Νικηφόρου «ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ» Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ των ΑΡΧΗΓΕΙΩΝ του ΕΛΑΣ στο ΓΑΡΔΙΚΙ (Φεβρουάριος 1943)

Τις μέρες αυτές ήρθε από την Αθήνα και η προαγωγή του Άρη – η Κ.Ε. του ΕΑΜ, τον προβίβασε αντισυνταγματάρχη.
Στο Γαρδίκι έγινε ανασυγκρότηση. Οργανώθηκαν δύο ακόμα επαρχιακά αρχηγεία, ένα της Παρνασσίδας και ένα της Φθιώτιδας.....

Μείνανε και στο Γενικό Αρχηγείο δυο-τρεις ομάδες και ο Άρης είπε ότι θα τις ονομάζαμε κινητές ομάδες. Στο Αρχηγείο Φθιώτιδας ο Θάνος μπήκε καπετάνιος, ο Κωστούλας πολιτικός και ο Αίας στρατιωτικός αρχηγός. Στο Αρχηγείο Παρνασσίδας, ο Πελοπίδας μπήκε καπετάνιος, ο Διαμαντής πολιτικός καθοδηγητής και ο Νικηφόρος στρατιωτικός αρχηγός.
― Με τους άλλους που θα βρείτε κάτω – είπε σε μας ο Άρης – θα οργανώσετε άλλα δυο αρχηγεία, ένα στη Δωρίδα κι ένα στη Λοκρίδα. Και μέχρι να το πάρουν απάνω τους, θα υπάγονταν σε σας κι αυτά.
Από στελέχη, γερά παιδιά, παίρναμε κάτω το Θησέα (Τάκη Σαρρή, από τη Χρύσω), το Δήμο (Γιάννη Μαλούκο, από το Γαρδίκι), το Γαβριώτη (Θανάση Τσαρό, από το Γαρδίκι), το Δυοβουνιώτη, τον Κεραυνό, το Γιώργο τον Καλύβα κι άλλους. Από τους παληούς, της 8ης ομάδας, ξαναγύριζαν στον Παρνασσό ο Σουραβλής, ο Νικήτας, ο Τούμπας (Βασιλάκης), ο Αχιλλέας. Πήραμε ακόμα μαζί μας το Μητρούση και Ιάσονα (Κρίνος και Μερτζιάνης, από το Δαδί), το Βαρδουσάκο, τον Κόρακα από την Ευρυτανία κι άλλα γερά παλληκάρια που πρέπει μια μέρα να γραφτούνε ολουνών τα ονόματα. Εξήντα άντρες όλοι κι όλοι, 4 ομάδες. Κάθε ομάδα τη σημαία της και τη σάλπιγγά της.
Κι έφτασε η ώρα για να φύγουμε κι εμείς. Συνταχτήκαμε πρωί στην εκκλησιά απόξω. Είχε μισό μέτρο χιόνι, κι έρριχνε ξανά συνέχεια. Ήρθαν αθόρυβα μέσα στην άσπρη σιωπή ο Άρης με το Λευτεριά, άλλοι αντάρτες της Φθιώτιδας κι απ’ τις κινητές ομάδες, όλοι συγκινημένοι. Είδαν τη συγκέντρωση και οι Γαρδικιώτες, βγαίναν από τα ζεστά τους σπίτια να δουν. Είπε λίγα λόγια ο Άρης, μας ευχήθηκε συγκινημένος κατευόδιο και συγκινηθήκαμε κι εμείς. Έπεφτε συνέχεια μουγγό, πυκνό χιόνι. Τελειώσαμε και φωνάξαμε:
― Συναγωνιστές! Αναλάβατε! Οι ομάδες στη σειρά κατ’ άνδρα! Πρώτη! Δεύτερη! Τρίτη! Τέταρτη! Εμπρός-μαρς!
Και ξεκίνησαν, η μια κοντά στην άλλη. Έγρουζε το χιόνι κάτω από τα πόδια τους κι από πάνω τους, οι πλάτες, τα κεφάλια, άσπριζαν. Άρχισαν ένα τραγούδι, το πήραν και οι 60 άντρες και οι συναγωνιστές που μένανε, ο κόσμος, μας εύχονταν από παντού κατευόδιο.
Είχα αυτές τις μέρες πάρει και την τελική απόφαση. Είχε έρθει τώρα η ώρα. Πήγα λοιπόν στον Άρη και του είπα:
― Καπετάνιε! Λογαριάζω, κατεβαίνοντας, να δοκιμάσω ν’ ανοίξω τις φυλακές στη Λειβαδιά να λευτερώσω τον πατέρα μου.
Ξαφνιάστηκε – το ήξερε για τον πατέρα – συγκεντρώθηκε λιγάκι δυνατά κι ύστερα μου λέει ζωηρά:
― Να πας!
Ξαπέταξα.
― Μόνο να προσέξεις! – ξαναείπε.
Ούτε λόγος ότι θα πρόσεχα. Τούτη η ζωηρή του έγκριση μούχε δώσει ξαφνικά μια καινούρια απροσδόκητη δύναμη. Δεν ήταν πλέον μια τρελή δική μου ελπίδα η απόφαση, είχα πάρει τώρα και την πιο έγκυρη έγκριση! Αισθανόμουν ξαφνικά σάμπως όλα νάχαν γίνει πιο κατορθωτά και ευκολώτερα.
― Πες το και στο Διαμαντή και τον Πελοπίδα να μη μου φέρουν αντίρρηση – ξαναπαρακάλεσα τον καπετάνιο.
Τους φώναξε αμέσως, που ξεκινούσαν, και τους τόπε. Είπανε «καλά» κι οι δυο και κινήσαμε κι οι τρεις να φτάσουμε το τμήμα που έφευγε στην άκρη στο χωριό τραγουδώντας...

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ» - ΤΟΜΟΣ Β΄

* Στην εικόνα: τραγούδι για τον χωρισμό των Αρχηγείων που πλάστηκε πάνω σε παραδοσιακό δημοτικό/κλέφτικο.

 Δημήτρης Ν. Δημητρίου - Νικηφόρος