Σουβαλιώτικα …..ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΑΣ

Γράφει ο Γιώργος Δρίβας

Στους  γονείς μου οφείλω το ΖΗΝ, είπε ο Μ. Αλέξανδρος, αλλά στο δάσκαλό μου το ΕΥ ΖΗΝ.

Οι δάσκαλοι από το 1955 έως το 1961 που.....

αποφοιτήσαμε το δημοτικό μαζί με τους συμμαθητές μου και πήγαμε στο Γυμνάσιο Αμφίκλειας, ήταν:

1. Στην πρώτη τάξη είχαμε δασκάλα την κυρία Κατίνα Μπαΐρου, που έμενε (νοίκιαζε) 

στο σπίτι του Τάκη Καραχρήστου (σήμερα) και ήταν γειτόνισσά μου… Το στόμα της μοσχομύριζε κανέλα καθώς ερχόταν κοντά μας να μας οδηγήσει το χεράκι μας στα πρώτα γράμματά μας… Λόγω της καλοσύνης της εμείς τη βλέπαμε σαν θεά και σαν δεύτερη μητέρα μας. Σάκκα δεν είχαμε, είχαμε όμως πλάκα, κοντύλι, σφουγγάρι για να σβήνουμε κι ένα σακούλι να τα βάζουμε μέσα.  Μας επιθεωρούσε νάχουμε καθαρά χέρια και κομμένα νύχια…

2.         Στο ίδιο οίκημα,  ( ιδιοκτησίας Αθ. Σουφλή, σήμερα ξενώνας ‘Σχολαρχείο’ του Αθ. Κοτσιμπού) πήγαμε στη δευτέρα τάξη, με δάσκαλο το Διευθυντή Γεώργιο Βελέντζα.

Έπαιρνε πάντα τη Δευτέρα τάξη, ( ίσως για να είναι κοντά στο γραφείο ).

Ήταν αυστηρός δάσκαλος, αλλά δίκαιος…Θυμάμαι μούλεγε,  ‘πάρε Γιώργο μιάμιση δραχμή και σύρε να μου αγοράσεις εφημερίδα Το Βήμα.  Μπορεί να τον φοβόμασταν, αλλά ο κύριος Βελέντζας, ήταν ευαίσθητος άνθρωπος. Κάποτε που μας διάβαζε ένα διήγημα, για ένα φτωχό παιδί, που δεν είχε χρήματα να αγοράσει δώρο τα Χριστούγεννα,  δάκρυσε…

Άμα όμως τον έπιαναν τα νεύρα  (δικαιολογημένα ) μεταμορφωνόταν. Όπως  κάποτε που κυνήγησε έναν μαθητή με το ξύλο της ξυλόσομπας, ο μαθητής πήδηξε απ’ το παράθυρο και έκανε μέρες να ξανάρθει στο σχολείο…  Ο κύριος Βελέντζας καθώς και ο κύριος Μαράζας, ήταν ιεροψάλτες γλυκόφωνοι.

3.         Στην Τρίτη και Τετάρτη τάξη, γινόταν συνδιδασκαλία, είχαμε την πιο αγαπητή και 

γλυκομίλητη δασκάλα την κυρία Κούλα Μπακαστάμου από το Δαδί, που είχε παντρευτεί στη Σουβάλα, τον Χρήστο Τσαρμακλή, γειτόνισσά μου κι αυτή. Όταν μας σήκωνε για μάθημα και δεν είχαμε διαβάσει και πολύ, με καλοσύνη και ευγένεια μας βοηθούσε να πούμε  μάθημα. Από τη δασκάλα κυρία Κούλα έχω τις καλύτερες αναμνήσεις και προσπάθησα να τη μιμηθώ στα 35 χρόνια της διδασκαλικής μου καριέρας.  Στο τέλος δε της χρονιάς, έβαζε στους περισσότερους βαθμό άριστα 10’  !

4.         Στην Πέμπτη τάξη , πήγαμε σχολείο στο κτίριο ιδιοκτησίας Γ. Μαρέ, σήμερα Άννας  και Χρήστου Μουτσιανά. Είχαμε δάσκαλο το θείο μου κύριο Θεόδωρο Μαράζα.

Ήταν αυστηρός  δάσκαλος αλλά καλός στη διδασκαλία του και πολύ παραστατικός. Θυμάμαι όταν δίδασκε Ιστορία, για τη μάχη στο χάνι της Γραβιάς, το ζούσε στην περιγραφή τόσο έντονα, που οι μαθητές είμασταν έτοιμοι να ‘’χυμήξουμε’’ στη μάχη!  Αλλά  όπως όλοι έχουμε τα καλά μας και τα κακά μας, έτσι και ο κύριος Μαράζας, σε μάλωνε τόσο πολύ στα μαθηματικά, που μπορούσες να ξεχάσεις κι αυτά που ήξερες… γούρλωνε τα μάτια του κι εμείς τρέμαμε.  Αλίμονο  σε κάτι φουκαράδες μαθητές, ( που πήγαιναν στις δουλειές των πατεράδων τους) και ήταν αδιάβαστοι. Τρώγανε ξύλο με κυδωνίσια βέργα… Ακόμα και το γιο του το Λουκά τον χτύπαγε και έλεγαν οι  μαθητές, ‘αφού δέρνει το γιο του, τί θα γίνει με μας’. Η αγαπημένη του εφημερίδα ήταν  η Καθημερινή. Ήταν φοβερός ρήτορας και ήταν αυτός που έδωσε το όνομα στην ποδοσφαιρική ομάδα της Σουβάλας, τον Διαγόρα. Ας είναι όμως, συγχωρεμένοι, γιατί μας έμαθαν γράμματα.  Όλοι μας προχωρήσαμε και η Σουβάλα καυχιέται πως έβγαλε πολλούς επιστήμονες.

5.         Στην έκτη τάξη το 1961, με δάσκαλο τον κύριο Μαράζα πάλι,  πήγαμε επιτέλους και εγκαινιάσαμε το καινούργιο Διδακτήριο, εκεί που είναι σήμερα. Για το Διδακτήριο αυτό προσπάθησαν πολύ και είναι έργο των δασκάλων μας Βελέντζα και Μαράζα. Μπράβο τους…

Και πόσα άλλα έχει κανείς να θυμηθεί από το Δημοτικό, αλλά ας τελειώσουμε εδώ…