Ήταν 08:15 το πρωί της 6ης Αυγούστου του 1945.

Η δίχρονη Νορίκο Σακασίτα παρακολουθούσε από το παράθυρο την μητέρα της να πλένει τα ρούχα της οικογένειας στον κήπο του σπιτιού τους. Ήταν 08:15 το πρωί της 6ης Αυγούστου του 1945. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, μια εκτυφλωτική λάμψη θα εξαφάνιζε για πάντα όσα έβλεπαν από το σπίτι τους. Η πόλη τους, η Χιροσίμα, θα δεχόταν την πρώτη ατομική βόμβα ουρανίου......

  

«Το έδαφος άρχισε να τρέμει. Μετά το εκτυφλωτικό φως όλα σκοτείνιασαν για λίγα δευτερόλεπτα. Η μητέρα μου έπεσε στο έδαφος ημιλιπόθυμη. Η έκρηξη με πέταξε μερικά μέτρα μακριά, στο σαλόνι. Είχαν αρχίσει να πέφτουν καρφιά από τους τοίχους και ένα από αυτά με χτύπησε στο μέτωπο με αποτέλεσμα να γεμίσω αίματα. Η μητέρα μου με άκουσε να κλαίω και ήρθε. Κοιτάζοντας έξω δεν μπορούσε να αναγνωρίσει την πόλη. Έβλεπε μόνο ερείπια. Ήταν πρωί και πολλοί άνθρωποι βρίσκονταν ακόμη στα σπίτια τους, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν κάτω από ερείπια, και φλόγες, φωνάζοντας και καλώντας σε βοήθεια. Πολλοί από τους γείτονες πέθαναν».

Λόγω του νεαρού της ηλικίας της, οι μνήμες της Νορίκο Σακασίτα από την ημέρα της έκρηξης είναι ελάχιστες. Έχει συνδυάσει όσα της έχουν μείνει στο μυαλό με τις διηγήσεις της μητέρας της όταν πλέον μεγάλωσε. Οι δυο τους ήταν μόνες στο σπίτι την 6η Αυγούστου του 1945, καθώς ο πατέρας της οικογένειας πολεμούσε στις Φιλιππίνες.

Λίγες ώρες μετά την έκρηξη, η Νορίκο Σακασίτα και η μητέρα της έφυγαν από το σπίτι. «Πήγαμε σε ένα ποτάμι που βρισκόταν κοντά. Ήδη πολλοί άνθρωποι είχαν καταφύγει μέσα στα νερά για να σωθούν» λέει στο News 24/7. Η βροχή, που ξεκίνησε λίγο αργότερα εκείνο το πρωινό, ονομάστηκε «Μαύρη βροχή». Οι μεγάλες μαύρες σταγόνες συμπλήρωσαν το σκηνικό τρόμου που ζούσαν οι κάτοικοι της Χιροσίμα. «Ανεβήκαμε σε έναν λόφο για να δούμε την πόλη που καιγόταν. Οι φωτιές δεν έσβησαν για τις επόμενες τρεις ημέρες και τρεις νύχτες». Για ημέρες κοιμήθηκαν πάνω στις στάχτες, έξω από το σπίτι τους. «Δεν μας είχε μείνει τίποτα. Περπατώντας φύγαμε από την Χιροσίμα και πήγαμε σε σπίτια συγγενών στην επαρχία ζητώντας βοήθεια».

Η Νορίκο Σακασίτα, επέστρεψε στην πόλη της δύο χρόνια αργότερα. Η πόλη ήταν υπό ανέγερση και οι Χιμπακούσα, οι άνθρωποι δηλαδή που είχαν επιβιώσει από την έκρηξη, κυκλοφορούσαν με εμφανή τα σημάδια στο πρόσωπό τους από τη ρίψη της βόμβας.

Μέχρι να ενηλικιωθεί, πίστευε πως είναι τεμπέλα. «Ένιωθα πάντα πολύ νωθρή και σωματικά αδύναμη. Έβλεπα τι έκαναν οι γύρω μου αλλά εγώ δεν ήμουν τόσο κινητική. Πίστευα ότι είμαι τεμπέλα. Δεν είχα φανταστεί πως έφταιγε η ατομική βόμβα για αυτό. Ο πατέρας μου εκνευριζόταν και μου έλεγε πως τεμπελιάζω. Κάθε φορά που το άκουγε, η μητέρα μου έβαζε τα κλάματα και μου ζητούσε συγγνώμη, πιστεύοντας πως εκείνη ευθύνεται που δεν με έσωσε από τη βόμβα, παρ’ ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Γι αυτό και μπροστά της προσπαθούσα να δείχνω ενεργητική».

Κανείς δεν της είχε εξηγήσει πως η συμπεριφορά της οφείλεται στη βόμβα. Άρχισε να το καταλαβαίνει βλέποντας την διαφορετική αντιμετώπιση των ανθρώπων απέναντί της. «Οι εργοδότες δεν έπαιρναν στη δουλειά του θύματα της ατομικής βόμβας. Επίσης τα θύματα απαγορευόταν να παντρευτούν. Βλέποντας την διάκριση, υποψιάστηκα πως έχω κάποια ασθένεια που σχετίζεται με την έκρηξη».

Ο αγώνας για την υπογραφή της Συνθήκης Απαγόρευσης των Πυρηνικών Όπλων

Αυτή την περίοδο, η 76χρονη Νορίκο Σακασίτα βρίσκεται στο Peace Boat, το πλοίο που πέρασε και από το λιμάνι του Πειραιά την περασμένη εβδομάδα. Πραγματοποιώντας το 102ο ταξίδι του, το Πλοίο της Ειρήνης αγκυροβόλησε σε 23 λιμάνια της Ευρώπης και σε δεκάδες ακόμη του κόσμου, με κύριο αίτημα, έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά, πολέμους και βία.