Αύγουστος του 1968 περίπου
διακόσιες γυναίκες πο αντιστάθηκαν στη δικτατορία
μεταφέρονται από το στρατόπεδο της Γυάρου στις φυλακές Αλικαρνασσού ως
πολιτικές εξόριστες. Μεταξύ αυτών και η.....
Χρυσούλα Γκόγκογλου, η Αύρα
Παρτσαλίδου, η Μίνα Γιάννου, η Λούλα Λογαρά, η Ρούλα Κουκούλου, οι Θέτις και
Μαργαρίτα Κωτσάκη και πολλές άλλες. Αντιμετώπισαν με ηρωισμό, αλλά και
σταθερότητα όλες τις κατασκευασμένες κατηγορίες με τις οποίες τις καταδίκασαν
τα έκτακτα στρατοδικεία που έστησε η χούντα με τους επίορκους φασίστες
στρατοδίκες που την υπηρέτησαν πιστά. Εχοντας την πλούσια εμπειρία από τις
προηγούμενες διώξεις του μεταπολεμικού κράτους και της μαύρης Καραμανλικής
οχταετίας προσπάθησαν να οργανώσουν τη ζωή τους στις φυλακές όπως και στις
προηγούμενες περιόδους. Προσπάθησαν να αναπτύξουν σχέσεις με τον έξω κόσμο.
Πάσχα στις φυλακές Αλικαρνασσού
Ας δούμε τα γεγονότα, όπως τα διαβάσαμε στο εξαιρετικό toperiodiko.gr , πώς
πέρασαν ένα Πάσχα στην Αλικαρνασσό, όπως το διηγείται η αγωνίστρια Μαριγούλα
Μαστρολέων – Ζέρβα.
«Στο προαύλιο των φυλακών Αλικαρνασσού Κρήτης υπάρχει μια εκκλησία, ο Αγιος
Λευτέρης. Τη Μεγάλη Εβδομάδα μάς λέει ο διοικητής: «Τη Μ. Παρασκευή και το Μ.
Σάββατο θα λειτουργήσουν το εκκλησάκι και θα σας επιτρέψω να πάτε και εσείς».
Μας έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή του η απόφαση, αλλά εμείς που είχαμε πείρα σε
κάτι τέτοια, περιμέναμε να δούμε ποιοι ήταν οι σκοποί του και δεν πέσαμε έξω.
Εφθασε η Μ. Παρασκευή και η αυλή
γέμισε κόσμο, παπάδες και ο Επιτάφιος ήταν έτοιμος. Επιτέλους ήρθε η ώρα και
μας έβγαλαν έξω. Μόλις μπήκαμε μες στην εκκλησία και μας είδε ο κόσμος, αμέσως
έπεσαν πάνω μας, μας φιλούσαν και μας ρωτούσαν με δίψα να μάθουν πώς περνάμε.
Οι χωροφύλακες παρακολουθούσαν και όσο έβλεπαν τέτοια υποδοχή, που δεν την
περίμεναν, τόσο πιο πολύ κατσούφιαζαν. Ηταν σίγουροι πως ο κόσμος θα μας
περιφρονούσε και θα μας απέφευγε. Αλλά εμείς δεν αργήσαμε να γίνουμε φίλες με
όλες τις γυναίκες. Πιαστήκαμε αγκαζέ και παρακολουθούσαμε τον Επιτάφιο και ζευγάρια
ζευγάρια αλλάζαμε με τις κοπέλες που τον σήκωναν. Κάναμε σχέδια για την
Ανάσταση, γιατί μας είχε πει ο διοικητής πως θα μας έβγαζε και το Μ. Σάββατο
στην Ανάσταση.
Τελείωσε η εκκλησία, πάλι φιλιά,
καληνυχτιστήκαμε και είπαμε: «Αύριο πάλι, στην Ανάσταση». Ομως για την
Ανάσταση, ο διοικητής είχε αλλάξει γνώμη, έπειτα από αυτό που είχε δει στον
Επιτάφιο και μας ανακοίνωσε, χωρίς καμιά εξήγηση, ότι δεν πρόκειται να βγούμε.
Ετσι το βράδυ καθίσαμε στα κελιά μας και βλέπαμε από μακριά μέσα από τα σίδερα…
Ο κόσμος όμως που είχε έρθει και ήταν τριπλάσιος από την προηγούμενη και
κρατούσε πακέτα με λαμπριάτικα δώρα για να μας τα δώσει, απορούσε και φώναζε:
«Δε θα έρθετε;»… Τότε πήγε κοντά ένας σκοπός και τους είπε πως δεν πρόκειται να
βγούμε. Πολλοί φύγανε και εκείνοι που έμειναν μετά την Ανάσταση μας φώναζαν από
μακριά: «Καλή λευτεριά κοπέλες, γρήγορα σπίτια σας».
Την άλλη μέρα, Κυριακή του Πάσχα, μας έβγαλαν στις 3 το απόγευμα, όπως έκαναν
τις άλλες μέρες και όπως περπατούσαμε ακούμε φωνές και ψαλμωδίες. Εκαναν τη
δεύτερη Ανάσταση και περίμεναν έξω από τη φυλακή να μας κάνουν δοξολογία. Ο
κόσμος, μόλις οι παπάδες άρχισαν να ψάλλουν, γαντζώθηκε στα σύρματα της μάντρας
και μας φώναζε: «Ελάτε κορίτσια να σας ευχηθούμε». Πλησιάσαμε ορισμένες, αλλά
δεν προλάβαμε γιατί έτρεξαν οι χωροφύλακες και μας έδιωξαν. Ο κόσμος όμως δεν
ήθελε απλά να μας χαιρετήσει, αλλά να μας δώσει και από ένα δέμα, που κρατούσε
ο καθένας τους, πεταχτά βέβαια πάνω από το σύρμα. Οταν όμως είδαν πως μας
έδιωξαν, άρχισαν να πετούν τα δέματα μέσα στη μάντρα.
Ετσι όταν οι παπάδες τελείωσαν και έφυγαν, ο κόσμος έμεινε γαντζωμένος εκεί στο
σύρμα και μας χαιρετούσε. Ηταν τόσο συγκινητικό αυτό για μας, να βλέπεις όλο
αυτόν τον κόσμο να σου συμπαραστέκεται. Εκείνα τα δέματα είχαν στολίσει την
αυλή γύρω γύρω και ο κόσμος δεν έφευγε αν δε μας άφηναν να τα πάρουμε. Οταν
τους έλεγαν οι χωροφύλακες να φύγουν, τους απαντούσαν, «αφήστε τες να πάρουν τα
δέματα και εμείς θα φύγουμε». Αφού είδαν πως δεν επρόκειτο να φύγει ο κόσμος,
τότε έδωσε διαταγή ο διοικητής να μας αφήσουν να τα πάρουμε. Και πράγματι μόλις
αρχίσαμε να τα παίρνουμε ο κόσμος άρχισε να φεύγει ικανοποιημένος που κατάφερε
να μας δώσει αυτή τη λίγη χαρά και να μας δείξει τη συμπαράσταση και την αγάπη
του.
Πήραμε τα δέματα που μας αναλογούσαν
για το κάθε κελί και αρχίσαμε να τα ανοίγουμε. Πράγματι ήταν με αγάπη
φτιαγμένα, και τι δεν είχαν μέσα! Πασχαλινά παραδοσιακά γλυκά, τυριά κρητικά
φτιαγμένα από τις ίδιες και αβγά στολισμένα με λουλούδια που έγραφαν ΚΑΛΟ
ΠΑΣΧΑ!..».
ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟΣ, ΠΑΡΘΕΝΙ, ΩΡΟΠΟΣ, ΚΟΡΥΔΑΛΟΣ, Ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ .....
O.T
Γράμμα από τις κρατούμενες στις φυλακές Αλικαρνασσού
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 2 του Νοέμβρη του 1968 έφτασε στο σταθμό το παρακάτω γράμμα από τις Φυλακές Αλικαρνασσού:
Από τις φυλακές Αλικαρνασσού της Κρήτης οι πολιτικές κρατούμενες απευθυνόμαστε στους δημοκράτες, στις γυναίκες όλου του κόσμου για να καταγγείλουμε τις απάνθρωπες συνθήκες της ζωής μας και τα καινούργια μέτρα εξόντωσης που πήρε σε βάρος μας η κυβέρνηση της χούντας.
Κάτω από την παγκόσμια κατακραυγή για κατάργηση του κολαστηρίου της Γυάρου η δικτατορία έβαλε μπρος το σχέδιό της να εξαπατήσει την κοινή γνώμη δείχνοντας σαν δήθεν ευεργετικό μέτρο τη μεταφορά των 168 γυναικών από το ξερόβραχο της Γιούρας σε κατοικημένο χώρο στην Κρήτη.
Ακούστε όμως ποια είναι η φοβερή αλήθεια. Εδώ δεν είμαστε πια εξόριστες. Από την πρώτη ώρα μας έκλεισαν στις φυλακές μέσα στα σίδερα και τους τοίχους. Ξαφνικά, χωρίς δίκη, μας έκαναν κατάδικες. Καινούργιος, χειρότερος, χιτλερικός κανονισμός, με πλήθος «απαγορεύεται», εφαρμόζεται με την πιο μεγάλη σκληρότητα. Το μοναδικό ευεργέτημα του καλοκαιριού, ο περίπατος και το θαλασσινό μπάνιο έξω από τις φυλακές, απαγορεύτηκε. Ακόμα και στην εσωτερική αυλή, την περιφραγμένη με θεόρατο τοίχο, την κλειδώνουν 8-10 ώρες το 24ωρο. Ούτε την ταράτσα της φυλακής δεν μας άνοιξαν. Εδώ είμαστε χειρότερα κι απ' τη Γιούρα. Μας στερούν και τον ήλιο και τον αέρα ακόμα. Βλέπουμε τον κατοικημένο χώρο και τη θάλασσα μόνο από τα παράθυρα των κελλιών μας, καρφωμένες δεσμώτριες του φασισμού.
Μας έχουν στήσει κλοιό τέλειας απομόνωσης. Οι κατάδικοι του κοινού ποινικού δικαίου έχουν τρία επισκεπτήρια την εβδομάδα. Σε μας έπειτα από ένα χρόνο αγώνες έδωσαν ένα επισκεπτήριο κάθε τρεις μήνες. Κι εδώ στην άκρη της Ελλάδας που μας έφεραν, για να φτάσει ο συγγενής μας πρέπει να ξοδέψει ένα μεγάλο ποσό, πάνω από 1.000 δραχμές, να ταλαιπωρηθεί για δύο μέρες για να δει τη φυλακισμένη μόνο για δυο ώρες στο γραφείο της φυλακής και ανάμεσα σε 3 χωροφύλακες, που ελέγχουν και την κάθε λέξη. Ετσι που το επισκεπτήριο γίνεται μαρτύριο. Ούτε στα μικρά παιδάκια δεν επιτρέπεται να δουν συχνότερα τη μάνα τους. Θα μπορούσε κάθε μάνα να καταλάβει τι θα πει απανθρωπιά της δικτατορίας αντικρύζοντας τα πικραμένα πρόσωπα των παιδιών μας, όταν έρχονται σε μακρυνή απόσταση έξω από τα συρματοπλέγματα της αληθινά νεκρής ζώνης που περιβάλλει τη φυλακή μας. Τα μικρά χεράκια χαιρετούν από μακρυά και οι παιδικές φωνούλες «μαμά» που αδύνατες φτάνουν ως εμάς συγκινούν κάθε ανθρώπινη καρδιά. Μα η φασιστική θηριωδία απαγορεύει και στα παιδιά ακόμα να πλησιάζουν τη φυλακή, που κρατάει κλεισμένη τη μάνα τους...
Μας δένει μια αλυσίδα από «απαγορεύεται». Απαγορεύτηκε να 'χουμε δικό μας ραδιόφωνο για να μην επικοινωνούμε με τον έξω κόσμο. Απαγορεύτηκαν τα βιβλία των περισσότερων συγγραφέων, ακόμα και του Ουγκώ, του Μπαλζάκ, του Παλαμά. Απαγορεύτηκαν και οι ξενόγλωσσες εφημερίδες. Απαγορεύει η δικτατορία στους δεσμώτες κάθε πνευματική ζωή. Το μόνο που επιτρέπεται είναι ο φασιστικός Τύπος. Κι απ' το μεγάφωνο της φυλακής οι εκπομπές του Σταθμού των Ενόπλων Δυνάμεων. Αλλο μέτρο καταπίεσης και αργής μας εξόντωσης είναι η διατροφή μας. Οι 17 δραχμές την ημέρα που χορηγεί η κυβέρνηση σε κάθε φυλακισμένο είναι αληθινό επίδομα μόνιμου υποσιτισμού. Από τότε που ήρθαμε εδώ έφτασαν ακόμα και στο να μη μας δίνουν και αυτό το επίδομα πείνας ολόκληρο, αλλά μόνο 10 έως 12 δραχμές τη μέρα που διατίθενται για τη διατροφή μας, καύσιμα και μεταφορικά. Και τώρα μπαίνει χειμώνας και το σύνολο σχεδόν είμαστε άρρωστες με αυξημένες ανάγκες διατροφής και δίαιτας. Ούτε στάλα ζεστό νερό δεν τρέχει η φυλακή ούτε καμία πρόβλεψη για θέρμανση. Ακόμα και τις κουβέρτες που η διεθνής αλληλεγγύη μας έστειλε, μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, μας τις κράτησε η διοίκηση της Γιούρας και τώρα δεν μας τις αντικαθιστούν εδώ. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των φοβερών συνθηκών της ζωής μας φαίνεται στην απίστευτη νοσηρότητα, που το τελευταίο διάστημα απότομα αυξήθηκε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μερικοί τραγικοί αριθμοί, που λένε ότι αληθινά η ζωή μας κινδυνεύει.
Αρρώστιες διαπιστωμένες από το γιατρό της φυλακής:
Καρδιακές και κυκλοφορικές παθήσεις 29
Παθήσεις στομάχου 51
Παθήσεις πνευμόνων 33
Οστεοπάθειες κλπ. 90
Γυναικολογικές παθήσεις 24
Ανάπηρες 8
και η στήλη της νοσηρότητας των γυναικών ανεβαίνει για να φτάσει στο συνολικό αριθμό των 322 διαπιστωμένων ασθενειών που πληθαίνουν διαρκώς και χειροτερεύουν μέσα στην αφόρητη ζωή στις φυλακές.
Με όλα τα μέσα η δικτατορία προσπαθεί να μας λυγίσει. Μ' όλους τους τρόπους μας χτυπάει γιατί αρνιόμαστε να υπογράψουμε την επαίσχυντη δήλωση υποταγής, που συνεχώς πιεστικά ζητάει, γιατί κρατάμε ψηλά την αγωνιστική μας τιμή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αγαπητοί μας φίλοι,
Ενάμιση χρόνο τώρα μαρτυρούμε κάτω από την μπότα της στρατιωτικής δικτατορίας, που με ξένα όπλα επιβλήθηκε και στηρίζεται. Κάθε μέρα το όραμα των οικογενειών μας και το δικό μας μεγαλώνει. Υποκριτικά δηλώνει η κυβέρνηση ότι μας μεταχειρίζεται με ανθρωπισμό. Ομως στην πραγματικότητα μ' όλη την «ανθρωπιά» της επιμένει να κρατάει ενάμιση χρόνο βαρύτατα άρρωστες (...) Επιμένει να κρατάει 35 μωρομάνες κι απ' αυτές οι 19 άφησαν έρημα τα παιδιά τους, γιατί οι πατεράδες τους είναι στο στρατόπεδο της Λέρου ή στη φυλακή. Κρατάει ακόμη και 11 γιαγιάδες. Ενάμιση χρόνο τώρα επιμένουν να κρατούν 2 έως 3 και 4 μέλη της ίδιας οικογένειας (...) Αυτή είναι η τραγική αλήθεια της ζωής μας. Ενα κομμάτι της μεγάλης τραγωδίας της πατρίδας μας. Θέλουμε η αλήθεια αυτή να φτάσει σ' όλους εσάς τους φίλους της Ελλάδας, τις γυναίκες όλου του κόσμου.
Αποφασιστικά συνέβαλε ο δικός σας αγώνας και ανάγκασε τη χούντα παρά τη θέλησή της να απελευθερώσει πατριώτες, όπως έγινε αυτές τις μέρες που 10 γυναίκες και 62 άνδρες απόσπασε από τα δεσμά της δικτατορίας ο κοινός μας αγώνας, η αδελφική σας συμπαράσταση.
Σε σας φίλοι μας σ' όλον τον κόσμο απευθύνουμε τη θερμή μας έκκληση: Συνεχίστε την πολύτιμη βοήθειά σας για τη σωτηρία μας, για την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων. Για να απολυθούν άμεσα οι βαριά άρρωστες και οι υπερήλικες γυναίκες και άντρες. Να απολυθούν αμέσως οι μωρομάνες. Για να καταργηθούν τα στρατόπεδα, ν' ανοίξουν οι φυλακές. Ως την απόλυσή μας ζητάμε να ισχύσουν αμέσως συνθήκες πολιτικών εξορίστων με μόνο περιορισμό τον περιορισμό κατά χώρο, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της κυβέρνησης, να σταματήσουν τα χιτλερικά φερμπότεν του σημερινού καθεστώτος, που είναι χειρότερο κι απ' την καταδίκη. Ζητούμε να μας επισκεφθούν αντιπρόσωποι διεθνών οργανώσεων και κάθε μήνα ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός.
Σας εκφράζουμε, αγαπητοί μας φίλοι, την πιο βαθειά ευγνωμοσύνη για την αδελφική αλληλεγγύη και την ιδιαίτερα θερμή εκδήλωση αυτές τις μέρες στην εθνική μας αντιφασιστική επέτειο της 28ης του Οκτώβρη, που η διάσκεψη της Γενεύης την όρισε διεθνή ημέρα αλληλεγγύης για την Ελλάδα. Εχουμε την πεποίθηση πως η συμπαράστασή σας θα μεγαλώνει αποτελεσματικά. Κι εμείς μαζί σας, μαζί με τον αγωνιστή λαό, θα υψώνουμε το όχι κάθε μέρα στο φασισμό και είμαστε σίγουρες πως ο ενωμένος αγώνας όπως είπε και ο ποιητής θα σηκώσει τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα. Ζήτω η Δημοκρατία, στη χώρα που πρωτοανάτειλε.
Φυλακές Αλικαρνασσού Ηρακλείου Κρήτης
Οκτώβρης 1968