ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΔΑΣΗ ΜΑΣ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ - Γράφει ο Μήτσος Αδρύμης

 Η  επαγγελματική μου πορεία, πορεία δύσβατη μέσα στα  άγρια και άκαρπα ξύλα με αναγκάζουν σήμερα μέσα στον  ορυμαγδό και αποκαΐδια των πυρκαγιών να αντιδράσω,  γνωρίζοντας το Δάσος και την αξία του......

Η αξία του Δάσους δεν μπορεί να είναι χρηματιστηριακό επιτόκιο όπως οι εκάστοτε υπουργοί οικονομικών το αποτιμούν.

Είναι κοινωνικό αγαθό προσφέροντας στον άνθρωπο -  ατίμητες και αστάθμητες - παροχές και υπηρεσίες, αυτές  πού μας χαρίζουν υγεία, εύκρατο κλίμα, την αφθονία των  νερών και των πηγών, την προστασία των ορεινών και  πεδινών εδαφών από τις διαβρώσεις και αποπλύσεις, από  τη φοβερή μάστιγα των χειμάρρων και των πλημμυρών.

Είναι νομοτέλεια ότι η ύπαρξη δασών εξασφαλίζει και την  ύπαρξη εδαφών.

Παρ’ όλες τις προόδους της επιστήμης δεν  κατορθώθηκε να βρεθεί ένα υλικό πού θα μπορούσε να  αντικαταστήσει το ξύλο στις διάφορες χρήσεις του.

Ναυπηγηκή, Οικοδομική, Χαρτοποιία, πυρίτιδα, Φίλμς, Κυτταρίνη, Μετάξι,  συνθετικές ύλες κ.λ.π.

Το Δάσος σαν περιβάλλον είναι ο ιδεώδης χώρος όπου  βρίσκουν καταφύγιο τα άγρια ζώα. Ανεκτίμητη η  προσφορά των Δασών στη δημιουργία υγιεινού κλίματος, και περιβάλλοντος για τον άνθρωπο.

Μετριάζει τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού και  το χειμώνα εξασθενεί τους δυνατούς ψυχρούς ανέμους.

Μειώνει τους θορύβους κατά το 1/3 και συγκρατεί  μεγάλες ποσότητες σκόνης και καυσαερίων.  Υπολογίστηκε ότι Δάσος εκτάσεως ενός στρέμματος  μπορεί να συγκρατήσει 6,5 τον. Σκόνη και μετά από κάθε  βροχή είναι σε θέση να συγκρατήσει πάλι την ίδια  ποσότητα. Πολύ σωστά λοιπόν τα Δάση θεωρούνται και πνεύμονες  της γης.

 Ας δούμε ‘όμως τι γίνεται σήμερα στο απόγειο της νέας  τάξης και πώς αντιμετωπίζεται αυτό το κοινωνικό αγαθό?

Η νεολιθική εποχή βρήκε τη χώρα μας καλυμμένη από τα  80% με Δάση. Η αυγή της επανάστασης του 1821 βρήκε την πατρίδα μας  με δασοκάλυψη 50% για να μειωθεί  δραματικά στις μέρες μας στο 17%.

Έτσι οι άνθρωποι που ζουν στις πόλεις έχασαν την επαφή  τους με το φυσικό περιβάλλον.

 Η αστική συσσώρευση στη χώρα μας έγινε και  γίνεται χωρίς κανένα χωροταξικό σχεδιασμό και  προγραμματισμό. Έτσι οι πόλεις επεκτάθηκαν  σύμφωνα με τις απαιτήσεις των οικοδομικών  και οικοπέδων συνεταιρισμών.

Πρώτα κόβεται σε οικόπεδα και χτίζεται μια  περιοχή και  μετά μπαίνει στο σχέδιο πόλης, φτιάχνοντας πλαστές  τιμές της γης για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των  ολίγων.

 Φτιάξαμε λοιπόν τσιμεντένιες πολιτείες και τα μέσα πού  χρησιμοποιήθηκαν ήταν οι εκχερσώσεις και κύρια οι  πυρκαγιές. Έτσι το πράσινο στο λεκανοπέδιο των πέντε  εκατομμυρίων ψυχών έχει μειωθεί στο απαράδεκτο 1% και  καθημερινά αυτό λιγοστεύει.

Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη να αποκαταστήσει ο  άνθρωπος την επαφή του με τη φύση, για μια καλύτερη  ψυχική και σωματική υγεία, για μια καλύτερη ζωή.

Αλλά και αυτά τα δάση πού απόμειναν συνεχίζουν να λιγοστεύουν.

Καταπατήσεις, μεταλλεία, βιομηχανίες, οικοπεδέμποροι,  κερδοσκόποι κ.λ.π. ασύδοτοι καίνε και χτίζουν.

Τελευταία επισημάνθηκε σε παγκόσμιο συνέδριο ότι οι  πράσινοι πνεύμονες της γης  συρρικνώνονται επικίνδυνα.

Από στοιχεία της παγκόσμιας οργάνωσης F.A.O. από το  1980 ως το 1995 καταστράφηκαν Δάση ίσα με την  επιφάνεια του Μεξικού.

 Σε γενικές γραμμές από τα 620  εκατομμύρια  ‘’ πρωτοδάσος ‘’  πού κάλυπταν τον πλανήτη πριν 8000  χρόνια, έμειναν μόνο 130  εκατομμύρια παρθένου Δάσους.

Ε και? ο Μπολσονάρο δε  χαμπαριάζει. Όσον αφορά τον  Ο.Η.Ε. αυτός κατάντησε υποχείριο των  προαναφερόμενων συμφερόντων.

Η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει. Οι βροχοπτώσεις  καταποντίζουν ολόκληρες περιοχές ενώ η ξηρασία απειλεί άλλες με τρομερές ‘’EL   NINIO’’ καταστροφές. Υπάρχει αναδιάταξη εποχών. Οι επιδημίες θερίζουν, οι πάγοι λιώνουν.

Μια έκθεση του ΥΠΕΧΩΔΕ  (Απρίλης του ’97 πού έχει  παραλήπτη την επιτροπή αειφόρου ανάπτυξης του ΟΗΕ  καταγράφει οικολογική καταστροφή της χώρας, και αποδεικνύει ότι τα Δάση μας αφανίζονται εξ’ αιτίας των πυρκαγιών, της αστικοποίησης και της ανεξέλεγκτης υλοτομίας.

Μειώνονται συνεχώς οι δαπάνες δασοπροστασίας με  παράλληλη αύξηση των χρηματοδοτήσεων διάφορων  οργανισμών και φορέων πού αρμοδιότητα έχουν στη  διαχείριση του δασικού πλούτου της χώρας.

Από τα  65.130 τετρ. χλμ. δασών πού απόμειναν μόνο τα  1.180 τετρ. χλμ . είναι προστατευμένα ως εθνικοί δρυμοί. Ψηφίζονται νόμοι, πού στην ουσία καταστρέφουν  βάναυσα  το  περιβάλλον, αφού επιτρέπουν τη δημιουργία  βιομηχανιών και επιχειρηματικών περιοχών, τόσο σε  δασικές περιοχές όσο και σε παραλίες.

 Τα Δάση (με λίγα λόγια φίλοι  μου) αντιμετωπίζονται από  τις εκάστοτε κυβερνήσεις όχι σαν ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΓΑΘΟ  όπως θα έπρεπε αλλά σαν εμπόρευμα και με διαδικασίες    FAST  TRACK, αποχαρακτηρίζονται και εκχωρούνται σε  ιδιώτες.

Τα τελευταία  χρόνια μια νέα σειρά αντιπεριβαλλοντικών  νόμων προστέθηκε στο οπλοστάσιο της άρχουσας τάξης  με θύμα τα  Δάση, τους φυσικούς  πόρους, και τη                                     Δημόσια γη.

Με αφορμή λοιπόν τις καταστροφικές πυρκαγιές στο  Μάτι και στην Βόρεια Εύβοια και τις εκατοντάδες φωτιές  πού ξέσπασαν και αυτό το καλοκαίρι, πολλά γράφτηκαν  ξανά για τις αιτίες ων  πυρκαγιών, την κλιματική αλλαγή  ακόμα και για το προφίλ του εμπρηστή.

Αυτό πού για μια φορά ακόμη έμεινε έξω από τη  συζήτηση, των αστικών κομμάτων στην Ελληνική Βουλή  είναι το ‘’ προφίλ ‘’ της αντιλαϊκής πολιτικής πού όλοι μαζί  υπηρετούν. Αυτή η αντιλαϊκή πολιτική είναι πού ανάβει  το  δαδί των εμπρηστών και διαμορφώνει τις  προϋποθέσεις  για να αξιοποιηθεί το αποτέλεσμα μιας πυρκαγιάς. Παρακάτω παρουσιάζω όλους τους βασικούς νόμους πού  ψηφίστηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια.

1)  Νόμος 4280/2014 αναγνωρίζει τη δράση των  μονοπωλιακών ομίλων στα Δασικά οικοσυστήματα.

2)  Νόμος 4351 /2015 αποχαρακτηρίζει εκατομμύρια  στρέμματα δασικών εκτάσεων.

 3)  Νόμος 4389 /2016 νομιμοποίησε έμμεσα τους  οικισμούς αυθαιρέτων τους οποίους βάφτισε  ‘’οικιστικές  πυκνώσεις‘’

4)  Νόμος  4467 /2017 καταργεί την προστασία των  χορτολιβαδικών εκτάσεων στα νησιά.

 5)  Νόμος 4495 / 2017 εξαιρεί από όλες τις απαγορεύσεις  πού διέπουν ένα αυθαίρετο τους μεγάλους  επιχειρηματικούς ομίλους στον κλάδο του Τουρισμού. 

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το πώς συνδέονται όλες  αυτές οι παρεμβάσεις με τα συμφέροντα μεγάλων  επιχειρηματικών ομίλων ας ανατρέξουμε στις προτάσεις   και τη μόνιμη διεκδίκηση του Συνδέσμου Ελλήνων  Βιομηχάνων.

Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Τώρα το ποιος κρατάει το δαδί  είναι καιρός νομίζω να βγάλεις και ΣΥ τα δικά σου  συμπεράσματα. _