«Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απαντά στα
προβλήματα, τις ανάγκες και τις αγωνίες της νεολαίας με το μόνο τρόπο που ξέρει
να το κάνει: με τον χάρακα και τον βούρδουλα» τονίζει ανακοίνωση του Τομέα
Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ για τα έντεκα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη
Γρηγορόπουλου....
Η ανακοίνωση του Τομέα Δικαιωμάτων
ΣΥΡΙΖΑ
για τα έντεκα χρόνια από τη δολοφονία
του Αλέξη Γρηγορόπουλου:
Έντεκα χρόνια μετά… Έντεκα χρόνια μετά τη δολοφονία
του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Έντεκα χρόνια μετά την εξέγερση της νεολαίας, αλλά και
την κρατική καταστολή, τις μέρες και τις νύχτες του Αλέξη.
Έντεκα χρόνια μετά και η νεολαία πάλι στοχοποιείται.
Στην ΑΣΟΕΕ, στο σινεμά, σε χώρους ψυχαγωγίας, στο λεωφορείο, στο δρόμο, στη
γειτονιά. Με την κατάργηση του Ασύλου, με παρακολουθήσεις, με αστυνομικές
αυθαιρεσίες, με βία και χυδαιότητα, με εξευτελιστικές έρευνες.
Έντεκα χρόνια μετά και ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας
συνεχίζει ανυπότακτο, αρνείται να γίνει μέρος ενός μονόχρωμου, συντηρητικού,
αυταρχικού κόσμου, όπως επιτάσσει η δεξιά και η ακροδεξιά.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απαντά στα
προβλήματα, τις ανάγκες και τις αγωνίες της νεολαίας με το μόνο τρόπο που ξέρει
να το κάνει: με τον χάρακα και τον βούρδουλα.
Όμως, έντεκα χρόνια μετά η νεολαία είναι ακόμα στο
δρόμο και ας τη θέλουν χαμένη στο σπίτι, αδιάφορη και υποταγμένη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι με αφετηρία τη
νεολαία, προετοιμάζεται το επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο, από μια καθολική
επίθεση σε κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες ενάντια στην κοινωνική
πλειοψηφία.
Σε αυτό η θέση της αριστεράς είναι δεδομένη: στο πλευρό
της νεολαίας και των αγώνων της.
Τρία ποιήματα αφιερωμένα στον Αλέξη Γρηγορόπουλο και στα εξεγερμένα παιδιά μας…
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
Να την κάνεις πςριπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγεννα – στο τζάκι του νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ
μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.
Να την κάνεις αγάπη.
Νάνος Βαλαωρίτης
“Το μάθημα της χαραυγής”
Με το κόκκινο φίδι που γεννιέται στο αίμα τους
με τη διπλή φλογέρα που κοιμάται στο βλέμμα τους
τα παιδιά σας θα μεγαλώσουν κι αυτά
θα τινάξουν το βαρύ χαλινάρι να εμποδίζει το όνειρό σας
θα παρατήσουν τους χορούς και τα παιχνίδια στα τρυφερά λαγκάδια
και θα περάσουν σιωπηλοί μαρμαροτράχηλοι τις ατσαλένιες πόρτες
να πλημμυρίσουν τη γερασμένη σας πολιτεία
και τ’ αγέρωχα παλικάρια μεθυσμένα από το αίμα της χαραυγής
θα τιναχτούν να γιορτάσουν το ξύπνημά τους
να τραγουδήσουν με τη δική σας φωνή ένα δικό τους αστέρι
ν’ αγναντέψουν με τα δικά σας βλέμματα ένα δικό τους ήλιο
να κοιμηθούν με το δικό σας ύπνο ένα λαφρύτερο ύπνο
και θάρθουν αστροντυμένοι
όπως έρχεται το φεγγάρι να λιώσει στην αμασχάλη του βουνού
και θάρθουν ηλιολουσμένοι
όπως έρχεται το μαχαίρι αστραφτερό να βρει το κοιμισμένο χέρι
και θάρθουν ανεμοπόδαροι θαλασσοφιλημένοι
να τινάξουν στη μαραμένη σας αγκαλιά τη ζωντανή τους αγάπη.
Μανόλης ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Χάρης 1944
Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας
Tραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα ‘ρχόντανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές
Xιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας
Mερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι
Λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη.
Ήμασταν όλοι μαζί μα θαρρείς πως αυτός ήταν όλοι.
Mια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ’ αφτί: «Πέθανε ο Xάρης»
«Σκοτώθηκε» ή κάτι τέτοιο. Λέξεις που τις ακούμε κάθε μέρα.
Kανείς δεν τον είδε. Ήταν σούρουπο. Θα ‘χε σφιγμένα τα χέρια όπως πάντα
Στα μάτια του χαράχτηκεν άσβηστα η χαρά της καινούριας ζωής μας
Mα όλα αυτά ήταν απλά κι ο καιρός είναι λίγος. Kανείς δεν προφταίνει.
…Δεν είμαστε όλοι μαζί. Δυο τρεις ξενιτεύτηκαν
Tράβηξεν ο άλλος μακριά μ’ ένα φέρσιμο αόριστο κι ο Xάρης σκοτώθηκε
Φύγανε κι άλλοι, μας ήρθαν καινούριοι, γεμίσαν οι δρόμοι
Tο πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες
Mαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα. Mες στο χάος κυματίζουν τραγούδια.
Aν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπούνε ανελέητα τα τείχη
Ξεχώρισες μια: Eίν’ η δική του. Aνάβει μικρές πυρκαγιές
Xιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας…
https://www.youtube.com/watch?time_continue=18&v=F_TzFK17hb0&feature=emb_logo
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός ελέγχου, μοιάζει με επανάσταση που αρχίζει.
Ο σκύλος… λύσσαξε και άρχισε να βρίζει.
Το ποτήρι όντως έχει ήδη ξεχειλίσει,
απ’ την τόση αδιαφορία που μας έχει πλημμυρίσει.
Συνεχώς, ο μικρός Αλέξης μου θυμίζει,
Πώς, η ελευθερία του λόγου ακριβά κοστίζει.
Πάνε τα χρόνια που με λέγανε φατσούλα,
τώρα έχω και ταμπέλα: Τρομοκράτης με κουκούλα.Πάλι… το μυαλό μου παρανοεί.
Πως αφήσαμε τη παρακμή τόσο να εξαπλωθεί;
Όλο μας το είναι ένα Πράντα και μια Σέρκοβα.
Γαμώτη μου, γι’ αυτό έφυγ’ ο Juliani ρε στη Γένοβα; Κάτω απ’ το αγέρωχο βλέμμα του αετού,
με φυλάνε κάθε μέρα απ’ το μάτι του κακού.
Είμαι Ευρωπαίος σύμμαχος με υπερδύναμη.
Να πα να γαμηθείτε ρε.. Είσαστε τύραννοι.
Μιχάλης Καλτεζάς, Αλέξης Γρηγορόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για τους δύο νέους έγινε προσπάθεια να αμαυρωθεί το παρελθόν τους. Αν και ήταν μόλις 15 ετών, κάποιοι προσπάθησαν να τους παρουσιάσουν με τα μελανότερα χρώματα. Ο Καλτεζάς δολοφονήθηκε από τον αστυνομικό Μελίστα στα Εξάρχεια το 1985. Ο Γρηγορόπουλος από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα στις 6 Δεκεμβρίου 2008. Τα_Nέα_Καλτεζας Οι ομοιότητες Στις δίκες οι δύο νέοι κατηγορήθηκαν για: «Αποκλίνουσες συμπεριφορές» «Φορούσε σκουλαρίκι, ήταν αναρχικός, άκουγε ροκ μουσική, είχαν χωρίσει οι γονείς του», ήταν μερικά από τα επιχειρήματα, που επικαλέστηκε η υπεράσπιση του Μελίστα στη δίκη. Ο δολοφόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στο απολογητικό του υπόμνημα υποστήριξε ότι ο «θανών είχε αποβληθεί από τη σχολή Μωραΐτη και άλλαζε συχνά σχολεία». Το σχολείο τον διέψευσε άμεσα με δελτίο τύπου.
Ο συνήθης «εξοστρακισμός της σφαίρας»
«Προφανώς το βλήμα να εξοστρακίστηκε και να έπληξε τον άτυχο νέο. Λυπάμαι για το κακό που έγινε άθελά μου», είχε πει ο Μελίστας στην απολογία του. Το ίδιο έκανε και η υπεράσπιση του Επαμεινώνδα Κορκονέα, που περιέγραψε μια «τρελή και απίθανη» διαδρομή, από περβάζι σε μπαλκόνι, τοίχους και δρόμους, για να καταλήξει στο σώμα του Γρηγορόπουλου. Η ενημέρωση των γονιών Η μητέρα του Μιχάλη Καλτεζά έμαθε για τη δολοφονία του γιου της από δημοσιογράφο. Κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν τότε και η είδηση έγινε γνωστή από τις μοτορόλες των αστυνομικών. Στην περίπτωση Γρηγορόπουλου το κινητό τηλέφωνο έπαιξε τον ρόλο του. Το παιδί διακομίστηκε στον Ευαγγελισμό ως «άγνωστο» περιστατικό. Η κοινωνική υπηρεσία άδειασε τις τσέπες του και βρήκε ταυτότητα και κινητό. Η πρώτη καταχώρηση έγραφε «μαμά». Η κοινωνική λειτουργός πάτησε το πλήκτρο κλήσης και ενημέρωσε την τραγική μάνα.
Η «πρόκληση» εναντίον των αστυνομικών
Οι συνήγοροι των αστυνομικών προέβαλαν το επιχείρημα ότι σε καμία περίπτωση οι δύο δράστες δεν ήθελαν να «τραβήξουν» όπλο. Τους ανάγκασαν οι 15χρονοι που, όπως ισχυρίσθηκαν, απείλησαν τη σωματική τους ακεραιότητα. Σύμφωνα με τους δικηγόρους των θυμάτων, ο Μελίστας πυροβόλησε πισώπλατα στο κεφάλι τον Καλτεζά και ο Κορκονέας με ευθεία βολή τον Γρηγορόπουλο. Και στις δύο περιπτώσεις, οι «προκλητικοί» νέοι είχαν απομακρυνθεί αρκετά από κοντά τους. Οι αστυνομικοί Μελίστας και Κορκονέας, δεν ζήτησαν άμεσα συγνώμη Ο Μελίστας ζήτησε στη δεύτερη δίκη, όπου αθωώθηκε. Ο Κορκονέας καταδικάστηκε σε φυλάκιση.
Το θέατρο των παραιτήσεων
Όταν δολοφονήθηκε ο Καλτεζάς, το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση και η ΝΔ αντιπολίτευση. Όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος η ΝΔ ήταν κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευση. Για τον Αλέξη υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους ο υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος και ο υφυπουργός Χηνοφώτης, ενώ για τον Καλτεζά οι υπουργοί Μένιος Κουτσόγιωργας και Θανάσης Τσούρας. Καμία παραίτηση δεν έγινε αποδεκτή από τους πρωθυπουργούς Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Καραμανλή. Οι δύο αστυνομικοί προέρχονταν από φτωχές οικογένειες, αλλά εξασφάλισαν υπεράσπιση από καταξιωμένους και ακριβούς δικηγόρους. Οι κοινωνικές αντιδράσεις Μετά τη δολοφονία Καλτεζά, οι αντιδράσεις για την αστυνομική αυθαιρεσία ήταν έντονες. Το ίδιο και στη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Οι συγκρούσεις μελών του αναρχικού χώρου με την αστυνομία και οι καταλήψεις του Χημείου, ήταν το αποκορύφωμα των διαμαρτυριών το 1985. «Αυτή η νύχτα ανήκει στον Μιχάλη», ήταν το κεντρικό σύνθημα που ακουγόταν. Το 2008 η Αθήνα «γονάτισε» από τις καθημερινές διαδηλώσεις των μαθητών και των νέων. «Όλες οι νύχτες θα είναι του Αλέξη», ήταν το νέο σύνθημα.
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ....
"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του......
Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος ".
Πάνω στο χώμα το δικό σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κρατική καταστολή, το καθεστώς που αποφασίζει και διατάζει, η αστυνομική βία, η εξουσία του φόνου κάθονται σήμερα στο...
εδώλιο του κατηγορουμένου.
Με κατήγορο τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον έφηβο που δολοφονήθηκε, όπως δολοφονήθηκε, χωρίς να προλάβει να περάσει από την εφηβική εξέγερση στην ενήλικη πράξη.
Χωρίς να προλάβει να ζήσει όπως ήθελε, να αγωνιστεί όπως ήθελε, να κάνει ακόμα και απλά πράγματα που δικαιούται κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Να ερωτευτεί, να διεκδικήσει την καθημερινότητα της ελευθερίας του, να περπατήσει όπως και όπου αυτός ήθελε. Να ζήσει. Γιατί ήταν αυτό ακριβώς, η ζωή, το δικαίωμά του να ζήσει, που του αφαιρέθηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
Δεν είναι οποιοσδήποτε νεκρός, ωστόσο, ο Αλέξανδρος. Κάποιοι, όπως αυτός, περνούν από την κοινοτοπία του ζωντανού στη μοναδικότητα του συμβόλου. Χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το επιδιώξουν, χωρίς να το φανταστούν καν στη σύντομη βόλτα τους στον κόσμο.
Έτσι κι ο Γρηγορόπουλος πάντα, και πιο πολύ μια μαύρη μέρα όπως η σημερινή. Χιλιάδες άνθρωποι αναλαμβάνουν να εκπροσωπήσουν τα δικά του όνειρα, να μιλήσουν με τη φωνή του, να ζωγραφίσουν στον δικό του ουρανό τα δικά τους συνθήματα. Να θυμηθούν ότι δεν θέλουν να ξεχάσουν κι επειδή δεν θέλουν να ξεχάσουν, αντιστέκονται στις εξόδιες τελετές, που μετατρέπουν ζωντανούς ανθρώπους σε σύμβολα.
Οι νεκροί σωπαίνουν. Μιλάμε εμείς αντί γι’ αυτούς. Κι αυτό που λέμε, όσο κι αν θέλει να προσεγγίσει τις δικές τους αλήθειες, τι θα έλεγαν αν ζούσαν, τι θα ήθελαν να λέμε, πώς θα ήθελαν να τους θυμόμαστε, είναι ο δικός μας λόγος. Ντυμένος με τη δική τους απουσία.
Υπάρχει όμως κάτι έξω από κάθε συγκυρία, κάθε αναγωγή, κάθε στραγγαλισμένο παραλληλισμό. Απόλυτα δικό τους και δικό μας. Που του δίνει ενέργεια και δύναμη η μορφή του Αλέξανδρου, του δολοφονημένου καπνεργάτη της Θεσσαλονίκης, του Τεμπονέρα, του Πέτρουλα, του Κουμή, της Κανελλοπούλου και τόσων άλλων. Όχι άλλοι νεκροί, όχι άλλες αγριότητες από τον νόμο και την τάξη. Όχι!
Πάνω στο χώμα το δικό του θέλουμε να χτίσουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας. Με τα παιδιά να παίζουν, να μορφώνονται, να εξεγείρονται κι όχι να κακοποιούνται και να δολοφονούνται εν ονόματι οποιουδήποτε νόμου και τάξης...
ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΡΤΕΡΟΣ
«Ακόμα δεν είπαμε την τελευταία λέξη, αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη»
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ 12ΛΕΠΤΗ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=di94OhOSphk&feature=emb_logo
«Νεκρός Αδερφός»
Μικρού μήκους ταινία με ντοκουμέντα για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου
Δύο αστυνομικοί δολοφονούν εν ψυχρώ ένα νεαρό αγόρι και στη συνέχεια αποχωρούν με το περιπολικό τους και συνομιλούν επί ώρα μέσω ασυρμάτου με το κέντρο άμεσης δράσης λέγοντας ψέματα…
Η ταινία είναι βασισμένη στις θέσεις της πολιτικής αγωγής στη δίκη για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Κατά τη διάρκειά της ακούγονται αποσπάσματα από σχολικές του εκθέσεις…
ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ...
Γιάννης Ρίτσος: Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους
Ανήμερα της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερο «αντίλαλο»
Ο Γιάννης Ρίτσος ανήκει στους ποιητές εκείνους που έχουν εκφράσει μια σπάνια ευαισθησία απέναντι στα παιδιά, μέσω των έργων τους.
Η συλλογή πολύστιχων ποιημάτων Υδρία, κυκλοφόρησε το 1957 και ήταν αφιερωμένη στη Φωτεινούλα Φιλιακού, τη βαφτησιμιά του που έφυγε από τη ζωή όταν ήταν μόλις 2 χρονών. Ο θάνατός της, συγκλόνισε τον ποιητή.
Σήμερα, ανήμερα της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οι πολύ δυνατοί στίχοι του Ρίτσου δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερο «αντίλαλο».
Το παρακάτω είναι απόσπασμα από το ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος, «Σχήμα της απουσίας»
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα
χωρίς κανείς να το μαλώσει’ σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα,
εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. Τότε ολόγυρα
μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά πρόβατα
να ζεσταθούνε’ και λίγο πιο πέρα
ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ΄ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.
Οι θέσεις του Άδωνη Γεωργιάδη για την καταστολή δεν είναι άγνωστες, αν και από τότε που εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να δείξει πιο μετριοπαθής. Δεν έχουν περάσει όμως παρά λίγα χρόνια από τότε που...
ΑπάντησηΔιαγραφήζητούσε από την Αστυνομία να αντιμετωπίζει διαδηλωτές, ακόμα και αφαιρώντας τους τη ζωή.
Στις γνωστές εκπομπές τηλεπώλησης που διατηρούσε επί χρόνια στην τηλεόραση o νεοδημοκράτης υπουργός αναφέρει χαρακτηριστικά: “Όταν η Αστυνομία αποφασίζει να δράσει (στην Ευρώπη) δεν βγαίνουν μερικοί διαδηλωτές χτυπημένοι, βγαίνουν χωρίς μάτια, βγαίνουν μερικοί νεκροί. Γιατί η Ευρώπη δεν πετάει πλέον χημικά. Δέρνει ανηλεώς πρόσωπα που κάνουν τέτοια. Αυτά κάνει η πολιτισμένη Ευρώπη”.