Ο Λιάγκας είναι ο λόγος για να κλείσεις την τηλεόραση για πάντα.

Κι εκεί που λέγαμε ότι πιάσαμε πάτο, πάμε ακόμα παρακάτω. Αλίμονο, στα εγχώρια πράγματα, υπάρχει πάντα περιθώριο για ακόμα παρακάτω.

Τελευταίο κρούσμα, μετά τις ρατσιστικές εξάρσεις του Τάσου Αρνιακού και της Σταματίνας Τσιμτσιλή,.....

 ήταν η εν χορώ απόπειρα εξευτελισμού της κοπέλας στην οποία ασέλγησαν στο ΑΠΘ, από τον Γιώργο Λιάγκα και την ομάδα της εκπομπής του. Η οποία ομάδα του Λιάγκα στην πραγματικότητα αυτο-εξευτιλίστηκε αλλά δεν έχει την συναίσθηση για να το αντιληφθεί.

Το μόνο που έπραξε ήταν να απολογηθεί σήμερα χαρακτηρίζοντας την κατάπτυστη πράξη τους ως μια "ατυχή στιγμή", ένα "παρεΐστικο σχόλιο για ένα γεγονός που είχε μια αστεία διάσταση", την ώρα που η όλη αρχική απόπειρα διακωμώδησης διήρκεσε πάνω από πέντε λεπτά.

Δε μιλάμε για ένα μεμονωμένο άστοχο σχόλιο, μιλάμε για ολόκληρο σκετς με κανονική... αναπαράσταση της ασέλγειας και με κλείσιμο του ματιού σε έναν εν δυνάμει βιαστή. Που είναι το αστείο σε όλο αυτό;

Ξέρετε όμως; Το πρόβλημα της ελληνικής ιδιωτικής TV δεν είναι μόνο οι Λιάγκες και οι Τσιμτσιλές. Το πρόβλημα είναι ότι οι Λιάγκες και οι Τσιμτσιλές έχουν γίνει στρεβλή "κανονικότητα" της ελληνικής TV.

Δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις, οι συμψηφισμοί και τα τσουβαλιάσματα, αλλά αναφέρετέ μου, αν μπορείτε, πολλά προγράμματα που πραγματικά τιμούν την τηλεοπτική τους παρουσία και δεν τα ψάχνουμε με το κυάλι. 

Εξαιρέσεις υπάρχουν, σαφώς, άλλα δυστυχώς είναι μονάχα λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Ο σεξισμός, η ματσίλα, οι φωνασκούντες, η εκμετάλλευση του ανθρώπινου δράματος, η τρομολαγνεία, παραμένουν κυρίαρχα στοιχεία της ελληνικής τηλεοπτικής μανέστρας. Αυτό που όμως βλέπουμε να συντελείται τελευταία, είναι η συστηματική κανονικοποίηση του σεξισμού και του ρατσιστικού λόγου, μιας και δεν υπάρχουν τιμωρίες ή αποκλεισμοί για όσους επιδίδονται σε αυτούς.

Δυστυχώς λοιπόν, οι Λιάγκες και οι Τσιμτσιλές, ο Τατιανισμός και η εύκολη διαπόμπευση ανθρώπων και καταστάσεων, είναι τα δόγματα και τα πρόσωπα που κινούν ακόμη τα νήματα.

Μετά το σεξιστικό ντελίριο του Λιάγκα και των συνεργατών του προς την κοπέλα που έγινε θύμα σεξουαλικής επίθεσης στη Θεσσαλονίκη, πολλοί διερωτήθηκαν: Μα καλά, πώς γίνεται και σε ολόκληρο πάνελ στο οποίο υπήρχαν και γυναίκες να μη βρεθεί ένας, μια, κάποιος, να αντιδράσει στον σεξιστικό παροξυσμό που κάποιοι βαφτίζουν χιούμορ;

Κι όμως, δεν υπήρξε ουδεμία αντίδραση στο πάνελ, και ξέρετε γιατί; Γιατί υπάρχει ξεκάθαρη συναίνεση σε όλο αυτό.

Υπάρχει κατέβασμα του κεφαλιού και αποδοχή του μισανθρωπισμού με αντάλλαγμα την παραμονή στον τοξικό αφρό του τηλεοπτικού φακού.

Κι όλο αυτό γιατί ο χώρος του θεάματος και η δημοσιογραφία στην Ελλάδα ελέγχονται πλέον, από μια όλο και μικρότερη ολιγαρχία που ζει και αναπνέει για τα νούμερα, , τον φθηνό εντυπωσιασμό και την ευθυγράμμιση με τη "γραμμή" του μεγάλου εργοδότη.

;

Για ποια "κοινωνική λειτουργία" και δεοντολογία των Μέσων Ενημέρωσης μιλάμε, όταν το πλατό εξακολουθεί να γίνεται αρένα των κανιβάλων;

Αν θέλουμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί θα πρέπει πρώτα εμείς  ως θεατές να απαξιώσουμε αυτές τις παθογένειες που συστηματοποιούνται στο διηνεκές.

Σε μια τηλεοπτική σεζόν στην οποία υπάρχουν προγράμματα όπως οι Άγριες Μέλισσες και το Κόκκινο Ποτάμι, εκπομπές σαν του Γ. Λιάγκα περιττεύουν και είναι αδιανόητο να αποτελούν την διαχρονική "κανονικότητα" της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας. Είναι αδιανόητο αυτές οι φωνές να ηχούν χωρίς παραδειγματικές ποινές.

Είναι κρίμα γιατί στην τελική, απαξιώνονται και οι οποίες ποιοτικές προσπάθειες και συμπαρασύρονται μέσα στα λασπώδη νερά της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

 Aν στη θέση της κοπέλας στην οποία ασέλγησαν στο ΑΠΘ, ήταν η κόρη κάποιου από το πάνελ του ΣΚΑΙ, με τον ίδιο τρόπο θα αντιδρούσαν; .

Και ακόμα χειρότερα η  Δημοτική σύμβουλος Αθηναίων  Κατερίνα Γκαγκάκη ξεκαρδίστηκε με το γεγονός. Λογικά αν άκουγε για βιασμό μετά φόνου, θα κυλιόταν κάτω από τα γέλια. Να την χαίρεστε όσοι/ες την ψηφίσατε, να την χαίρεται κι ο Μπακογιάννης που την έκανε …υπεύθυνη πολιτισμού αναγορεύοντας την φτήνεια και την χυδαιότητα ως πολιτισμό.