Αποκλεισμένα από τον έξω κόσμο τα όμορφα χωριά που όμορφα μαραζώνουν

Έχει περάσει ενάμιση μήνας από τότε που τέλειωσε η καραντίνα και άρχισαν και πάλι οι δημόσιες συγκοινωνίες να λειτουργούν.....

και όμως το όμορφο χωριό μας παραμένει αποκλεισμένο από τον έξω κόσμο. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής, κάπου 5000 άνθρωποι δεν έχουν κανένα δημόσιο μέσο μεταφοράς να τους εξυπηρετήσει. Το ΚΤΕΛ, μόλις πριν λίγες ημέρες, ξεκίνησε να κάνει το δρομολόγιο Άμφισσα – Γραβιά - Λαμία και αυτό μόλις τρεις μέρες την εβδομάδα (από καθημερινά). Εννοείται ότι σύνδεση με την πρωτεύουσα του νομού δεν υπάρχει.

Η μοναδική σύνδεση του χωριού με τον έξω κόσμο, το ένα και μοναδικό δρομολόγιο του ΟΣΕ που είχε μείνει και το οποίο χρησιμοποιούσαν καθημερινά δεκάδες αγνοείται. Ακόμα και από την Τιθορέα δεν υπάρχουν δρομολόγια παρά μόνο δυο intercity και το τραίνο της Καλαμπάκας, όλα προς Αθήνα το απόγευμα – βράδυ. Που σημαίνει αναγκαστική διανυκτέρευση στην Αθήνα και εκτόξευση του κόστους (35 ευρώ από 17 + μετάβαση Τιθορέα + διανυκτέρευση).

Ο ΟΣΕ στην αρχή δήλωνε (ανεπίσημα βέβαια)  ότι αυτό γίνεται λόγω κορονωϊού και ότι από 1^η Ιούνη θα ξεκινήσουν τα δρομολόγια. Τίποτα δεν έγινε. Η χώρα άρχισε να δέχεται τουρίστες, αλλά οι ιθαγενείς παραμένουμε αποκλεισμένοι. 

Όμως το πιο απογοητευτικό είναι η παντελής έλλειψη ενημέρωσης από τους τοπικούς μας άρχοντες, που εδώ που τα λέμε λογική η αδιαφορία τους. Σάμπως τους πιέζει κανείς; Όταν πριν ένα μήνα θεώρησα λογικό, σαν πρώτη κίνηση, να απευθυνθώ στο Δήμο Δελφών για να μάθω τι μέλλει γενέσθαι (τι αφέλεια), η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «δεν έχουμε καμιά ενημέρωση, από εσάς το μαθαίνουμε». 

Καμιά ενημέρωση λοιπόν, ούτε από τις εταιρείες ΜΜΜ, ούτε από τους εκλεγμένους άρχοντες, ούτε από τις κρατικές υπηρεσίες. 

Μα ούτε και καμιά απαίτηση δεν υπάρχει για να κάνουν κάτι. Προφανώς οι Δημόσιες συγκοινωνίες είναι κάτι άνευ ουσίας για τους περισσότερους, προφανώς έχουν όλοι δυο και τρία ΙΧ και χρήμα για βενζίνες και διόδια, προφανώς πιστεύουν ότι δεν έχει καμιά επίπτωση στη ζωή τους (τι ανοησία), στο τέλος – τέλος δεν τους απασχολεί βρε αδερφέ.

Και κάπως έτσι πορεύεται η χώρα όπου οι ιθαγενείς εκπαιδεύονται να στέκονται στην ουρά και να πληρώνουν (οκ τώρα μας κάνουν την εξυπηρέτηση να πληρώνουμε ψηφιακά), να μην έχουν απαιτήσεις (τι απαιτήσεις να έχεις από την Ψωροκώσταινα), ούτε προσδοκίες, να βρίζουν και να σιχτιρίζουν μπροστά στην TV, να κοιτάνε πως θα τα κουτσοβολέψουν μόνοι τους και βέβαια να ασκούν το ύψιστο δικαίωμα τους: να αποφασίζουν κάθε τέσσερα χρόνια ποιος θα τους γράφει για τα επόμενα τέσσερα, εκεί που δεν πιάνει μελάνι. 

Η ονειρεμένη Χώρα των Μακάρων ή για να περιοριστούμε στο όμορφο χωριό μας ας παραφράσουμε τον Κουστουρίτσα: τα όμορφα χωριά – όμορφα μαραζώνουν.

Μίλτος Ζέρβας