Αφιερωμένο σε όλους …… που φτάνατε στο σταθμό Λιλαίας

Κι επειδή με τα τρένα και το σιδηρόδρομο έχω γενικώς κάτι:

Λοιπόν… ας αρχίσω με μία ιστορία για το τρένο που μου διηγούνταν ο πατέρας μου, ο Δημήτρης Βλάχος :....

Καθόταν με το φίλο του τον Κώστα Τοπάλη – μικρά παιδιά – στη Μεγάλη Ράχη με τα ζωντανά, ή χωρίς αυτά, κι έβλεπαν τα τρένα να φτάνουν στο κάμπο. Το παιχνίδι τους ήταν να μιμούνται τον ήχο του τρένου μεταφράζοντάς τον σε άπταιστα Σουβαλιώτικα (που δεν μεταφέρονται βέβαια γραπτά, αλλά ας προσπαθήσω…).

Ελεγε λοιπόν ο ένας : Κατ’ έχασα, κατ’ έχασα, κατ’ έχασα, κατ’ έχασα… (μετάφραση ηχητική: αργά : τσαφ-τσουφ, τσαφ-τσουφ…)

Απαντούσε ο άλλος : Του’βρα, Του’βρα, Του’βρα, Του’βρα… (μεταφρ. Ηχητική : πιο γρήγορα το : τσαφ-τσουφ…)

Και να έχουμε στο μυαλό μας τους ήχους των προπολεμικών τρένων, του Μουτζούρη και όχι του Ιντερσίτυ, που ταξιδεύω πλέον Θεσσαλονίκη -Αθήνα και Σουβάλα δε βλέπω.

Η πασχαλινή λαμπάδα μου που έφτανε σπασμένη, γιατί μία συνεπιβάτισσα είχε γύρει νυσταγμένη επάνω της

Τα παιδιά του χωριού – αι γενεαί αι πάσαι – που μιμούνταν το τρένο στα παιχνίδια τους

Ο παππούς μου που δραπέτευε από την Αθήνα για να έρθει στο χωριό του με το τρένο, δραπέτης μέχρι τα βαθιά του γεράματα – δραπέτης πέθανε

Αφιερωμένο σε όλους – λαμπάδες, παιδιά, παππού δραπέτη – που φτάνατε στο σταθμό Λιλαίας

και κάποτε τον αφήνατε για να γυρίσετε πάλι

Πριν έρθουν τα ΙΧ

Ελλάδα που δε γνώρισε Διαφωτισμό, δε γνώρισε βιομηχανική επανάσταση κι από τα ζα περάσαμε στα ΙΧ χωρίς μεσάζοντες

Οι έρημοι σταθμοί  είναι μεσάζοντες στις μνήμες μας.

Ασημίνα Βλάχου