα έμοιαζε με γυάλινη σφαίρα. Το νερό ήταν τόσο παγωμένο, που κανένα ψυγείο δεν θα μπορούσε να δροσίσει πιο γρήγορα το κρασί μας. Περάσαμε εκεί περισσότερο από μία ώρα με δροσιά και την ευκολόπιοτη Μαλαγουζιά. Αν δεν είχε πάει μεσημέρι, ίσως επιχειρούσαμε το απαιτητικό μονοπάτι του Κάρκαρου που ξεκινά από τη ρίζα του πρώτου πλάτανου, έχει μήκος 1,2 χλμ., απότομες κλίσεις, αλλά απολαυστική θέα.

Καθώς οι ταβέρνες ήταν κλειστές, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού ελαφρώς πεινασμένοι. Λίγα μέτρα πριν από την έξοδο του χωριού, σταματήσαμε στο κατάστημα με είδη λαϊκής τέχνης και αντίκες του Γιάννη Παυλάκη. Από το 2000 λειτουργεί ως αντικερί, ενώ πριν ήταν κρεπερί. Αν αφιερώσετε λίγο χρόνο εδώ, ίσως βρείτε κάποιο ενδιαφέρον αναμνηστικό, όπως μια λάμπα λαδιού του 1800, ένα από τα πρώτα αμερικανικά αλφάδια, χειροκίνητα τρυπάνια και τροχούς, αλλά και κυπριά, δηλαδή κουδούνια για πρόβατα σμιλεμένα σε ελληνικά καμίνια. Ακόμα κι αν δεν βρείτε κάτι του γούστου σας, ο ιδιοκτήτης θα σας προσφέρει τσίπουρο και... κάποια απίστευτη ιστορία.

https://www.kathimerini.gr/