«Χίλιοι και ένας στίχοι για τη Λιλαία. Η όμορφη Αγόριανη, το Μαρτυρικό Χωριό.» της Ελένης Παπαγεωργίου

Ξαφνικά, φέτος το καλοκαίρι, ήρθε! Έτσι απρόσμενα και αναπάντεχα, ήρθε! Την είδαμε να περπατά ανέμελα ανάμεσα στα δέντρα, ανάμεσα στις πρασινάδες και να μας πλησιάζει. Πανέμορφη! Είναι πανέμορφη! Ψηλή, λιγνή, ορθόστητη......

Οι μακριές πλεξούδες της σειόνται πάνω στους μαρμαρένιους ώμους, τα γαλανά της πέπλα ανεμίζουν στο διάβα της… Φορά σανδάλια απλά στα κρινένια πόδια της και μας κοιτάζει με ένα βλέμμα ήρεμο, γλυκό, γεμάτο Ιστορία, Πόνο και Ελπίδα!

Ναι! Είναι η Λίλαια! Η Ναΐάδα Λίλαια! Κόρη όμορφη και αρχοντική. Έρχεται από μακριά… Από την εποχή του Ομήρου! Είναι μία από τις εξήντα κόρες του Κηφισού πατέρα της. Η ωραιότερη! Ο πατέρας της, της έχτισε παλάτι στις πλαγιές του λόφου. Εκεί κατοικεί από τότε. Βγαίνει στα ολάνοιχτα παραθύρια της και αγναντεύει τον κάμπο. Βλέπει, ακούει και δεν μιλά! Μόνο καρτερεί! Προσμένει τα καλύτερα!

Η όμορφη κόρη Λίλαια, ξεπλέκει τα μαλλιά της,

στο παραθύρι στέκει ορθή, τον κάμπο αγναντεύει…

Έτσι ξεκινά σε αυτό το βιβλίο την αφήγησή της η Ελένη Παπαγεωργίου. Ο τίτλος του βιβλίου είναι: «Χίλιοι και ένας στίχοι για τη Λιλαία!», τίτλος που μας πηγαίνει στα παραμύθια και δεν είναι τυχαίος. Σαν παραμύθι είναι η Ιστορία, σαν παραμύθι είναι η Ζωή μας. Η όμορφη κόρη Λίλαια μας πιάνει από το χέρι και μας ξεναγεί στις περιπέτειές της. Από τον Όμηρο, τον 8^ον αιώνα π.Χ , μέχρι σήμερα. Από κατακτητή σε κατακτητή έζησε, από καταστροφή σε καταστροφή πήγε, μέχρι που έφτασε στις μέρες μας ολόρθη και αξιοθαύμαστη! «Η Λιλαία! Η όμορφη Αγόριανη, το Μαρτυρικό Χωριό!» Στις έξι Οκτωβρίου 1943 κάηκε και αποκάηκε από τους κατακτητές. Ρήμαξε ο τόπος, μα πάλι με τον καιρό, ξαναγέμισαν τα σπίτια, ήρθε ο ήλιος, η χαρά, τα παιδικά τραγούδια…

Από εδώ, η Ελένη Παπαγεωργίου συνεχίζει κάπως αλλιώς. Μας μιλά για τις ομορφιές του χωριού. Μας μιλά για τα δύο Κεφαλόβρυσα με τα κελαρυστά νερά τους, για την εκκλησιά την Ευαγγελίστρια και τα άλλα εκκλησάκια, για τη δύσκολη καθημερινότητα των ανθρώπων, για τις κοπελιές της Αγόριανης με τις πίκρες και τις χαρές τους, για τις γιορτές, για τα πανηγύρια, για τα ήθη και έθιμα, για τις συνήθειες. Μας μιλά για τις αγροτικές δουλειές, για τον Θέρο, για το Αλώνισμα, για τον Τρύγο, για το ξεφλούδισμα του καλαμποκιού, για το μάζεμα του μπαμπακιού, για τον μπακλαβά, για τον τραχανά, για το γιαούρτι, για τον πελτέ ντομάτας, για το ζύμωμα του Ψωμιού, για τις πίτες, για τα περβόλια με τις μελιτζάνες, τις πιπεριές, τα κολοκυθάκια, τις ντομάτες. Μας μιλά για τον κύκλο της ζωής, για την γέννηση, για την βάφτιση, για τον γάμο, για την γέννα, για τον θάνατο. Μας μιλά για επαγγέλματα, για το Κεραμοποιείο στις όχθες του Κηφισού πέρα από την Σουβάλα, για τα μαγαζιά της Αγόριανης, για πουλιά κι αηδόνια, για πρόβατα και γαϊδουράκια, για φλογέρες κι αστέρια, για…!

Όλα αυτά, είναι γραμμένα στη ζωντανή γλώσσα του λαού μας, σε Δεκαπεντασύλλαβο, με ιαμβικούς στίχους, γεμάτους μουσική και τρυφερότητα. Ο τόπος ανασαίνει, θυμάται και πάλλεται, νοσταλγεί και ελπίζει μέσα από αυτά τα ποιήματα! Η Ελένη Παπαγεωργίου που γεννήθηκε από μητέρα Λιλαιώτισσα και πατέρα Πειραιώτη, μάζεψε όλες τις θύμησες που έχει από παιδί για την Λιλαία. Τα Καλοκαίρια που ο ήλιος αχνίζει πάνω από τα χωράφια, τα Φθινόπωρα που λάμπουν τα σταφύλια στα αμπέλια, τους Χειμώνες που το άσπρο τοπίο γίνεται ένα με τα λευκά σύννεφα, τις Άνοιξες που γιομίζει ο τόπος ευωδιές και αρώματα. Τα μάζεψε και γέμισε τους στίχους της με μοσχοβολιές της Αγόριανης.

Λέει στην ενότητα «Του καιρού και του κάμπου» το ποίημα:

«Ανασκουμπώματα»:

Πώς να τη γράψω τη βροχή, την απεραντοσύνη

του ουρανού, που στέκεται πάνω από τον κάμπο;

Πώς τώρα να σας πω τη μυρωδιά του χόρτου;

Μοσχοβολά η Αγράμπελη, τα ρείκια, τα πουρνάρια!

Η κολοκύθα πήδηξε την πέτρινη την μάντρα

και ήρθε και κρεμάστηκε ανάμεσα στ΄ αγκάθια.

Καταγράφει τα χνάρια της μνήμης, τις εμπειρίες των ανθρώπων, την περπατησιά των προγόνων μας σε αυτό τον τόπο, με τρόπο άμεσο και παραστατικό, με ύφος λιτό αλλά ζωντανό, κάποτε εξομολογητικό, γραμμένο με ειλικρίνεια και αυθορμητισμό.

Η Ελένη Παπαγεωργίου με την στιχουργική της δεινότητα, την ευαισθησία και την ωριμότητά της, μας μεταφέρει εικόνες και στιγμές από έναν κόσμο που ζήσαμε, έναν κόσμο που έφυγε αλλά δεν τον ξεχάσαμε. Τον θυμόμαστε με συγκίνηση. Αυτός ο κόσμος ζωντανεύει μέσα στο βιβλίο και θέλει να πάρει την θέση που του αξίζει στον σημερινό τρόπο ζωής μας. Είναι εκφρασμένος με ποιότητα ψυχής και δύναμη πνεύματος. Η Ελένη μας παραδίδει ένα βιβλίο-κιβωτό μνήμης του τόπου μας! Αξίζει να το διαβάσουμε αυτό το βιβλίο. Αξίζει να το έχει σπίτι του όποιος σέβεται τις Ρίζες του, όποιος αγαπά την Παράδοση, όποιος τιμά την Καταγωγή του! Λοιπόν, διαβάστε το!

Ένα ποίημα από την ενότητα «Του μικρού Βοσκού»:

ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ

Απόψε θε να κοιμηθείς ΄πο κάτω από τ΄ αστέρια.

Πέρασε η Πανσέληνος κι ο Θεριστής φευγάτος.

Κρεβάτι στρώνου σου εγώ, εδώ έξω στο χαγιάτι,

πάνω στις τάβλες τις πλατιές από κέδρο, από ελάτη.

Σεντόνι καλοΰφαντο και μαξιλάρι αφράτο,

με τα μαλλιά του κούρου μας, πλυμένα στο ποτάμι.

Βελέντζα φέρνω σου ξαργού, να σε σκεπάσω θέλω,

τι έρχεται η παγωνιά μαζί με την Αυγούλα!

Κοίτα! Η Πούλια, ο Αυγερινός, Κάστορας, Πολυδεύκης,

ο Σείριος, ο Πλούτωνας και τ΄ άλλα τ΄ αστεράκια.

Να, η Άρκτος η μικρή και η μεγάλη δίπλα!

Ξάπλωσε! Μα κλειστά τα μάτια σου μην έχεις!

Κοίτα την Αστροφεγγιά! Κοίτα το θάμα τούτο!

Ελένη Παπαγεωργίου

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Το βιβλίο με τίτλο: «Χίλιοι και ένας στίχοι για τη Λιλαία.

Η όμορφη Αγόριανη, το Μαρτυρικό Χωριό», της Ελένης Παπαγεωργίου

Θα το βρείτε:

Για όλη την Ελλάδα, για το Εξωτερικό, για όλες τις χώρες του Kόσμου, τηλεφωνείστε 

στο: «69 48 21 40 43»

ή επικοινωνήστε στο email: epapageorgiou50@gmail.com

Επίσης μπορείτε να το βρείτε:

ΛΙΛΑΙΑ: στο Κοινοτικό Καφενείο, των κ.κ. Παναγιώτη και Δημήτρη Μπούκαλη.

Τηλέφωνο: 22340 51747

ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΣ: στο Τυροκομείο του κου Γιώργου Αυγέρη.

Τηλέφωνο: 22340 51825

ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ: στο Βιβλιοπωλείο « Της Γνώσης το Δαδί» του κου Σπύρου Σαγιά.

Τηλέφωνο: 22340 22090

Θα το βρείτε και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας.

Σας ευχαριστούμε!

Π.Ε