Μενέλαος Λουντέμης - ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ - Σπύρος Σαμοΐλης

Γιώργος Βιδάκης

Μνήμη Μενέλαου Λουτέμη...💕

Κάθομαι κάτω απ τον ίσκιο της θλίψης μου
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει..

Η ΔΙΑΤΑΓΗ : Η αλληλογραφία θα διενεργείται εφ' απλού δελταρίου επί του οποίου θ' αναγράφονται ολίγαι λέξεις υπό την έννοιαν ότι ο αποστολεύς υγιαίνει ....

Η ΔΙΑΤΑΓΗ : Η αλληλογραφία θα διενεργείται εφ' απλού δελταρίου επί του οποίου θ' αναγράφονται ολίγαι λέξεις υπό την έννοιαν ότι ο αποστολεύς υγιαίνει ....

Στην Μνήμη του πατέρα μου που "αναβαπτίστηκε" στον Νέο Παρθενώνα της Μακρονήσου:  Α΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών, ( ΑΕΤΟ )

Ποίηση : Μενέλαος Λουντέμης

Μουσική : Σπύρος Σαμοΐλης

Διαβάζει ο ποιητής σε μια ηχογράφηση που έκανε, όταν ήταν ακόμη στην εξορία του, τραγουδά ο Χ. Στυλιανέας

Δίσκος " ΚΡΑΥΓΗ στα ΠΕΡΑΤΑ " γράφτηκε το 1975, κυκλοφόρησε το 1976

Χαρακτικά και σχέδια του Γιώργου Φαρσακίδη.

Είμαι καλά, Μητερούλα... αυγή μου...

Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.

Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου,

κι αφήνω την πένα μου να κλάψει...

Μάνα...

Τρεμούλα των χεριών...

Χρόνια που ξεφεύγετε απ' την μπόλια...

Στεναγμέ που μετράς τον μισεμό μου...

Είμαι καλά.

"Πρώτον, Σεβαστή μου..."

"Πρώτον έρχομαι να ερωτήσω..." Και δεν ρωτώ τίποτα.

Εδώ δεν ρωτούν. Όλοι "Είναι καλά..."

Κι ας ανεμίζονται οι κρεμάλες πάνω απ' τα κεφάλια τους.

Κι ας τρώει τα πόδια τους η ύαινα, η πίσσα.

Είμαι καλά.

"Πρώτον, Μητερούλα... Υγείαν έχω"

Και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό.

Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα στα πλευρά μου.

"Πρώτον, Μητερούλα..." Μα συγχώρα με και σήμερα.

Συγχώρα με και σήμερα που δεν θα μάθεις την αλήθεια.

Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.

Δεν περνά τη θάλασσα.

Η αλήθεια, Μανούλα, είναι βόλι. Και δεν θα την πω.

"Είμαι καλά".

Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα. Μα ξέρω...

Πως έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.

Μα συχώρα με. Συχώρα με, Μητέρα.

Για τα χίλια μονότονα "Είμαι καλά"

Τα χίλια μονότονα ψέματά μου.

Πήρα ξανά για να σου γράψω.

Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.

Και τη χαϊδεύω σαν περίλυπο πουλί!

Το χέρι πια το γράφει μοναχό του

το μικρό, πικρό του μάθημα:

"Είμαι καλά".

Ξέρω, αχ, Μητερούλα...

Ξέρω πως σου στέλνω κάθε μέρα

την ταχτική δόση της πίκρας μου. Ξέρω

πως τη χαϊδεύεις τούτη την ψευτιά μου...

Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.

Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από 'δω...

"Είμαι καλά".

Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φως.

Δεν είναι καν ανάγκη να τη διαβάσεις.

Φτάνει μόνο να 'ρθει, να ακουστεί στην εξώπορτα...

η φωνή του ταχυδρόμου.

Τότε, Μανούλα, μπορεί και να μην είμαι καλά.

Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου"

"Είμαι καλά".

Είμαι καλά... Αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι.

Είμαι καλά... Αφού μπορώ και το ψελλίζω.

Είμαι καλά... Αφού αραδιάζω στο χαρτί,

"Είμαι καλά".

Αχ, να μπορούσα να 'χα έναν ουρανό

γεμάτο από ψεύτικα τέτοια πουλιά.

Και να τα 'χυνα στο διάστημα...

Για να 'ρχονται - κι όταν εγώ δεν θ' ανασαίνω.

Να 'ρχονται και να ραμφίζουν το τζάμι του σπιτιού μας.

(Αυτό που κοιτάζει κατά τη θάλασσα)

Και να κελαηδούνε. Να κελαηδούνε σμήνη τις ψευτιές:

"Είμαι καλά".